Το τραγούδι της σιωπής

Δημιουργός: νετη541, ΕΦΗ

...μ' αρέσει εκείνος που η ψυχή του είναι πιο βαθιά απ' την πληγή του (Ν.) ....με τη συγνώμη μου....

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ευλογημένες μου σιωπές κι εξομολογημένες
Που σας εξάγνισε με μιας στο ραγισμένο μάτι
Ο σταλαγμός που γέννησαν χαρές λησμονημένες
Και μια τρελή παρόρμηση που μου έμεινε αμανάτι

Σύρετε λίγο στη γωνιά πού ‘χω να τραγουδήσω
Τους θησαυρούς που η μνήμη μου μ’ αγάπη προστατεύει
Και τη συγνώμη που χρωστώ απόψε να ζητήσω
Πού ‘χω αλήτισσα καρδιά και τ’ όνειρο γυρεύει

Πόσο κοστίζει η θύμηση και την πληρώνω χρόνια;
Κι ως σώθηκαν μου τα προικιά τι να υποθηκεύσω;
Στους παγετώνες θάφτηκα κάτω από τόνους χιόνια
Κι έσκαβα αιώνες για να βγω στο φως και να αναπνεύσω

Πέρασα χίλιες άνοιξες και χίλια καλοκαίρια
Μ’ ένα άνυδρο φθινόπωρο αγκαλιά μου στο κρεβάτι
Τα χάδια μου ξεράθηκαν και πέσαν απ’ τα χέρια
Κι εγώ μόνο τα κοίταζα χωρίς να κάνω κάτι

Τα ρούχα μου πια πάλιωσαν κι άλλο δεν με ζεσταίνουν
Τις λέξεις μου σκεπάστηκα μ’ ακόμα είναι κρύο
Στο αίμα μου ανώφελες ουσίες μπαινοβγαίνουν
Ταλαίπωρα καθώς περνά στο ύστερό μου αγγείο

Με μόρια στερητικά κάθε αναστεναγμός μου
Τα πρέπει μου θ’ απεκδυθώ, το δέρμα μου θ’ αλλάξω
Θα μαχαιρώσω το κορμί σα να ‘ναι αντίπαλός μου
Απ’ το χειμώνα της να βγει η καρδιά πριν να το θάψω

Στη γης τα χέρια μου θα μπουν, αφή να ξανανιώσω
Τα πόδια μου στα βότσαλα πάλι θα ισορροπήσουν
Το ιώδιο της θάλασσας στον πνεύμονα θ’ απλώσω
Θυμιάματα που οι βροχές στο χώμα θα γεννήσουν

Που ραγισμένα θα κοιτώ τώρα δεν με πειράζει
Την κάθε εικόνα θα ‘χω δυο, θα ‘ν’ ίδια μα και άλλη
Ίδια και άλλη, ως κι εγώ, όσο τρελό κι αν μοιάζει
Αγάπη, μάνα κι αδερφή, ολόκληρη μι’ αγκάλη

Τότε θα σας υποδεχθώ σαν φίλες παιδικές μου
Στα μάτια και στην αγκαλιά τα λόγια δε χωρούνε
Θα μου κεντάτε τ’ όνειρο που ‘χω από τα χτες μου
Κι εγώ θα σιγοτραγουδώ γι’ αυτά που θέ να ‘ρθούνε

Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-10-2008