Πεπρωμένο Vs Εκείνος

Δημιουργός: Μοιάζω μ'εσένα, Αθανασία Γ.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center]Θα’ρθει μια νύχτα να με βρει
Ασθενική και λίγο αβρή
στην κλίνη του θανάτου.
Θα μάθει να με καρτερεί
έτσι όπως στάζει το κερί
μικρό αποτύπωμά του.

Τη λεκιασμένη ηδονή
Την αναμάρτητη φωνή
Θα βγάλει από τα σπλάχνα,
Στο πάτωμα το κέρινο
είδωλο νου αέρινο
με τη ματιά τη λάγνα.

Θα το πατήσω ευλαβικά
στο χώμα κάτω να γρικά
ωμές ψυχές του ονείρου,
που τις ζεσταίνουν τα θεριά
με των δαιμόνων τη θωριά
Σ’οθόνη παραθύρου.

Κλείνοντας, το μαντήλι του
Θα κρεμαστεί απ’τα χείλη του
ιδανικός δραπέτης...
Το πεπρωμένο μου θα δω
με ανύπαρκτη πόνου φειδώ
να στέκει σαν επαίτης...

Θα το κεράσω δυο φιλιά
να ξεχαστούνε τα παλιά
φλογέρα θα του παίξω...
Φίδι εκείνο , χορευτής
κι εγώ δικός του γητευτής...
μαχαίρι θα του στρέψω.

Πέθανες νιο κι ιδανικό
μικρό, τρελλό μου μερτικό
γύρεψες να μου κλέψεις...
Το βλέμμά του το σκοτεινό
σαν πεφταστέρι μοιάζει αχνό
ευχή, δεν θα διαλέξεις;

Είναι δικός μου στο’χα πει
Κι ούτε που σήκωσε ντροπή
ο φόνος μου για ‘κείνον...
Δεν είναι αγάπη ή έρωτας
δάκρυ, οδυρμός ή γέλωτας...
Στον κήπό μου είναι κρίνο

Που το ποτίζω τις νυχτιές
Με πόθου ανήμερες ματιές
μέσα μου να φυτρώσει...
Να ανακαλύψω πώς να ζω
Σαν πεθαμένη να ρωτώ...
Άραγε θα με νιώσει;

Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-11-2008