μουσείο

Δημιουργός: χρήστος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μπαίνω στη σάλα μισοσκότεινου μουσείου
σε βάθρο εκτίθεται υψηλόν , η Ακινησία
και τη φωνή ακούω γύψινου εκμαγείου
να λέει: μύθος της ψυχής η αθανασία …

Πάω παραμέσα… μάρμαρα παντού σπασμένα
αγάλματα στο χρόνο που έχουνε στοιχειώσει
επιγραφές που λες και γράφτηκαν για μένα:
«κατά κανόνα της ακμής έπεται η πτώση»

Μιας γυναικείας σεπτής μορφής φιλώ το χέρι
σφρίγος να πάρω απ’ τ’ ορειχάλκινο της σφρίγος
να μη με κόβει πια του χρόνου το μαχαίρι
και να μην είμαι κάθε μέρα και πιο λίγος

θνήσκοντας για αιώνες δίχως να πεθαίνει
πολεμιστής πεσμένος δίπλα σε μια ασπίδα
μου ψιθυρίζει κι η φωνή του ίσα που βγαίνει
τόσο, όσο διαρκεί η ζωή, διαρκεί κι η ελπίδα…

απ’ την ξενάγηση μου αυτή κέρδισα κάτι:
ότι πεθαίνει εξ’ ορισμού ό,τι γεννιέται
πως μένει άφθαρτη μονάχα η αγάπη
κι αθάνατος στη μνήμη, όποιος αγαπιέται

Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-10-2008