Για σένα

Δημιουργός: monaksia

"Τώρα ξέρεις λοιπόν πως περνάω..."

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ποιος άραγε θα έρθει να διαγράψει,
τα λάθη, τα μεγάλα σφάλματά μας;
Ποιος θα εισβάλει μέσα στα όνειρά μας,
Τους εφιάλτες να καθησυχάσει;

Όταν ξυπνάς στον ύπνο με φωνές,
Ποιος θα 'ρθει αγκαλιά του να σε πάρει;
Και ποιος θα έχει χάρτινο φανάρι,
Του σκότους να ξορκίζει τις σκιές;

Ποιανού φωνή θα σου γλυκομιλήσει
Για να την νιώσεις λίγο πιο κοντά;
Πες μου ποιος θα σε πάρει αγκαλιά,
Και όλη τη νύχτα εκεί θα σε κρατήσει;

Όπως εγώ, ποιος άλλος θα αγαπήσει,
Το δάκρυ σου όταν κάνεις σαν παιδί;
Και ποιος μπορεί στα αλήθεια να αισθανθεί,
Τον τρόπο που εντός μου σε έχω κλείσει;

Όπως εσύ, ποια θα καθησυχάζει,
Το ρίγος που διατρέχει το κορμί μου.
Και πως θα ηρεμεί η αναπνοή μου,
Που ένα σου χάδι, την εξουσιάζει.

Θυμήθηκα την πρώτη μας βραδιά,
Που έλαμπες γυμνή μες το σκοτάδι,
Και θα μπορούσα να διαβώ τον Άδη,
Αν μου το ζήταγες ψιθυριστά.

Θυμάμαι να εισβάλλω στο κορμί σου,
Κατακτητής μα και προσκυνητής,
Να εξερευνώ της άγιας σου υφής,
Την αίσθηση, επίγειου παραδείσου.

Θυμάμαι και εκείνο το πρωί,
Που για στερνή φορά σε είχα φιλήσει.
Και έλεγα στη καρδιά μου να ηρεμήσει,
Πως θα έρθει η ώρα να σε ξαναδεί.

Θυμάμαι να με παίρνεις δακρυσμένη,
Και εγώ να ψάχνω δύναμη να βρω,
Να υποκρίνομαι ότι αδιαφορώ,
Και ο πόνος όλος μέσα μου να μένει.

Δεν ξέρεις πόσο σε είχα αγαπήσει,
Τι ένιωσε η καρδιά μου για εσένα,
Και ίσως να μείνουν όλα αυτά κρυμμένα,
Η παιδική ψυχή μου αν λυγίσει.

Μα εσύ να μη μου πεις πως με αγαπάς.
Ένα μονάχα σου ζητώ.
Θέλω απ' τα χείλη σου να πιω,
Το ποθητό και γάργαρο, νερό της λησμονιάς.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-10-2008