Η μετανόηση

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κι ακόμα εδώ που έφτασα δεν έχω αγγίξει τέρμα’
Είμαι μακριά πολύ μακριά απ’ό,τι έχω ποθήσει...
Κι αυτή η θλίψη η βαριά, δεν λέει να μ’αφήσει
σαν αίμα μπήγεται βαθιά στο τρυφερό μου δέρμα
σαν κάποια γυάλινη σιωπή, που σπάει για να μιλήσει.

Κι ακόμα εδώ οι άνθρωποι , ανήμεροι και σκάρτοι
θηρία μέσα στο κλουβί , στη φυλακή του κόσμου
Έχω κλειδί μα η κλειδονιά ξεχάστηκε εντός μου
μαζί με άλλες προσταγές, σε θησαυρού το χάρτη...
Κι ακόμα εδώ που νίκησα, με πρόλαβε ο εχθρός μου!

Κι αν σε στιχάκια τραγουδώ τη μοίρα και τον πόνο
Κι αν Ποιητή με λες εσύ , δεν είναι αυτή η ζωή...
Την ίδια μου και την ψυχή θα έκανα χοή
κι αυτό ακόμα το κορμί σαν το χαλί θα στρώνω..
αρκεί μονάχα να με δει, η αγάπη σαν φανεί!

Μα χάθηκε... μαζί της κι όλες μου οι ελπίδες
αντένες και υψώνονται σε κτήρια ψηλά..
Νάρκες πολλές , κι ακόμα πιο πολλές παγίδες
λες να τη σκότωσαν, ή μήπως καταιγίδες
εκείνους που τη ζήλεψαν , χτύπησαν χαμηλά;

Τους μέσά μου τους δαίμονες αιώνια αντιπαλεύω
νόθα παιδιά σοφών θεών που ζήλεψαν τη δόξα...
Κι ακόμα εδώ που έφτασα μονάχη ν’ αγριεύω
σε θείο βωμό, τον Έρωτα ,ικέτης να λατρεύω...
Σκοτώνω και τις έγνοιες μου με τα δικά του τόξα.

Κι όπως συλλέγω θύματα ...στυφά, αδειανά κουφάρια
δεήσεις κάνει ο ουρανός για τη συγχώρεσή μου...
Να τη δεχθεί σαν αστραπή την πρώιμη έλευση μου
κάτω στου Άδη τα υγρά, τ’ανέραστα φεγγάρια...
Μήπως δεχθεί το χώμα τους...τη μετανόηση μου!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-11-2008