Αρνήθηκες έναν αληθινό φίλο

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Αρνήθηκες έναν αληθινό φίλο</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Αρνήθηκες έναν αληθινό φίλο</b><p>Δημιουργός: rosestar, <i>Ελευθερία</i><p><i> 8/11/08  Aν δεν σε ένιωθα δεν θα το έγραφα...μα και που στο έγραψα αποτέλεσμα μηδέν...έμεινες δυστυχώς στο κάστρο</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>                                      [color=fuchsia][B]ΑΡΝΗΘΗΚΕΣ ΕΝΑΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΦΙΛΟ.[/B][/color]<br />
<br />
        [B][color=purple][U]Α' ΜΕΡΟΣ[/U]<br />
   <br />
        Σε είδα να κάθεσαι και πάλι μόνος σου σε ένα παγκάκι δίπλα στο πάρκο. Είχες τόσο πολύ βυθιστεί στις αναπολήσεις του παρελθόντος σου,που δεν κατάλαβες ότι κάθισα δίπλα σου.<br />
Αναπολούσες το ταξίδι που είχες κάνει όταν ήσουν μικρό παιδί και σου έμεινε χαραγμένο στη μνήμη. Κοίταζες προς τα πάνω,ανασήκωσες το σώμα σου και τα φρύδια και ανέπνεες γρήγορα.<br />
Όμορφο μέρος θα ήταν μάλλον! Ο νους σου ταξίδευε πίσω στην μαγεία που για λίγο έζησες.<br />
Μετά σε είδα να γεύεσαι τον ήχο της γλυκειάς καμπάνας που ηχούσε χαρμόσυνα και μελωδικά!<br />
Έγειρες το κεφάλι σου στο πλάϊ, να αφουγκρατείς καλύτερα αυτή τη χαρά! Τα μάτια σου λαμπύρισαν σαν φωτοβολίδες!<br />
Παρατηρούσα την πορεία των ματιών σου,μα ξαφνικά το βλέμμα σου έμεινε καρφωμένο προς τα κάτω. Αναβίωνες μέσα σου ένα πικραμένο συναίσθημα που σε γέμιζε με θάνατο.<br />
Καμπύλωσες τους ώμους σου και ανέπνευσες πάλι βαθιά αλλά και συνάμα αναστέναζες πονεμένα και απογοητευμένα.<br />
<br />
           [U] Β' ΜΕΡΟΣ[/U]<br />
<br />
            Μετά από λίγο καιρό  σε συνάντησα ξανά. Σε αγκάλιασα εγκάρδια,σου σκούπισα τα δάκρυα και σου είπα να είσαι δυνατός και ότι η ζωή συνεχίζεται. Να ξεχάσεις αυτό που σε πονά. Μα εσύ σταύρωσες τα χέρια. Το βλέμμα σου ανέκφραστο,το μέτωπό σου ρυτιδιασμένο. Δεν κατάλαβες ότι ήρθα να σε βοηθήσω,ήμουν μια άγνωστη για σένα. Αρνήθηκες να σε βγάλω από το σκοτάδι που ζούσες. Έσφιξες ασυναίσθητα τις γροθιές σου. Μιλούσες ήρεμα και ευγενικά,μα με το δεξί σου χέρι, κάλυψες το αριστερό,να κρύψεις τη γροθιά που σχημάτισες,να μη δω τις αληθινές σου προθέσεις. Δεν ήθελες να βγεις από τη μιζέρια σου,ήθελες να κλαις και να μαραζώνεις. Με έβλεπες ως εχθρό,κάτι πολύ ενοχλητικό που χαλούσε τη δυστυχία σου. Μου έσπρωξες το λεπτό μου χέρι μέσα στην καρδιά σου.<br />
Σήκωσες λίγο το κεφάλι σου,οι μύες των ματιών σου δεν ζάρωσαν όπως γίνεται όταν κάποιος χαμογελά αληθινά. Αντιθέτως,ενοχλήθηκες,κοίταζες στο πλάϊ επίμονα και ανήσυχα.<br />
Το ψεύτικό σου χαμόγελο διήρκησε περισσότερο από ένα αληθινό και έσβησε πιο αργά, προσπαθώντας να με πείσει ότι ήταν αληθινό. Μετά έφυγες και κλείστηκες για πάντα μέσα στο σκοτεινό σου κάστρο.<br />
<br />
               [U]Γ' ΜΕΡΟΣ[/U]<br />
<br />
               Ορισμένες φορές δεν είναι αναγκαίο να μιλήσει κάποιος για να ξέρουμε τι θέλει ή τι αισθάνεται για μας. Οι κινήσεις του σώματός του δείχνουν τη διάθεσή του και μαρτυρούν τις σκέψεις του. Η γλώσσα του σώματος έχει τους δικούς της κώδικες ομιλίας και πολλές φορές η σιωπή μας απαντάει στους άλλους και ας μην υπάρχει οπτική εικόνα.<br />
"Η σιωπή προς απάντηση τους".[/color][/B]<br />
<br />
   [color=fuchsia][B]Ο κόσμος μέσα από τα καστανά μου μάτια.[/B]<br />
<br />
   [B] Ελευθερία  23  ετών[/B][/color]<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
 <p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-11-2008</td><td valign=top></td></table><br />