Μαρινος Αντυπας Αφιερωμα

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Μαρινος Αντυπας Αφιερωμα</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Μαρινος Αντυπας Αφιερωμα</b><p>Δημιουργός: agrafos<p><i> ΣΤΟΥς  ΑΝΘΡΩΠΟΥς</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Η  καταγωγη  μου  είναι  από  την  Θεσσαλια.Απο  ενα  μικρο  χωριο<br />
Στα  «ριζά»  των  Αγραφων.<br />
Ο  προπαπος  μου  εζησε  πολλα  χρονια  εκει.Τοσα  οσα  επρεπε<br />
για  να   μου  αφηγηθει   από  πρωτο  χερι,γεγονοτα  που  χανονταν<br />
μεσα  σε  αχρωμους  εορταστικους   κυκλους.<br />
<br />
Το  «κυρος»  της  αποψης  του  για  διαφορα  ιστορικα  γεγονοτα<br />
Που  εζησε  στην  γεννηση  τους  κιολας , με  εκανε    να  αναζητω<br />
Την  γνωση  του  και  την  συντροφια  του  ταυτοχρονα.<br />
   Διαβαζε  διαφορα  βιβλια  «για  το  δικιο»  όπως  ελεγε,<br />
Που  τα  γραφομενα  τους  ωχριουσαν  μπροστα  στην  δικη  του<br />
Αποψη  για  αυτό.<br />
   Ηταν  τοσο  παραστατικος.Το  ηχοχρωμα  της  φωνης  του  και  μονο<br />
Εβαφε  κοκκινες  τις  σημαιες  των  Ιδεων  του  που  ετσι  κι  αλλιως<br />
Ηταν  βαμμενες  με  το  ιδιο  το  αιμα  της  επιβιωσης.<br />
    Η  βλαχικη  προφορα  του  εδινε  έναν  αναλαφρο  τονο,<br />
Σε  καθαρευουσιανικους  αρχα’ι’σμους  του  τυπου¨<br />
«οι  κουμουνιστιαι»  οι  «εθνικιστιαι»  και  διαφορα  αλλα  τετοια.<br />
Όταν  τα  ελεγε  με  κοιταγε  λιγο  αυστηρα  προφανως  για  να  προλαβει<br />
Καποια  υποψια  ισως  γελιου  που  θα  προσβαλε  και  αυτόν  κι  εμενα  .<br />
Στο  απαραμιλλο  «παλη  των  ταξεων»  εσφιγγε  τις  γροθιες  του<br />
Κι  ας  ηταν  85  χρονων  όταν  μου  ελεγε  για  το  Κιλελερ<br />
   Γιατι  μαλλον  ειχε  νοιωσει  την  ηττα και  την  παλη της  δικης  του  ταξης,<br />
Πριν  τα  γεγονοτα  του  1910  στη  Λαρισα.<br />
   Το  Κιλελερ  ηταν  το  φορτε  του.Τα  εδινε  όλα.<br />
Μου  εδειχνε  τα  «νταμια»  που  ζουσαν  οι  κολιγοι  που  ουτε  για  μαντρια<br />
Δεν  εκαναν  όπως  ελεγε, όταν  το  χωριο  μας  ανηκε  σ’έναν  Τσιφλικα<br />
Τα  ματια  του  χαμηλωναν  από  ντροπη  όταν  τον  κοιταζα  με  συμπαθεια<br />
για  αυτά  που  περασε  , ισως  νομιζοντας  ότι  στα  «αθηνα’ι’κα»  μου  ματια<br />
επεφτε  η  Ανθρωπινη  του  Αξιοπρεπεια  ,λογω  του  ότι  πριν  πολλα  χρονια<br />
αθελα  του  εζησε  σε  συνθηκες  υγιεινης  ΖΩΩΝ.<br />
<br />
Σαν  Ζωα.  Ετσι  μας  ειχαν.<br />
Και  Ζωα  ειμασταν. Απραγα<br />
Ανθρωποι  μας  ειχαν  ετσι.Μεγαλοι.Μορφωμενοι<br />
Ερχονταν  στην  Εκκλησια  μερικες  Κυριακες  που  δεν  δουλευαμε,<br />
Κι  εγω  εψελνα.<br />
Μας  βρωμιζαν  κι  εκεινο  το  χωραφι  μας.<br />
Το  μονο  που  μας  ειχε  μεινει.Κι  εγω  εψελνα  γι’αυτους.<br />
