Το οδοιπορικό του έρωτα

Δημιουργός: poetryf

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Έχω στο νου μου σιδερένια μονοπάτια
που σαν τ’αγγίξεις θα τ’ακούσεις να βοούν
θα’χουν φωνές από χρυσάφι και καράτια
μεταλλικά και παγωμένα αν θέλεις μάτια,
να τα φοβάσαι όταν τις μνήμες σου κοιτούν.

Ξέρω καρδιές που για’να χτύπο έχουν πεθάνει
μα’χουν το αίμα τους ακόμα ζωηρό’
Στις αρτυρίες τους , αγάπη για βοτάνι
να σιγοκαίει τ’όνειρο τους, να ζεστάνει
ό,τι αφήσανε στο δρόμό τους νεκρό.

Έχω στα χέρια μου εννιά μικρές αλήθειες
και στο δεξί μου ένα δείχτη αντοχής..
Να σημαδεύει των καιρών τις κακοήθειες,
να τις σκοτώνει με ενέσεις και συνήθειες..
έχω εντός μου ένα οίκο ανοχής.

Μέσα μου πόρνες προσμονές πωλούν το σώμά τους
σε αγοραίους εραστές της διαφθοράς..
Σα χαμαιλέοντες αλλάζουνε το χρώμα τους
πότε είναι μωβ πότε χακί το απαίσιο στόμα τους
πότε μου φτύνουνε τις λέξεις της χαράς.

Ποια άγνωστη λέξη φυλακίσανε τα δόντια μου
λευκοί σα φύλακες μα μαύροι πειρατές...
Κλέψαν σιωπές , τις ψιθυρίσανε στα ώτα μου
βρήκαν ρωγμές για να ματώσουνε τα χνώτα μου
πρώτα ανομήσανε...πια είναι δικαστές!

Ξέρω ένα βήμα που ξυπόλητο ξεκίνησε
καρφιά πατώντας κι έχει φτάσει στα μισά...
Αλλού γονάτισε μα αλλού-αν δεις- προσκύνησε
ωχρό ξεκίνησε μα ύστερα κοκκίνησε
είναι ο Έρωτας που αστράφτει και λυσσά..!

Λέω να βγάλω πια τα άνοστα παπούτσια μου
να δω τη φτέρνα μου για’κείνον να αλυχτά
Υποταγή να του δηλώνουνε τα βήματα
να περπατάνε στα καρφιά λες κι είναι κύμματα
κι ίσως στο τέλος να του βάλουνε φωτιά...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 11-11-2008