Κουσάντασι 1985-ε-

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Κουσάντασι 1985-ε-</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Κουσάντασι 1985-ε-</b><p>Δημιουργός: marakos1948, <i>Μάριος</i><p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Κάνοντας ολιγοήμερες διακοπές στη Σάμο με την συχωρεμένη τη γυναίκα μου , (αφού πασσάραμε τα πιτσιρίκια στις γιαγιάδες)αποφασίσαμε ένα πρωί να πάρουμε το καραβάκι από το Βαθύ και να επισκεφθούμε το Κουσάντασι στην απέναντι Μικρασιατική ακτή.<br />
Αφού φθάσαμε εκεί μετά από μιάμιση ώρα περίπου και περιηγηθήκαμε ως γνήσιοι Ελληναράδες τα μαγαζιά και το μικρό παζάρι αυτής της πόλης και αφού δοκιμάσαμε σουβλάκι μοσχαρίσιο με γαρνιτούρα μπόλικο ρύζι, είπαμε να επισκεφθούμε την Αρχαία Έφεσο ,μιας και ήμασταν και οι δύο μας όχι μόνο γόνοι Μικρασιατών, αλλά και κομματάκι ..αρχαιολάτρες.<br />
Επιβιβασθήκαμε λοιπόν σ ένα μικρό βαν μαζί με ξένους τουρίστες και έχοντας δεξιά μας την θάλασσα και την Σάμο ,φθάσαμε σ εκείνο το πνιγηρό από την ζέστη και υγρασία κατάξερο τοπίο, την πάλαι ποτέ μεγαλοπρεπή Έφεσο. Ο επικεφαλής ξεναγός άρχισε να μας περιηγεί στον χώρο των ερειπίων μιλώντας μόνο Αγγλικά, μιας και όλο σχεδόν το γκρουπ ήτανε Αγγλόφωνο. Μας μίλησε λοιπόν για την καταστροφή των μνημείων και του αρχαίου Θεάτρου από τον ¨¨Μέγα Θεοδόσιο¨¨(αλήθεια έλεγε) εν ονόματι του Χριστιανισμού και ακολούθως χαρακτήρισε τα μνημεία ως έργα των προγόνων του .. Χετταίων (!)…(.εκεί μετα συγχωρήσεως με έπιασε το παλαβό μου).<br />
¨¨Για ποιούς Χετταίους και μάλιστα προγόνους σας μιλάτε μίστερ¨¨ του απάντησα με τα σπασμένα Αγγλικά μου. Εκεί η γυναίκα μου κοκκίνισε σαν παντζάρι γιατί υποψιαζότανε την συνέχεια, λέγοντας μου χαμηλόφωνα ¨¨Μαράκο μου,βάλε γλώσσα μέσα,βρισκόμαστε σε εχθρικό έδαφος, θα μας σφάξουνε εδώ πέρα, σκέψου τα παιδάκια μας¨¨ Εκείνος μυρίστηκε ότι μέσα στο τσούρμο είχε έναν αντιρρησία και μάλιστα ¨¨γκιαούρ¨¨και μου απήυθηνε προκλητικά το λόγο, τονίζοντας ότι και ο Όμηρος ήτανε..Χετταίος και κατ επέκταση ..Τουρκος μιάς και είχε το όνομα Ομάρ.<br />
Με έπιασε λοιπόν το ¨ελάτε να δείτε¨¨και αφού ανέβηκα ένα σκαλάκι παραπάνω από εκείνον στο αρχαίο Θέατρο ,άρχισα να εξηγώ στους εμβρόντητους ξένους με την μη Γαλατική ευγένεια μου,όλο το ιστορικό των Ουννων..απο το γκρίζο λύκο που ακολούθησαν μεσα από εκείνη την ορεινή κλεισούρα στα Αλτάια, μέχρι το ξαμόλημα τους πίσω από τις ορδές του Αττίλα και ότι οι Χετταίοι βρισκόντουσαν στις παρυφές της Μικρασίας και πολλές χιλιάδες χρόνια πριν φανούνε οι Τούρκοι σε τούτα τα μέρη.Κόκκαλο λοιπόν ο Τούρκος, ενώ δεχόμουνα το χειροκρότημα των ξένων και η σχωρεμένη με τραβολογούσε με το ζόρι να κατέβω το σκαλοπάτι.<br />
Κάποια στιγμή βρεθήκαμε μπροστά σε μια επιγραφή που ο ξεναγός την προσπέρασε πολύ βιαστικά.Τότε του φώναξα δυνατά ,προκαλώντας τον να μας την διαβάσει, αλλά εκείνος έκανε τον βαρύκοο και επιτάχυνε το βήμα του.<br />
Τελικά βλέποντας και την επιμονή των ξένων, ήλθε και στάθηκε κοντά μου μ ένα ειρωνικό χαμόγελο.¨¨διαβασέ μας την σαν απόγονος των Χετταίων¨¨ του είπα σχεδόν επιτακτικά.<br />
¨¨μα είναι σε αρχαία Χετταίικα¨¨μου απάντησε παίρνοντας το πιο ηλίθιο ύφος του κόσμου.<br />
¨¨θα στην διαβάσω λοιπόν εγώ φίλε,του είπα ,ενώ έπεφτε νεκρική σιγή στο  ακροατήριο.Γράμμα,γράμμα τους περιήγησα στην Αρχαία Ελληνική γλώσσα που την είχε χαρακτηρίσει ο Τουρκος ξεναγός σαν προγονική του... Χετταική.Ευτυχώς που ήτανε ονόματα και δεν ήτανε κείμενα,γιατι τότε..<br />
Στην επιστροφή  είχε κρεμάσει προβοσκίδα ο τύπος αλλά και είχε πέσει μουγκαμάρα στο βανάκι,πλήν εμού φυσικά που το είχα ρίξει στα ηρωικά δημοτικά τραγούδια ως γνήσιος ¨¨κακοφώνιξ¨¨όπως με αποκαλούσε η σχωρεμένη.Απο τα 40 παλικάρια ξεκίνησα ..μέχρι στου μπελαλή το ουζερί και στο απόψε κάνεις μπάμ. <br />
Τελικά φθάσαμε σώοι και αβλαβείς στο Κουσάντασι και από εκεί στην πανέμορφη Σάμο, όπου η υπομονετική και ακρως ανθεκτική  σύζυγος,μου έβαλε ως συνήθως τις φωνές.¨¨δεν ξαναπάω πουθενά μαζί σουυυυυυυυ¨¨.Κι όμως ξαναπήγε και μάλιστα στην Ουγγαρία ,όπου με ένα μπλοκάκι στο χέρι και κάνοντας σκιτσάκια συνεννοούμουν άπταιστα με τους ντόπιους και τελικά ένεκα της λωλάδας μου περάσαμε φανταστικά ,ξέχωρα από το γκρουπ και μάλιστα με ξεναγό ανώτερο στέλεχος της εκεί πρεσβείας μας.Ελπίζω να έφυγε ευτυχισμένη ,γιατί από εκπλήξεις σε εκπλήξεις ήτανε η ζωούλα της με τον λωλό που ερωτεύθηκε και δεν ένοιωσε 23 ολάκερα χρόνια αυτό που αποκαλείται ¨΄ρουτίνα¨¨.<br />
marakos<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-10-2008</td><td valign=top></td></table><br />