Γι’  αυτους  και  για  Μας  παιδια  του  ιδιου  Θεου<br />
Δεν  ηθελα  να  ψελνω.Αμαρτια  μου  αλλα  δεν  ηθελα  να  ψελνω.<br />
Δακρυσε.Τα  προσωπα  μας  κομπιασαν  σαν  τον  λαιμο  μας.<br />
Η  σιωπη  μερικων  δευτερολεπτων  αντηχησε  την  σοβαροτητα  των  λογων  του<br />
Δεν  ηθελε  να  βλεπει  τους  ανθρωπους  διαφορετικους  ουτε  τους<br />
Ιδιους  του  τους  Δυναστες.Αυτη  ηταν  η  αμαρτια  του,για  αυτό  εκλαψε.<br />
«Το  ειπα  στον  παπα»  συνεχισε  πιο  ηρεμος.<br />
Μου  ειπε  πως  μπηκε  μεσα  μου  ο  «εξ’αποδω».Ο  Σατανας.Σ’εμενα<br />
Που  η  χαρα  κι  η  Ελπιδα  μου  ηταν  η  Κυριακη  όταν  η  φωνη  μου<br />
Μουλιαζε  απ’τα  δακρυα  των  Αδερφων  μου  και  γινοταν  Αγιασμος<br />
που  μας  ξεδιψουσε  απ’τον  καματο  της  σκλαβιας<br />
Αν  καπου  εχει  μπει  ο  Σατανας  παπά  μου,είναι  σ’αυτους<br />
που  μας  τρωνε  την  Ψυχη  και  τις  Σαρκες  μες’  την  Κολαση  που  μας<br />
φτιαξανε  κι  όχι  σε  μενα.<br />
Γιατι  αν  το  Δικιο  μου  είναι  ο  Σατανας  τοτε  ο  Θεος  τι  είναι;το  Αδικο;<br />
Το  Δικιο  είναι  μεσα  μας.Δεν  εκδικειται . Διεκδικειται  ΑΠΟ  ΤΗ  ζΩΗ<br />
Τα  λογια  του  τωρα  εμοιαζαν  με  πηγη  που  αφου  εσκαψε  ένα  ανοιγμα<br />
Στον  βραχο  που  την  εμποδιζε,αποφορτισμενη,κυλουσε  ηρεμα  στη<br />
Γαληνη  της  Σοφιας  ως  τη  Θαλασσα  της  Αληθειας  της  Σκεψης<br />
Ενός  απλου  Ανθρωπου.Παλι  σιωπη<br />
 <br />
 «  Ο  Μαρινος  Αντυπας « συνεχισε  ο  παπους , με   καμαρι  τωρα  που  ειχε<br />
Γνωρισει  αυτόν  τον  τεραστιο  Ανθρωπο,<br />
Περασε  καποτε  από  το  χωριο  μας.Ηταν  ανηψιος  ενός  Τσιφλικα.<br />
Μα  η  Ανθρωπια  του  ειχε  νικησει  την  διψα  του  για  σαρκα.<br />
Πονεσε  τους  σκλαβους  και  τους  ξεσηκωνε.Ο  κοπος  είναι  δικος  σας  μας  ελεγε.<br />
Τα  γραμματα  πολλες  φορες  δινουν  μορφη  στον  ανθρωπο  μου  ειπε<br />
Φωτεινη.Αγαπης Άλλες  παλι  τον  κανουν  περισοτερο  αξιο  στα  ματια  τους<br />
Από  τους  αλλους  ανθρωπους.Ο  Μαρινος  ηταν  η  Αγαπη.<br />
Εβαζε  τον  Εαυτο  του  ισια  με  τους  αλλους  κι  ας  ηταν  μορφωμενος.<br />
Τον  κυνηγουσαν.»Ο  Εξ’αποδω»  ετσι  τον  ελεγαν.Οπως  εμενα<br />
<br />
  Σαν  τον  Χριστο  ηρθε  σε  μας  ο  Αντυπας.<br />
Γυρνουσε  ολη  μερα  μεσ’  τους  φτωχους.<br />
Τους  φιλαγε  τους  ροζους  στα  χερια  κι  εκλαιγε<br />
Μας  ελεγε  Αξιους  της  Ζωης.τα  χωραφια  μας  ανηκουν.<br />
Η  Ζωη  μας  ανηκει.Πιστευε  στους  Ανθρωπους  πιο  πολύ  από  τον  Θεο.<br />
Πιστευε  στον  Παραδεισο.Στις  Καρδιες  των  Ανθρωπων  ότι  είναι<br />
Κι  αν  υπαρχει  Θεος  εκει  θα  είναι  κι  Αυτος.<br />
Κι  αφου  η  Καρδια  μας  θελει  τη  Ζωη,  μαζι  μας  είναι  κι  Αυτος.<br />
Ο  Θεος.Το  Δικιο<br />
<br />
