Εκ Παραδρομείς

Δημιουργός: Συννεφόκαμα, Αμακόφεννυς

Όταν μας κουράσει πια ο ουρανός, θα δέσουμε λέξεις στα πόδια μας και αργά θα βυθιστούμε στη γη

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Εγώ σε ήθελα, να γίνεις δρόμος
Και από χώμα, σε χαλίκι να αλλάζεις
Ματώνοντας τα γόνατά μου όταν πέφτω πάνω σου

Από χαλίκι σε μαύρη άσφαλτο
Ερήμου εικόνα να σαλεύει στο βάθος σου
Καθώς θα έβραζαν τα μέσα σου. Καλοκαιριού αναθυμίαση

Τις ατέλειωτες λευκές γραμμές σου
Μετρώντας, να ξεμακραίνω απ’ τα ορισμένα
Σε στροφές, να πλαγιάζει το βλέμμα. Αποκαθήλωση σκέψης

Χιλιόμετρα, οργιές, μίλια, στάδια
Παιχνίδια στα πόδια
Χωρίς βαρυγκόμια το ταξίδι μου
Και οι στάσεις μου, σε μιαν άκρη των ματιών σου
Πεδιάδες και πεδιάδες κυματιστές να χορεύουν
Έτσι να ξαπόσταινα

Μα εσύ
Ώ, εσύ
Πουλί ήθελες να γίνεις κι άστρο
Να δαγκώνεις τις φτερούγες σου τη μέρα
Και τις νύχτες μέσα απ' το μαύρο νυφικό σου
Να λάμπεις ακόμα

Αυτές τις μισές φτερούγες, που έπεσαν πλάι μου
έχω. Να τις κάνω δρόμο
Φως απ’ το μαύρο ύφασμα του μαξιλαριού
Ενύπνια που σακατεύουν τα βήματα

Δρόμο κι αν το λέω
Δρόμος δεν είναι
Παρα είναι ξεθωριασμένο χαλί που ίπταται
Μεταξύ γης και ουρανού
Λήθης και μνημοσύνης
Δεν είναι παρά νέφος που με πετάει όταν το αγγίξω
Στα έλη που αγκαλιάζουν
Εμάς που υποπέσαμε στο ανόσιο έγκλημα της αγάπης

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-11-2008