Ταράτσα

Δημιουργός: annaΤi, Αννα... (όχι του mw...)

....ΚΙΝ, βάλε μπουφάν, κασκόλ, γάντια, και έλα... έχει ταινία απόψε! ;-) .....δεν είναι βέβαια "Σινεμά 'Ο Παράδεισος' ", αλλά...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Φλεβάρης, ο πιο δύσκολος,
θαρρώ πως είναι, μήνας.
Χτυπά μπλε φλέβα, να αδειάσει
το φαρμάκι, της υπομονή μας.
Κι όποιος αντέξει μες στο ψύχος
-και του πρέπει, όποιο τοίχος-
ξέρει, η άνοιξη πως θα γυρίσει
του πάγου, τ' άσπρο να στολίσει.
Λίγη ζέστη στην ψυχή μας
ήλιου αχτίδες, στην βροχή μας.

Φλεβάρης, γάγγραινας ο μήνας.
Στην ταράτσα, βγαίνω νύχτα,
να κοντράρω τον αλήτη,
-με το μαύρο του σπουργίτη-
τον ουράνιο φεγγίτη.

Βλέπω απέναντι, στον στόχο,
άσπρα κρύσταλλα, των πόθων,
-τις ευχούλες των ανθρώπων-
στον αέρα να κουνιούνται,
σαν τα φύλλα που θροΐζουν,
τα πουλιά όταν κοιμίζουν,
στα κλαριά της αντοχής μας
-Μαύρη έναστρη ψυχή μας-.

Βλέπω κρύσταλλα, των πόθων,
των παιδιών μας, των πιο νόθων,
μ' αγωνία που γυρεύουν,
ποιος γονιός τα 'χει ορίσει
κι όσα είναι, τους 'χει κρύψει.
Νούφαρου κλωστή, κομμένη,
δίχως ιστορία, ταξιδεύει,
κάθε «θέλω», που δεν θα 'ρθει,
γονιού στοργή να το σκεπάσει.

Κι ύστερα, στο ψύχος, φλόγα.
Απ' του μαύρου, τον ιδρώτα,
φεύγει λαμπερή σταγόνα.
ʼστρο, δραπετεύει απ' τον κρίκο
-που τα κρύσταλλα, βαστά στον τοίχο-
κι άγνωστη τροχιά διαγράφει,
πίσω απ' του πλακάτ την πλάτη.

Κι ύστερα, κυλά σταγόνα,
φεύγοντας, χορεύει ζαλισμένη
-απ' τους πόρους, του αιώνα-
πίσω απ' το πλακάτ που δείχνει,
μια διαφήμιση, που όλο γυρίζει.
Σαν ταινία σ' άσπρη οθόνη
σε cine-ταράτσα που στοιχειώνει,
το πανί για λίγο, θα 'ναι φόντο
δίχως ήχο, ένταση και βρόντο,
και το έργο, στην ουράνια πλεκτάνη,
προβολή απ' των ψυχών μας,
του πολύχρωμου φωτός, την πλάνη.

Τ' άστρα πια, ποιούν τα ήθη,
πέφτοντας, κάθε ζωής, βαστούν το δίχτυ.
-Το σενάριο, αργυρό κρατά βραβείο,
παλλόμενης κοιλίας, χειροκρότημα στ' αστείο.-
Κάθ' αυστηρού κριτή, την γνώμη, πείθει
να εμμένει η ψυχή, πίσω από τα στήθη.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-02-2005