Ρύποι

Δημιουργός: foteinos

αφιερωμένο στην πύκνωση των αιωρούμενων μικροσωματιδίων

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ρύποι

Μέσα στα βρώμικα ,λερά μου κιτάπια
Μονάχα εκεί η ψυχή μου ανασαίνει
Και βγαίνει μαύρη, αισχρή, μολυσμένη
Έως που να νιώσει την νέα της άπνοια

Με έξεις πορεύεται, που έξω δαμάζει
Κυλά απρόβλεπτη σ’ απάτες και λόγια
Και μπαινοβγαίνει σ’ ονείρων υπόγεια
Μόνον εκεί, μοναχά… δεν τρομάζει.

Ντύνεται πόθους σαν ρούχα ραμμένα
Απ’ τα βελόνια, ενός αλάνη θεού
Που ακουμπισμένος στην άκρη του νου
Δεσπόζει επάνω στον εύθραυστο υμένα
…………………………………………………………..

Εκεί σε είδα να φτάνεις σιγά
Με ένα κερί μες το άπραγο χέρι
Ήταν νυχτιά από καυτό μεσημέρι
Κι αντί για φως μου ‘χες δώσει… φωτιά

Ήξερες τόσα… μα τόσο πολλά
Που είχα ξεχάσει… κι ας ήμουν φθαρμένος
Πόσα ξεχνά! ένας πρώην αλωμένος
Αν κατακάτσει βαθιά του, η γητειά

Απωλεσμένοι κι οι δυο τώρα πια
Δικαίου λόγους ξεχάσαμε πίσω
Κι ότι μπροστά διεκδικούσε το ίσιο…..
Ήταν αργά να γυρίσει ξανά.

…………………………………………………………………


Μες των πολλών επαφών την σκιά
Διάγει η ψυχή μου σαν το άπληστο μάτι
Κι απορροφά ότι μοιάζει να λάμπει
Απ’ των στερνών αντοχών την σκουριά

Πιάνει δουλειά και σμιλεύεται αργά
Μέσα από ρίμες, φωτιές και ντουμάνια
Ρουφά περίπλοκα και νόθα χαρμάνια
….της αλητείας αποκτά τη χροιά





Ρύποι στο σώμα, στο νου … η ψυχή
Και ένα στέρεο κομμάτι από αέρα
Ψάχνει να δει… τι συμβαίνει… πιο πέρα
Μα μοιάζει ο κόσμος χτιστός… φυλακή.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-11-2008