Η Άννα κι ο Γιωργής Δημιουργός: Ανατολικός, Άρης Ξεκίνησε ως απόπειρα μετάφρασης από ένα παλιό ισπανικό τραγούδι naturaleza muerta αλλά προχώρησε Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Ήταν μια φορά
μία κοπελιά
που την ‘λέγαν Άννα
με χρυσή καρδιά
εμπρός σε μια σπηλιά
τις νύχτες την θάλασσα κοιτούσε
Ζηλεύαν οι θεοί συχνά
την λαμπρή ματιά
και χαίρονταν το κύμα
Πριν το φως να βγει
η Άννα με τον Γιωργή
στον έρωτα κυλούνε
αυτή πάνω σ’ αυτόν
αγόρι π’ αγαπά κορίτσι
χορεύουν στο κρεβάτι
Μα η θάλασσα αναρριγά
η θάλασσα ποτέ δεν συγχωρά
την Άννα που δεν βρίσκει
στην σπηλιά να την γλυκοκοιτά
στην ακτή να την αποζητά
την ματιά της να την γαληνεύει
Και σαν ήρθε το πρωί
βρίσκει τον Γιωργή
στην μικρή του βάρκα
«Αγάπη δώσ’ μου ένα φιλί
σκέψη να ‘χω στην ψυχή
τώρα που στο πέλαγο θα φύγω
και καρτέρα με εδώ
ώσπου να σε ξαναβρώ
σ’ αυτό το ίδιο κύμα »
Μα ο γέρο γλάρος μουρμουρά
«μικρέ , φτωχέ ψαρά »
στη μυστική τη γλώσσα της καρδιάς
« Είν’ η αγάπη ακριβή
και τόσοι την ζήλεψαν πολλοί
και φθόνησαν κι εσένα
Η θάλασσα δεν συγχωρά
της όμορφης Άννας η ματιά
γι’ άλλον να λάμπει , να προσμένει »
Κι όλο κλαίει , κι όλο κλαίει
κι όλο κλαίει γι’ αυτόν
κι όλο καρτερά , κι όλο καρτερά
κι όλο καρτερά μόνη στην σπηλιά
μέχρι ο Γιωργής να ξαναρθεί
Και λένε οι γέροι στα παιδιά
πως ‘κείνη η γλυκιά Παναγιά
στον άσπρο βράχο σκαλισμένη
με δάκρυα λευκά απ’ αλάτια
και κοράλλια κόκκινα στα μάτια
είναι η Άννα που προσμένει
Κι όλο κλαίνε τα παιδιά
μέσα από την αγνή καρδιά
για την κόρη από πέτρα
« Άλλο Άννα μην τον καρτερείς
τον Γιωργή σου δεν θα δεις
στην αγκαλιά σου να γυρνάει
Η θάλασσα τρόπο βρήκε τρομερό
το βλέμμα σου ετούτο το λαμπρό
επάνω της για πάντα να κρατήσει
Τα κύματα ο Γιωργής για πάντα θα παλεύει
Την αγάπη της η Άννα για πάντα θα προσμένει
κι η θάλασσα πήρε ακόμη έναν θησαυρό»
κι όλο κλαίει , κι όλο κλαίει
κι όλο κλαίει τον Γιωργή
κι όλο καρτερεί , κι όλο καρτερεί
κι όλο καρτερεί να ‘ρθει
μα η θάλασσα ποτέ δεν συγχωρεί
Και τα παιδιά στην ακροθαλασσιά
ακόμη βλέπουν στην θάλασσα βαθιά
πάντα όταν έχει τρικυμία
τον Γιωργή τα κύματα μονάχος να παλεύει
την Άννα με δάκρυα όρθια να ικετεύει
και τον γέρο γλάρο να πετά
κι όλο κλαίει , κι όλο κλαίει
κι όλο κλαίει τον Γιωργή
κι όλο καρτερεί , κι όλο καρτερεί
κι όλο καρτερεί να ‘ρθεί
κι αν η θάλασσα ποτέ δεν συγχωρεί
η Άννα για πάντα θα προσμένει τον Γιωργή
Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-09-2008 |