Εσύ

Δημιουργός: Μετέωρος Άγγελος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Το πρόσωπο σου έχει μείνει στον καθρέφτη
κι έχει θαμπώσει απ' το κλάμα του χαμού
σαν κεραυνός η μοναξιά μπροστά μου πέφτει
χρόνια εξορίας στις κοιλάδες του οδυρμού

Έχουν καρπίσει στην πανσέληνο λουλούδια
κείνα που λάτρευες σαν ήσουνα μικρή
βουβά ακούγονται ερωτικά τραγούδια
μια φύση ολάκερη σαν και σένανε νεκρή

Βροχής σταγόνες που σα κρύσταλλα σκορπίζουν
στιγμές και μνήμες που μας ένωσαν μαζί
δέντρα κομμένα που ποτέ δεν θα καρπίσουν
σαν τις στιγμές που η μορφή σου μόνο ζει

Σπασμένες νύχτες που κουρνιάζουν στα σκοτάδια
σε σπρώχνουν βίαια με τη συμβολή τ' ανέμου
αυτά τα βράδια το κορμί μου κάνει βάρδια
απελπισμένος που δεν θα σε ξαναδώ ποτέ μου

Θυμάμαι τότε που μου έσφιγγες τα χέρια
με ώρες μίλαγες για τόπους μακρινούς
στο στήθος σου φτερούγιζαν χιλιάδες περιστέρια
το βλέμμα μου αιχμαλώτιζε αγάπης οιωνούς

Έχω στολίσει το κρεβάτι με γαρδένιες
και περιμένω να προβάλλεις στο σκοτάδι
έχει στερέψει το κενό τις ταπεινές μου έγνοιες
σαν το καντήλι που δεν έχει άλλο λάδι…

Μετέωρος ʼγγελος

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-02-2005