     «Αν  με  σκοτωσουν»  μας  ελεγε, να  με  παιρνεται  μαζι  σας<br />
Στους  αγωνες.Εστω  νεκρο.Ζωντανος  όμως  ηταν  παντα  <br />
Ετσι  να  τον  εχεις  και  συ  μεσ’ τις  γροθιες  σου.<br />
Αυτος  είναι  ο  Ταφος  του.Ο  Ζωντανος<br />
Εκει  Ζει  από  τοτε  που  τον  σκοτωσαν  οι  ρουφιανοι  της  Φτωχολογιας<br />
ΟΙ  Μπραβοι  των  τσιφλικαδων<br />
Κι  όταν  απλωνεις  το  χερι  σου  με  Αγαπη  παλι  εκει  θα  είναι.<br />
Στους  ροζους  μεσα  των  χεριων  σου  που  αγαπησε.<br />
Με  αιμα  ανθρωπων  είναι  γραμμενη  η  Ιστορια<br />
Με  αιμα  ανθρωπων  κι  Αδικο.<br />
<br />
      Ο  παπους  πια  ειχε  μεταμορφωθει.  <br />
Μου  εμοιαζε  μ’  ένα  χωραφι  σταρι  που  μολις  ειχε  βλαστησει<br />
Και  προσευχοταν  στη  Δημητρα   να  τον  προστατεψει  ως  να<br />
Γινει  ψωμι  και  να  μοιραστει  στους  Ανθρωπους <br />
Αποσβολωμενος  τον  κοιταζα  Εκστασιασμενο,να  απαγγελλει<br />
Τα  Χωρία  της  δικης  του  Αποκαλυψης. Του  Πονου.<br />
Της  χαρας  του  Αγωνα  με  κάθε  κοστος.<br />
Την  αξια  της  Θυσιας<br />
Παλι  σιωπη.ΤΟ  εχω  παρατηρησει.Η  Αληθεια  παντα  σταματαει  τον  Χρονο<br />
Εστω  για  λιγο.Γιατι  είναι  συστατικο  του  μαλλον.<br />
Θελω  να  σου  δωσω  κατι  μου  ειπε  σχεδον  μυστικα<br />
Κοιταξε  γυρω  του  συνομωτικα  και  αφου  μου  εγνεψε  να  περιμενω<br />
Μπηκε  στο  δωματιο  του.Βγαινοντας  κρατουσε  ένα  αποκομα.<br />
Παλιας  εφημεριδας  μαλλον.Το  κρατουσε  σαν  κατι  Ιερο<br />
Με  τοση  ευλαβεια<br />
Εναι  το  τελευταιο  ‘γραψιμο’  του  Αντυπα  πριν  πεθανει<br />
Μου  ειπε.Το  εχω  χρονια  φυλαγμενο   καταχωνιασμενο<br />
Σχεδον  ενοχικα  και  ψιθυριστα  μου  λεει¨<br />
«δεν  ξερω  αν  υπαρχει  Θεος.Οταν  όμως  τον  δοξολογω  στην<br />
Εκκλησια  η  Ψυχη  μου  γαληνευει.Αν  αγαπας  τον  Ανθρωπο<br />
Είναι  σαν  να  πιστευεις  σε  Αυτόν<br />
Μαζι  με  το  αμπελι  που  σου  αφηνω  στη  Διαθηκη  μου,<br />
Για  να  πινεις  το  κρασι  που  σ’αρεσει  και  να  τραγουδας<br />
Στη  γιορτη  της  Παναγιας,σου  αφηνω  κι  αυτό.<br />
Δεν  το  εχω  διαβασει  μπροστα  σε  κανενα  ποτε<br />
Γιατι  φοβαμαι  μη  με  λενε  παλι  ο  «Εξ’αποδω»<br />
Μου  ειπε  και  γελασε  μαλλον  ειρωνικα  Διαβασε  το.<br />
<br />
Π ΙΣΤΕΥΩ  ΩΣ  ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΑ,ΠΟΙΗΤΗ<br />
ΟΡΑΤΩΝ  ΤΕ  ΚΑΙ  ΑΟΡΑΤΩΝ,  ΤΗΝ  ΕΡΓΑΣΙΑΝ,<br />
ΚΑΙ  ΩΣ  ΟΜΟΟΥΣΙΟΝ  ΚΑΙ  ΑΧΩΡΙΣΤΟΝ  ΤΡΙΑΔΑΝ<br />
ΤΗΣ  ΕΥΤΥΧΙΑΣ  ΚΑΙ  ΤΗΣ  ΕΙΡΗΝΗΣ<br />
ΤΗΝ  ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ<br />
ΤΗΝ  ΙΣΟΤΗΤΑ<br />
ΚΑΙ  ΤΗΝ  ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ<br />
<br />
ΜΑΡΙΝΟΣ  ΑΝΤΥΠΑΣ<br />
<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 31-10-2008</td><td valign=top></td></table><br />