Αποχαιρετισμός

Δημιουργός: χρήστος

Στον φίλο μου τον ΚΙΝ (δεν ξέρω αν έβγαλα όλο το συναίσθημα που ήθελα ή που ήθελες...)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[Ιούνιος του 323 π.χ Ο Αλέξανδρος δέχεται στη σκηνή του
Τους στρατηγούς (τα ονόματα είναι πραγματικά) και το
στρατό του για να δεχτεί τον τελευταίο χαιρετισμό.
Δεν μπορεί πλέον να μιλήσει…]


Με νεύμα ʼτταλε στρατηγέ σε αποχαιρετώ
κι ένα ανοιγόκλεισμα ματιών γιατί φωνή δε βγαίνει
θυμάσαι τα Γαυγάμηλα; ξέχασες την Ισσό;
τον Γρανικό τον ποταμό;… ο νους πίσω πηγαίνει.

Κι εσείς λαμπροί διάδοχοι με δάκρυα κροκοδείλου
με χαιρετάτε, μα εγώ δε σας κρατώ κακία
θυμάμαι εσπερινό λουτρό μές τα νερά του Νείλου
που έκανα , σαν πάτησα την Αίγυπτο την θεία

κι εσείς οι στρατιώτες μου- ντρέπομαι να σας δω-
πιστά με ακολουθήσατε στα βάθη της Ασίας
Και ποιος θα το περίμενε ότι πρώτος εγώ
Τη μάχη θα εγκατέλειπα στη μέση της πορείας

Πείθωνα εσύ, και Σέλευκε, Κλεομένη και Μενίδα
δε με ωφελούν οι προσευχές στου Σέραπι τον Οίκο
προσευχηθείτε μοναχά να ζήσετε ότι είδα
και για όσους μαχαιρόσφαξα δίχως μια στάλα οίκτο

Μα στρατηλάτης ήμουνα σαν στρατηλάτης πρέπει
να φύγω, τη φοράδα μου σελώστε ως τη Γέλα
να φτάσω μ' έναν καλπασμό… μα ο νους μου άλλα βλέπει
ήθελε λέει να 'μουνα βοσκός έξω από την Πέλλα
ως τα βαθιά γεράματα…. Η καρδιά δεν το επιτρέπει

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-02-2005