Κάτσε εκεί που είσαι

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Κάτσε εκεί που είσαι</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Κάτσε εκεί που είσαι</b><p>Δημιουργός: jenny<p><i> Στην Θεοπούλα,αυτη την χρυση καρδιά που στα 82 της έχει εφιάλτες</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>ΚΑΤΣΕ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ!<br />
<br />
<br />
                         ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ<br />
<br />
    Μέσα στην νύκτα η φωνή της θύμιζε ουρλιαχτό. Κραυγή αγωνίας και απελπισίας. Οι λέξεις ήτανε καθαρές και σαφέστατες. Κάποιος έπρεπε να φύγει. Από τα όνειρά της .Να μένει εκεί που ήτανε. Δηλαδή .Στον Aδη. Να πάψει να την τυραννάει. Κάθε βράδυ.<br />
        Ο Άρης, ο σύζυγος της, είχε επιστρέψει. Μετά από 13 χρόνια που είχε φύγει. Με την αρρώστια του. Μέσα σε φρικτούς πόνους. Έρχονταν κάθε βράδυ να της υπενθυμίσει. Το χρέος της. Να είναι δίπλα του. Ότι ήρθε η ώρα. Της. Σαν εφιάλτης την επισκέπτονταν κάθε βράδυ. Την πλησίαζε και της έλεγε ότι είναι καιρός να μαζέψει το μπογαλάκια της. Και να έρθει .Μαζί του. Στον κάτω κόσμο. Η φωνή του ήταν δεικτική και δεν σήκωνε. Αντίρρηση. Η αντρική του έπαρση δεν άφηνε την παραμικρή αμφισβήτηση. Της πρόσκλησης. Στην ουσία της διαταγής.<br />
      Σαν ένας άλλος Κλαύδιος στις ανεμοδαρμένες επάλξεις της Ελσινόρης. Τα μεσάνυκτα .Σαν ένα αερικό θωρακισμένο στην πανοπλία του πατέρα .Του Άμλετ. Που προσπαθούσε να δελεάσει τον πρίγκιπα μακριά από την πραγματικότητα. Ένα φάντασμα που ήθελε να βρεθεί κάποιος να εκδικηθεί. Τον άδικο χαμό .Του. Μόνο που στο έργο του Σαίξπηρ τζάμπα προσπαθούσε ο Οράτιος να σταματήσει τον Άμλετ. Να πλησιάσει. Το φάντασμα. Μην με ξεχνάς λέει στον γιό του. Μην ξεχνάς πώς με σκοτώσανε. Πόσο ύπουλα σχεδίασαν .Τον θάνατο μου. Και ο Άμλετ δεν τον ξεχνάει. Εκδικείται τον θάνατο. Σκοτώνει τον θείο και συνάμα πατριό του. Αλλά και πεθαίνει. Ο ίδιος.<br />
       Ο Άρης ήταν πολύ εργατικός. Ήταν αυτό που λέμε χρυσοχέρας. Τα πάντα ,στο σπίτι του τα είχε τακτοποιήσει. Τα είχε επισκευάσει. Τα είχε δημιουργήσει.. Ξεκινώντας από το μπρούντζινο πολυέλαιο και τελειώνοντας  με το μικρό ξύλινο σκαμπό. Για τον γιό του. Όλοι του λέγανε ,στην δουλεία, ότι  είναι άξιος και υπεύθυνος. Στις υποχρεώσεις. Του. Η φωτογραφία του ήταν συχνά αναρτημένη. Στον πίνακα με τους καλύτερους υπάλληλους .Του εργοστασίου. Αυτό που δεν το δεχότανε εύκολα ήτανε όταν έμπαινε και η φωτογραφία της. Όταν ,επισήμως ,γινότανε αναφορά στις επιδόσεις της συζύγου. Εκεί κάτι πάθαινε. Η ζήλεια του, του έτρωγε .Τα σωθικά. Την ήθελε σκλάβα. Δούλα στο σπίτι. Και ας ήταν κομουνιστής Αυτό το άρχοντας στο σπίτι του δεν μπόρεσε ποτέ να το αποβάλει.. Έτσι στο σπίτι την έδερνε. Όποτε πίστευε ότι η γυναίκα του ήθελε να σηκώσει κεφάλι. Να πάρει πρωτοβουλίες. Αυτό το επιτακτικό το είχε από τα νιάτα του. Όταν την έκλεψε. Μετά όταν την πήρε .Στα βουνά. Στο αντάρτικο. Ήταν άξια και στα όπλα και στο πνεύμα. Το επαναστατικό. Όλοι την αγαπούσανε. Χαμογελαστή και εργατική δεν προκαλούσε κανένα πρόβλημα. Όποτε το αντίκριζε αυτό ο Άρης υπέφερε. Στο σπίτι την έδερνε για ψύλλου πήδημα. Αυτό σταμάτησε .Πριν μερικά χρόνια όταν ο γιός ύψωσε ανάστημα .Και του δήλωσε ότι θα φύγει .Για πάντα από το σπίτι. Αν θα ξανασηκώσει χέρι. Στην μητέρα του. Για πρώτη φορά, στην ζωή του ,ο Άρης φοβήθηκε. ¨Ότι θα τον αποκλείσουν. Και θα μείνει. Μόνος του. Έκλαψε. Συμμορφώθηκε. Μετά αρρώστησε. Βαρεία. Η σύζυγος του στάθηκε πολύ. Δεν έφυγε στιγμή από δίπλα του. Τον τίμησε<br />
        Η γυναίκα τώρα βρήκε την ηρεμία της. Μετά από τον θάνατό του. Τον αγαπούσε αλλά δεν μπορούσε να του συγχωρέσει. Ότι την είχε βασανίσει πολλά χρόνια. Τώρα για τι την βασανίζει.; Τι θέλει; Για τι έρχεται στον ύπνο της και δεν κάθεται εκεί που είναι; Εκεί που ούτε κρυώνει!. Ούτε πεινάει!<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 10-11-2008</td><td valign=top></td></table><br />