Για να λέγεσαι Άνθρωπος…

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Για να λέγεσαι Άνθρωπος…</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Για να λέγεσαι Άνθρωπος…</b><p>Δημιουργός: Νεφελοβάτης<p><i> [I]Μέσα απ’ το γραπτό λόγο, μπορείς να συνομιλήσεις, όσα χρόνια και αιώνες κι αν έχουνε περάσει.. [/I]</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p><br />
Ένα ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη, που σε ένα σχόλιο περασμένου γραπτού μου μνημονεύτηκε. Το «Για να λέγεσαι Άνθρωπος..». Γέννησε σκέψεις και συναισθήματα.. Σε μένα και στον πολύ καλό φίλο, συνταξιδιώτη, συνομιλητή, το Γιώργο (Kin).<br />
<br />
Και αποφασίσαμε να γράψουμε αυτό που στην καρδιά και το μυαλό μας έφερε. Εγώ με το μυαλό και ο Γιώργος με την καρδιά κυρίως όπως βγήκε.. Θα μπορούσε να είχε γίνει και το αντίθετο, μια που και τα δυο κομμάτια του όλου είναι..<br />
<br />
Πιστεύουμε πάντως πως αυτό θα ήθελε και ο Τάσος Λειβαδίτης, και πως το έκανε με φίλους και αναγνώστες του όσο ζούσε. Μια και αυτή είναι η ουσία της ποίησης, του γραπτού λόγου.. Να μιλά μέσα μας, να κάνει διάλογο με το νου και την ψυχή μας.. Και το κάνει και τώρα αν το καλοσκεφτεί κάποιος, μια που μας μιλά μέσα απ’ τα γραπτά του, όσα χρόνια κι αν περάσαν.<br />
<br />
Το παρακάτω ήταν ένα βασικό κομμάτι που μας έκανε να γράψουμε. Όλο το ποίημα το αναγράφουμε στα σχόλια.<br />
<br />
<br />
[I]«Δεν έχεις καιρό<br />
<br />
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου<br />
<br />
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.»<br />
<br />
Τάσος Λειβαδίτης[/I]<br />
<br />
<br />
<br />
Για να γίνεις, για να λέγεσαι άνθρωπος, χρειάζεται κάτι.. Το γνώθεις εαυτόν, που έλεγε ο Σωκράτης, μα και το «αγάπα τον Πλησίον σου ωσάν εαυτόν..».<br />
[I]«Άνθρωπε να θυμάσαι…η απόσταση ανάμεσα σε κατάρα κι ευχή δεν είναι μεγαλύτερη από ένα απλό Γιατί.» Kin[/I]<br />
<br />
Αν δεν έχεις χρόνο για σένα, πως θα τον φροντίσεις τον εαυτό σου, πως θα κανακέψεις το παιδί που μέσα σου ζει, πώς θα του δώσεις δυνάμεις να παλεύει, πως θα Σε αγαπάς..; Κι αν δε σε αγαπάς, πώς θα αγαπήσεις τους άλλους..;<br />
«[I]Δίχως το Γιατί, η αγάπη θα ’ναι δανεική, ορφανή, γέννημα μίας κλωσομηχανής, καταδικασμένη για πάντα, να μείνει στείρα, συνένοχη, αλλά αμέτοχη στο παιχνίδι της Ζωής…» Kin[/I]<br />
<br />
Είναι αυτή η άποψη, κάτι που μπορεί και παγίδα να γίνει, το δεν έχεις καιρό, το αφήνεις πίσω εσένα. Και όχι με τάση εγωισμού, μα μέσα απ’ την παρατήρηση.. Μπορεί κάποιοι να έκαναν το καλό, όπως το εννοούσαν, όπως τους πρόσταζε η της εποχής τους ηθική…<br />
