Ωδή εις Ανδρέαν Κάλβον

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center]Ωδή εις Ανδρέαν Κάλβον.

Τας χορδάς σου παρέδωκα
στων Μουσών μου τας χείρας,
ίνα πλέξουσιν ύμνους,
των Ωδών ομοιώματα,
χαίρε ω μέντωρ!


Για εσέ ω Ζακύνθιε,
αρετής πρώτε κράξαντα...
Ζυγοφέρνω τους στίχους,
προνοών τα νοήματα
συλλαβές πνέω.


Ταπεινός σου ικέτης
Στης πατρίδος το χώμα,
γόνυ κλίνω εμπρός σου,
δέομαι σου το έλεος..
το αβυσσαλέον.


Βλασφημώ σου τους στίχους
Λευτεριά που ζητούσαν,
Κόρη ζώσα και δρώσα
νυμφευμένη το σύμπαν,
με φωτός βέρα.


Περιπάτει Ανδρέα
στα ερέβη των άνω
με το βήμα του ανέμου
ως εσύ ξέρεις μόνον
εις ξένην γαία.

Αποτίναξον βέβηλους
Εκ του μνήματος πρώτος
Δίπλα μου περιπάτει,
Ως πιστός μου φρουρός -το
σάβανο σκίσε.


Ομοιάζουσιν λόγοι
-οι δικοί μου, δικούς σου-
Πεπραγμένα τα πάντα
Μοναχά εν τη μορφή'
ιδές! Αλήθεια!


Κι εκ του σώματος χώμα
Χους κι εγώ εκ τω όντι,
Περισύλλεξα κόκκους
και πληρώ ουρανούς
ζωής κλεψύδρας.


Και κελεύω τας μοίρας
Ίνα μη απωλέσεις
Το σκοπό εις τους αιώνας.
Ποιητών να’χεις πάντα- την
Ημέτερη έγνοια!


Μνησθητί μας μνηστήρα
Της ανώτερης Τέχνης,
Βασιλεύων τους Ήλιους
Όταν σάλπιγξ ηχήσει
μη τρις αλέκτωρ!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-09-2008