όσο φωτίζεις λιώνεις

Δημιουργός: χάρης ο κύπριος, χάρης

Στο μικρό γιο μου Αντρέα αφιερώνω τούτα τα λίγα λόγια για να τα διαβάζει κάποτε και να με θυμάται...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

όσο φωτίζεις λιώνεις

Έκαμα τάμα κάποτε
στον άγιο Χαραλάμπη,
να βρώ έναν άνθρωπο
ν’αγαπήσω,
χωρίς να με λιώσει.
Και μου τον φανέρωσε
νάναι καλά ο άγιος.
Πήρα μια λαμπάδα,
ίσα με το μπόι μου,
δυο μέτρα
και την πήγα στο εκκλησάκι του.
Προσκύνησα τον μεγαλομάρτυρα
και μάρτυράς μου ο θεός,
η λαμπάδα δεν άναβε.
Χίλιες φορές δοκίμασα
αλλά τίποτα.
Ξαναπήγα μπροστά στο εικόνισμα.
Γιατί δεν ανάβει,
τον ρώτησα.
Δεν θέλει να λιώσει,
μου απάντησε.
Τι λέει μωρέ ο αχάριστος άγιος,
πήγα να σκεφτώ
ο ευχάριστος άγριος.
Όμως είδα μια γυναίκα
που κρατούσε στο χέρι της ένα παιδάκι.
Έλα γιέ μου, έλα Αντρέα μου, ν' ανάψουμε ένα κεράκι του είπε.
Να σε κάνει ο θεούλης καλά.
Έκλαιγε η μάνα και το πρόσωπό της έλαμπε.
Και έλιωνε μπροστά στα μάτια μου.
Έβαλα το πρόσωπό μου μέσα στα χέρια μου
και με πιάσαν τα κλάματα.
Μετά από κάμποση ώρα
δοκίμασα ν’ανάψω τη λαμπάδα.
Άναψε.
Πήγα να το φιλήσω ξανά.
Την ώρα που ακουμπούσα τα χείλη μου
στο πρόσωπό του
μου ψιθύρησε στ’ αυτί:

“Αν αγαπάς αληθινά
όσο φωτίζεις
λιώνεις
κι όσο θα λιώνεις
θ’αγαπάς
κι όσο αγαπάς
θα λιώνεις”

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-11-2008