Σουβενίρ, ένα πήλινο αντίο

Δημιουργός: Μοιάζω μ'εσένα, Αθανασία Γ.

ΑΝΤΙΟ.. 5 φθόγγοι μοναχά...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ήρθα και πάλι.
Έχουν περάσει κάτι μήνες απ’την τελευταία μας συνάντηση
Έχουν περάσει κάτι αιώνες
που χτυπούσαν σα λεπτά πάνω στους δείχτες μου.
Με θυμάσαι ακόμα;
Μην απορείς , ναι ...εγώ.
Εγώ που κουβαλούσα μία μία τις ανάσες για να σε ζεσταίνω
εγώ...ίσως υπάρχω σαν αχνόφωτο τώρα στη θύμηση σου
ίσως, πίσω από ένα τζάμι θαμπωμένο να μουντζώνω τις κορφές
που δεν προλάβαμε με αίμα να ποτίσουμε.
Ίσως να είμαι , ίσως δεν είμαι.
Κι όμως φιλώ τις αιχμηρές μας παραισθήσεις
όπως φιλούσα τα θλιμμένα σου τα δάχτυλα.
Ήρθα και πάλι...
Βρήκα αιτία μου ένα τίποτα, του άλλαξα το όνομα...
Το είπα «κάτι». Δεν του άρεσε το βάφτισμα,
προτίμησε να ειπωθεί «αγάπη».
Έχουν βαθύνει οι ρωγμές , μεγάλωσε το χάσμα
μην απορείς, ναι είμαι εγώ
Κι ας μην έχω πια το ίδιο το βλέμμα
Ας μην κοιτάω μ’έρωτα τα τρυφερά σου μάτια.
Έχω αλλάξει, εσύ με άλλαξες.
Εσύ κι η απουσία σου τα βράδια... Στήνατε αγώνες στην αρρένα έξω της θλίψης μου
Ποιος θα κερδίσει, ποιος θα χάσει, ποιος θα ζήσει...
Μακάριοι επιζήσατε στα σύνορα του εγώ μου.
Μόνο εκείνο αυτοκτόνησε, μόνο στο φόβο μη σας χάσει.
Ήρθα και πάλι, να σε κοιτάξω δυο στιγμές
Έτσι κλεφτά όπως σ’αγάπησα να φύγω
Έτσι οικτρά όπως σε πίστεψα, πρέπει να φύγω.
Και θα’ναι τούτη η πρώτη μα κι η ύστατη φορά
που δεν θέλω να μου δώσεις ούτε ένα φθόγγο για ενθύμιο.
Μάζεψα ήδη αρκετούς, στην ουσία μόνο πέντε.
Πήρα στα χέρια μου το απεχθές, αυτό το απαίσιο σουβενίρ σου
κι έγραφε απ’έξω με πηλό... Για πάντα «ΑΝΤΙΟ». . .

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-11-2008