[I]«Είναι σαν τ ’αγέρι το Γιατί, σαν τ’ αγέρι που γκαστρώνει τα πανιά, να σε στείλει σε πέλαγα βαθιά και σ’ όνειρα κρυφά…» Kin[/I]<br />
<br />
Και έπαιρναν το σταυρό στο ένα χέρι και το σπαθί στο άλλο και καίγανε, τους τάχατε «αιρετικούς..». Γιατί..; Γιατί δεν το πίστευαν μπορεί κάποιος να πει.. Μα και γιατί δεν αγαπούσαν. Εαυτόν και πλησίον κατ’ επέκταση…<br />
[I]«Το Γιατί να μην το φοβηθείς, είναι μάγισσας μαντζούνι, φυλαχτό να σου φυλάει την ευχή, σπόγγος να σβήνει τεμπεσίρια απ’ του χάρου το τεφτέρι…» Kin[/I]<br />
<br />
Τα πάντα να είσαι έτοιμος να αρνηθείς για να λέγεσαι άνθρωπος, μα πάνω απ’ όλα τα πάντα να χαίρεσαι, να γεύεσαι να μπορείς να νιώσεις..<br />
[I]«Και μη ξεχνάς…το Γιατί, ήταν εκεί, μα δεν ήταν Εφιάλτης, ούτε μονοπάτι, ούτε θάνατος… Ήταν Όνειρο» Kin[/I]<br />
<br />
Επίσης δε χρειάζεται να ξεχάσεις τα όνειρα σου, να αρνηθείς να ονειρεύεσαι για να είσαι άνθρωπος, να μην σταθείς να δεις ένα ηλιοβασίλεμα, να μην νιώσεις τη μαγεία μιας αγκαλιάς να σε γαληνεύει, να μην νιώσεις τον αγέρα να σε χαϊδεύει δίπλα στη θάλασσα.. Γιατί αν τα κάνεις αυτά, δεν είσαι άνθρωπος… Πεθαμένος θα είσαι, Μηχανή θα γίνεις…<br />
[I]«Μη βγεις απ’ το Όνειρο…σε παρακαλώ, μη βγεις, απ’ το Όνειρο σου…δεν είναι πρέπον…δίχως εσένα θα είναι ένα Όνειρο νεκρό…» Kin[/I]<br />
<br />
Για να είσαι άνθρωπος πρώτα να μάθεις να Ζεις χρειάζεται, να νιώθεις τη χαρά της ζωής να κυλά μέσα σου κάθε μέρα, να νιώθεις το χαμόγελο να φτάνει ως τα μάτια της ψυχής σου, με κάτι απλό, όπως το να βγαίνεις στον κήπο σου (κι ας είσαι και στο κέντρο της Αθήνας).<br />
[I]«Άνθρωπε, μείνε στ’ Όνειρο σου, γίνε εσύ το κέντρο του κι άστο εκείνο να πλανάτε γύρω σου, σαν σύννεφο που με το πλήρωμα του χρόνου θα σου χαρίσει απλόχερα δυο στάλες Zωής…» Kin[/I]<br />
<br />
Να μη φοβάσαι λένε.. Μα δεν είναι ήρωας, δεν είναι άνθρωπος, εκείνος που δε φοβάται.. Άνθρωπος είναι αυτός που τους φόβους του τιθασεύει, και που προχωρά μπροστά, που παλεύει, ακόμα κι αν ξέρει πως μπορεί να χάσει…<br />
[I]«Μείνε, μείνε με τα μάτια ανοιχτά…μείνε, κι Ονειρέψου…κι ας αλυχτούνε τα σκυλιά…κι ας βροντούν οι κεραυνοί…κι ας λυσομανούνε τα στοιχειά…Εσύ μείνε…» Kin[/I]<br />
<br />
Όσον αφορά το να είσαι έτοιμος να πεθάνεις κάθε μέρα για να είσαι άνθρωπος.. Αυτό ναι.. Μα έτσι κι αλλιώς μπορεί κάποιος να μας πει το πότε θα φύγουμε..; Μήπως ξέρουμε το πόσο χρόνο έχουμε, το πόσος μας μένει..; Όχι βέβαια, και γι’ αυτό χρειάζεται να είμαστε έτοιμοι..<br />
