Το μεγάλο Οχι

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Το μεγάλο Οχι</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Το μεγάλο Οχι</b><p>Δημιουργός: jenny<p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΟΧΙ<br />
<br />
<br />
                 ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ<br />
<br />
<br />
    Ξεκίνησα το πρωί από το σπίτι μου. Ήθελα να δω την παρέλαση .Ελάχιστες φορές .Την χάνω. Μου αρέσει ιδιαίτερα. Νιώθω μία ανάταση. Μία συγκίνηση. Νιώθω μία ελπίδα. Για το μέλλον.. Του έθνους. Παράλληλα σκέφτηκα ότι αφού δεν συμμετέχω στην παρέλαση να κάνω μία δική μου. Παρέλαση. Να φωνάζω ,μέσα στο μυαλό μου ,ενθαρρυντικά συνθήματα. Να αποτίσω φόρο τιμής. Στους πεσόντες Για την λευτεριά και την ανεξαρτησία..<br />
       Στο δρόμο συνάντησα τους πρώτους μελαψούς πακιστανούς. Που πουλούσαν σημαίες. Ένα ευρώ η μικρή ελληνική σημαία. Μας. Μετά συνάντησα τους αλβανούς, που βαφτίστηκαν βορειοηπειρώτες για να πουλάνε κουλούρια. Πολλά κουλούρια αφού οι περαστικοί καταναλώνανε μόνο νερό και κουλούρια..<br />
    Σε λίγο ξεκίνησε η παρέλαση. Αφού πρώτα οι επίσημοι είχανε γυρίσει την πλάτη τους .Στο πλήθος .Που περίμενε με ανυπομονησία. Να τους δει .Από κοντά. Στο πλήθος που ήθελε να χαρεί την παρέλαση. Άρχισαν οι επετειακές ομιλίες .Μεγάλα λόγια. Μπροστά στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Αυτού που έπεσε. Ηρωικά .Στα βουνά της Αλβανίας. Στα αυτιά μου ηχούσε η φωνή της Μαρινέλλας:  Λευτεριά και Ρωμιοσύνη, είναι αδέρφια δίδυμα. Του στρατιώτη με τα παγωμένα άκρα. Του ξυπόλητου και του πεινασμένου. Αυτού που θυσιάστηκε . Με θάρρος αλόγιστον και καρδιά για την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμήν της. Ενώ δεν είχε τίποτα άλλο εκτός από την αγάπη Για την χώρα του. Έπεσε στο μέτωπο. Στο Πόγραδετς, στο Αργυρόκαστρο, στη Χιμάρα, στους Αγίους Σαράντα. Για την ελευθερία. Του έθνους. Σε λίγο οι επίσημοι  γύρισαν πίσω. Προς  τον λαό. Η μπάντα παιάνιζε. Τα εμβατήρια διαδέχονταν  ένα το άλλο. Μπροστά στην εξέδρα των επισήμων η παρέλαση ήτανε μία χαρά. Τα  μαθητευόμενα νιάτα. Καμαρωτά καμαρωτά. Χαιρετούσανε .Την εξέδρα. Την Βουλή. Και τον Άγνωστο Στρατιώτη. Μετά χαλαρώσανε. Συνεχίσανε με άτακτο βηματισμό. Προχωρούσανε στην Πανεπιστημίου. Τα όμορφα νιάτα. Της χώρας μας.<br />
    Στο Σύνταγμα έπεφτε στριμωξίδι. Οι γονείς βγάζανε φωτογραφίες και βίντεο  .Τα σπλάχνα .Τους. Άλλοι καθόταν .Στου Ζόναρς .Για καφέ. Από τις δύο όχθες του δρόμου ο κόσμος φώναζε. Τα παιδάκια ήτανε μέσα στην τρελή χαρά. Οι μπροστινοί θεατές κρατούσανε σημαίες και χειροκροτούσανε. Οι πίσω θεατές μιλούσαν στα κινητά τους Μετά την οδό Αμερικής ο κόσμος αραίωσε .Πολύ. Οι μόνοι σταθεροί ήταν οι ξένοι. Οι τουρίστες. Που βγάζανε αναμνηστικές .Στην αυλή του Νομισματικού Μουσείου. Δίπλα στην Βιβλιοθήκη .Μακριά από τους τσολιάδες. Στην επιστροφή μου παρατήρησα ότι οι δρόμοι ήταν άδειοι. Πολλοί συμπολίτες μας την κάνανε την αργία 4 ήμερες. Αν είναι και δημόσιοι υπάλληλοι Την έκαναν εβδομάδα. Και κάνουν την δική τους παρέλαση Κοντά σε ένα τραπεζάκι. Στην θάλασσα. Η στο εξοχικό .Τους .Μετά στην Ομόνοια άλλαξε πολύ η αναλογία του πληθυσμού. Αραιά και πού  άκουγες και καμία ελληνική λέξη. Κανένας έλληνας που να θυμηθεί .Για ποιο λόγο είπαν οι στρατιώτες μας .Το μεγάλο ΟΧΙ!.<br />
    <br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-10-2008</td><td valign=top></td></table><br />