Όρκος

Δημιουργός: νετη541, ΕΦΗ

....καμιά φορά απ' το θυμό μου γίνομαι κακιά κι άδικη....

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Όρκος. . .

αλλόφρον βρήκα ένα πρωί κι είχε στα μάτια χίλια δάκρυα
που η νύχτα έρχεται νωρίς κι ο χρόνος δεν το φτάνει
να προσπαθά για ν’ ανδρωθεί
να ‘χει απ’ όλα γυμνωθεί
και να ξυπνά πάλι παιδί εκεί στην άκρια
κι όλο να χάνει

να βλαστημά προστακτικές π’ ανερυθρίαστα τοκίζουνε
την ήβη μου και δυο φιλιά δεν έχω να πληρώσω
στρώματα πάντα αδειανά
κορμιά λειψά κι ουτιδανά
τα δευτερόλεπτα αλόγιστα με σκίζουνε
θεέ μου, για πόσο;

ανάλωσα τις πιο βαθιές μου εισπνοές στα περιγράμματα
σαν άξια κόρη στις γραμμές διάβαζα την πορεία
από τον τύμβο μου στο φως
κι από τα ύψη ο βυθός
μες στο νερό του ονείρου μου τα προσανάμματα
κι η ευκαιρία

παλάμες με τα χαραγμένα, τ’ ακυβέρνητα τα χνάρια τους
και δάχτυλα με μουσική για χρόνια σιγημένα
της γης ο εσώτερος ρυθμός
του αίματός μου ο βρυχηθμός
σα δω τους φάρους μου και τα σβηστά φανάρια τους
τα ξοδεμένα

εξόριστη, λησμονημένη, στο θυμό μου επάνω λάθεψα
μα η αγάπη μου με ξεπερνά και σου χαμογελάω
δε φταις εσύ που είσαι αλλιώς
πολιορκητής και βιαστικός
με την πνοή σου όσα όνειρα ανάθρεψα
τώρα σκορπάω

γαλάζιο κύμα ν’ αναπνέω, στην αρμύρα να βαφτίζομαι
ό, τι ενώνει η θάλασσα για πάντα είναι δεμένο
σε απάτητα νερά, βαθιά
θα σε ξανάβρω μια νυχτιά
για να σε βρω, μπορώ αιώνες, σου τ’ ορκίζομαι
να περιμένω

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-10-2008