Το μύνημα(προσμονή)

Δημιουργός: ΑΝΤΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σαν αναστάσιμες καμπάνες
Σαν εγερτήριες σάλπιγγες
Σαν αστραπές που σκίζουνε τη νύχτα
Οι φωνές της αγάπης αντηχούν

Απ’το βαθύ ατσαλένιο τους λαρύγγι
Πετιέται αητός με ατσάλινα φτερά
Κι ως χάνεται στων ουρανών τα πέρατα
Κρατά σε νύχια δυνατά
Το μύνημα,το μύνημα
Σ’αγαπώ

Άσε αγάπη τον ήχο της να ορμήσει
Και ν’απλωθεί μες στη σφιγμένη σου καρδιά
Σαν καταρράχτης γαλανός χαράς κι ελπίδας......

Σαν αλυσίδες που συντρίβονται
Σαν πόρτες φυλακών που σπάζουν
Σαν δυναμίτες που τινάζουνε χαλάσματα
Οι φωνές της αγάπης βροντούν

Άκου αγάπη κι όποια κι αν είσαι
Ανασηκώσου στον αγκώνα σιγανά
Και την ανάσα κράτα ,στάσου κι αφουγκράσου
Το μύνημα ,το μύνημα.........
Σ’όλα κυλάει ο αέρας σου
Όλα ξέρουν τ’όνομά σου
Μην αργείς

Άκου αγάπη
Σα να θροίζουν μεστωμένα στάχυα
Σα να γελούν παιδιά,να τραγουδάνε
Σα να βοουίζουν φάμπρικες και τραίνα
Σα να σαλπαίρνουνε καράβια

Μα πιο πολύ σα νάναι
Τα ίδια τα βήματα του κόσμου
Που προχωρά βαρύς και δυνατός
Με δάφνες στα μαλλιά και τριαντάφυλλα στα χέρια
Οι φωνές της αγάπης βροντούν
Άκου αγάπη το μύνημα ,το μύνημα μου
Σ’αγαπώ

Το θερμό σου βλέμμα και το γέλιο νιώθω να με τυλίγουν κάθε βράδυ
Με των ανθών την ευωδιά,σαν πεταλόυδας χνούδι χάδι
Και καρτερώ σε μάταια γιομάτος ψευδαισθήσεις
Ρόδινες οπως την αυγή,ωραίες σαν τη δύση

Έρεψαν ολα τα όνειρά μου
Κι είν’η καρδιά μου λυπημένη
Ομως εσύ δεν φταίς καρδιά μου
Γλυκειά πολυαγαπημένη

Ω να μπορούσα να’πνιγα την μοίρα
Τη μαύρη π’ολοένα μας ποτίζει
Της πίκρας το φαρμάκι κι όλαγύρα
Η λιπαρή χαρά θε να φωτίζει

Μα δε λέω πως δεν έχω να ελπίζω
Ή πως δεν μου’μεινε πιά τίποτε εδώ κάτου
Κι αν βλέπω να σωριάζεται οτι κτίζω
Κι αν παγερά με ζώνουν τα πλοκάμια του θανάτου

Το παιδικό χαμόγελο σου μ’ανασταίνει
Κι είναι δροσιά στην ερημιά μου
Την άχαρη ζωή μου ομορφαίνει
Σαν διαβαίνεις αέρινη μπροστά μου

Έλα σε καρτερώ φως μέγα
Ή δυστηχία πρωτάκουστη
Γλυκειά μου συντριβή,
Έλα αδύναμη σαν πνοή
Ή σαν πάθος αβάσταγο
Να ξαναστήσεις μέσα μου
Την ευτυχία

Πιστός με την αγάπη σου
Σε προσμένω σαν την ακριβή
Του τραγουδιού,
Σαν το αναστάσιμο
Σε πολιτεία των νεκρών,
Ξόδεψα την ψυχή μου
Σ’αυτή την προσμονή.....................

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-11-2008