Το πέταγμα

Δημιουργός: justawoman, Στέλλα Γεωργιάδου

Αυτό που μοιάζει φυλακή είναι το πέταγμά σου, που 'χει φτερά μα δεν μπορεί να κόψει τα δεσμά σου (Γ. Καζαντζής)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ξεφεύγουμε της συννεφιάς
υπό την επήρεια
μιας ανόθευτης ζάλης
Τα χέρια μας παιδικά
κρατούν τις προσδοκίες –εύθραυστες–
σε σχήμα αγκαλιάς τις περιθάλπουν
μέχρι να δυναμώσουν τα φτερά
στο πέταγμα να βγουν
όπως κι οι άλλες

Τα γεγονότα πολύπλοκοι ιστοί
Ενώνουν και διαιρούν τα ενδεχόμενα
με σιγουριά χειρουργική
και βρυχηθμό ψιθύρου
Άγονες οι συνθήκες είτε γόνιμες
πάντα με το ‘να πέλμα
βυθισμένο στην ιλύ
κάποιας ματαίωσης
πάντα με τ’ άλλο στο φτερό
γερακινής αιώρησης

Κι αν κόκκινο νερό αναβλύζει
σε παρειές λαθραίων σκέψεων
και μιας επιθυμίας πιο δυνατής
απ’ την απελπισία
είναι τα λόγια μας επίγειοι ουρανοί
με ρεύματα ανοδικά και τρύπες
καταβύθισης –σώματος κατεδάφιση
ας πούμε προσεδάφιση –

Κόκκινο ρέει και στα ποτάμια των ενστίκτων
Το ακτινοβόλο σώμα των πουλιών
παρασέρνει το φως σε πετάγματα
ξαφνικά κι ανάλαφρα
Γυμνά, με αφάνταστη βιασύνη
τα όνειρα περιστοιχίζουν
δαφνόφυλλα μιας άλλης μοναξιάς

Άστρα μικρά, μεγάλα
ανατέλλουν στο χρωματιστό μας κόσμο
κι όλα υποφέρουν. Τρεμοσβήνουν
από καημούς ασήμαντους
σε σχέση με το αιώνιο κλέος
Δε μας αντέχουν τα σχοινιά
Η ανάβαση μια ματωμένη υπόθεση
και όλο πέφτουμ' άπραγοι και πεινασμένοι
στο μικρόκοσμο
της μικροσκοπικής μας θλίψης

Μα
για να σταθεί η θάλασσα σε πλήρη αταραξία
θα ‘πρεπε να πεθάνει του αγέρα η πνοή
μαζί μ’ αυτόν κι ο ουρανός που τον φυσάει
τα σύννεφα, τα όνειρα και τα πουλιά
οι επιθυμίες προπάντων

Και τότε
πού θα σκαλώναμε εμείς το βλέμμα
και τι ανάγκη θα ‘χαμε τα ποιήματα;

Δημοσίευση στο stixoi.info: 11-11-2008