Café la mode

Δημιουργός: poetryf

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Ελένη μου κι ένα διπλό ευχαριστώ στο Χάρη μου... και για το κέρασμα! :)))

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Café la mode

Βραδάκι, γύρω στις εννιά. Περνώ πρώτη εκ των τριών την πόρτα του La mode. Βρίσκω ένα τραπέζι στο χώρο για τους καπνιστές, κατά παραγγελία του μοναδικού άνδρα της παρέας , κάθομαι και περιμένω. Δεν θα’μασταν πολλοί. Λίγοι και καλοί καθώς λένε.
Λίγα λεπτά αργότερα φτάνει κι η δεύτερη κυρία της παρέας. Η γλυκιά Ελένη με το παιδικό χαμόγελο και τους απίστευτους στίχους. Η βραδιά αρχίζει να αλλάζει όψη, παίρνει αύρα πιο θετική. Αγκαλιαζόμαστε, ανταλλάζουμε δυο-τρεις κουβέντες όσο να ‘ρθει ο «ιππότης μας».
Εν τω μεταξύ , άλλες τόσες φορές έρχεται η σερβιτόρα να ρωτήσει τί θέλουμε.
Ανάλογες φορές της λέμε πως ακόμα δεν είμαστε έτοιμες. Πως ακόμα η παρέα δεν έκλεισε. Κάνουμε υπομονή. Κι εκείνη το ίδιο. Πέντε λεπτά πιο μετά, να σου ο Χάρης, το χρυσό παιδί της παρέας. Φιλιά, αγκαλιές και πάλι. Το τυπικό της υπόθεσης λένε, για μας ένδειξη αγάπης και σεβασμού. Συστήνονται με την Ελένη, είναι η πρώτη φορά που οι δυο τους συναντιούνται. Εγώ ήδη γνώριζα και τους δυο , σε ξεχωριστές συναντήσεις . Αγαπημένα πρόσωπα που δεν τα χορταίνεις με τη μια. Που κάνοντας παρέα μαζί τους , ανακαλύπτεις τον ίδιο σου τον εαυτό σε πτυχές σμιλευμένες αλλιώς. Δεν είναι όλες οι ψυχές το ίδιο. Μα στο συμπόσιο τούτο η εξίσωση των συναισθημάτων, αρκεί. Είναι μάλιστα , η καλύτερη απόδειξη ότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον. Έρχεται πάλι η σερβιτόρα, τώρα είμαστε έτοιμοι. Ένα club sandwich , μια κοκα-κόλα για το Χάρη, ένα φυσικό, ανάμικτο χυμό για τη χορτοφάγο Ελένη και ... ένα μιλκσέϊκ σοκολάτας για εμένα, το «μωρό» της παρέας. Επιβεβαιώνεται ο νόμος της διαφορετικότητας. Η συζήτηση ανάβει. Τραγούδια , στίχοι, τηλεοπτικές εκπομπές και κάπου στο ανάμεσο δυο τηλεφωνήματα σε λατρεμένα μας πρόσωπα. Πρώτη ακούει τις φωνές μας η υπέροχη Γιούλη. Το παιδί που περπατάει με τα χέρια.
Την κάνουμε για λίγο μέλος στην παρέα έστω και εκ του ακουστικού. Λίγο μετά, είναι η σειρά της Μελίνας, η οποία μόλις μπήκε στο σπίτι. Της μιλάμε για λίγο, μας στέλνει απ’το φως της, το όμορφο χαμογελό της. Αισθητές παρουσίες κι ας λείπουν.
Είναι η ώρα για τις αναμνηστικές φωτογραφίες. Παίρνω ρόλο φωτογράφου, μπροστά μου η Ελένη κι ο Χάρης. Μέσα μου να δείχνονται προς έξω και οι δυο αγαπημένες φωνές. Πώς πρέπει να απαθανατίσω στιγμές αφού μου δώσατε κάτι που κρατά παραπάνω. Κάτι που κρατά χωρίς να κρατιέται. Αγάπη. Τί να ζητήσω παραπάνω. Ο φακός ζουμάρει, το φλας αστράφτει. Ναι. Η φωτογραφία πέτυχε , δεν είχε άλλη επιλογή μ’εσας τους δύο πρωταγωνιστές. Η ώρα περνά γλυκά κι αθόρυβα. Κυλούν πιο γρήγορα οι δείχτες όταν απολαμβάνεις την παρέα. Ώρα να φεύγουμε. Τρια κόκκινα τριαντάφυλλα καρφωμένα στο ξύλο του ντεκόρ. Πόρτα εξόδου. Μα τα τρια τριαντάφυλλα είναι ακόμα μαζί. Ώρα για τη ξύλινη στιγμή του αποχαιρετισμού. Κι οι τρεις χτυπάμε συναγερμό. Δεν θα’ναι αυτή η τελευταία μας φορά. Έπονται κι άλλες , πολλές. Ανανεώνουμε το ραντεβού. Την επόμενη φορά θα μεγαλώσει η παρέα. Και θα είναι το ίδιο υπέροχη! «Γεια σου Χάρη, γεια σου Ελένη ...Να προσέχετε!»...
«Ευχαριστώ για την πανέμορφη βραδιά!»... Ο απόηχος σβήνει , τα φώτα ισχνά κάτω απ΄το φεγγάρι. Η παρέα μαζί κι εγώ μόνη μου τα πλήκτρα να σκουντώ του Υπολογιστή. Ξημέρωσε, πρέπει να κοιμηθώ. Καληνύχτα!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-10-2008