[I]«Μείνε, μείνε και γίνε Εσύ…γίνε Όνειρο και τ’ Όνειρο Εσύ» Kin[/I]<br />
<br />
Έτοιμοι να πεθάνουμε, σαν άνθρωποι, αν κληθούμε να διαλέξουμε.. Γιατί αν συμβεί άθελά μας, από ατύχημα π.χ., τότε εντάξει.. Δεν είχαν και το μέγιστο της επιλογής τα θύματα των τροχαίων, που πρόσεχαν, και ήρθε ένα μεθυσμένο πλουσιόπαιδο ή ένας ξενυχτισμένος νταλικέρης πάνω τους…<br />
<br />
Μα είχαν την επιλογή αυτοί που πολέμησαν στις Θερμοπύλες, στην Πόλη το 1453, στην επανάσταση το ’21, στην Πίνδο το ’40.. Και κείνοι έκαναν αυτό που η ανθρωπιά τους πρόσταζε, έστω κι αν την ανθρώπινη φύση τους αντέβαινε..<br />
<br />
Μείναν, πολεμήσαν και πεθάναν, σαν Ελεύθεροι Άνθρωποι…<br />
[I]«Εσύ, Eσύ είσαι ο προστάζων του Ονείρου, γεννημένος εκ του Ονείρου και επί του Ονείρου δεδομένος» Kin[/I]<br />
<br />
Μπορεί να είναι λίγα αυτά που έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε.. Μπορεί να φαντάζουν μικρά, και αμελητέα μέσα στη θάλασσα του σκοταδιού που μας περιβάλλει.. Μπορεί να ξέρουμε ότι έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να κάνουμε για να φτάσουμε να λέμε τον εαυτό μας άνθρωπο…<br />
[I]«Εσύ…ορίζεσαι κι ορίζεις…κι ότι όρισες θα σε ορίσει…» Kin[/I]<br />
<br />
Ο χρόνος μπορεί να ‘ναι λίγος, κι ο δρόμος μακρύς.. Μα με κάθε βήμα, με κάθε πράξη, όσο αμελητέα και να φαίνεται στο σύνολο, αλλάζουμε κάτι..<br />
<br />
Δε χρειάζεται να έχεις τη δύναμη βουνά να μετακινήσεις με μια πράξη για να πεις ότι είναι μεγάλη..<br />
<br />
Για φαντάσου κάθε μέρα μια μικρή πράξη..<br />
<br />
Σταγόνα στον ωκεανό θα μου πεις…<br />
<br />
Ναι μα για σκέψου, 6,5 δισεκατομμύρια μικρές πράξεις κάθε μέρα…<br />
<br />
Αυτές και βουνά μετακινούν μα και τον Κόσμο αλλάζουν…<br />
<br />
Και τότε καθένας άνθρωπος θα λέγεται, θα νιώθει και θα είναι….<br />
[I]«Άνθρωπε…να θυμάσαι…Η Ζωή, δεν τελειώνει, εκεί που συναντά τον θάνατο…Η ζωή τελειώνει μόλις Εσύ βγεις από τ’ Όνειρο» Kin[/I]<br />
<br />
<br />
«[I]Ναι, αγαπημένη μου<br />
<br />
Εμείς γι’ αυτά τα λίγα κι απλά πράγματα πολεμάμε<br />
<br />
για να μπορούμε να’ χουμε μια λάμπα,<br />
<br />
ένα σκαμνί<br />
<br />
ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί<br />
<br />
ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ.<br />
<br />
Για να’ χουμε έναν έρωτα που να μη μας τον λερώνουν,<br />
<br />
ένα τραγούδι που να μπορούμε να το τραγουδάμε…<br />
<br />
Τάσος Λειβαδίτης »[/I]<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-11-2008</td><td valign=top></td></table><br />