Της λησμονιάς γλυκός λωτός

Δημιουργός: poetryf

At midnight...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[font=Arial] [color=blue] [I]Καμπουριασμένες σα γριές
στεγνές κι ανέραστες περνάνε οι ώρες.
Τις συναντάω στο γνωστό το σταυροδρόμι
εκεί που η κίνηση έχει χρώμα σκοτεινό
Κανείς διαβάτης , δεν τολμά να τις κοιτάξει.
Σπάω ένα-ένα τα αγαλμάτινα λεπτά,
θλίβω του χρόνου το μνημείο!
Δεν θέλω να’χουν προσωπεία οι στιγμές μου...
Τις θέλω ανέκφραστες μα πιότερο αληθείς!

Είναι ένα στρογγυλό ρολόι στον τετράγωνο τοίχο της νύχτας
λέει πως φωτίζει τις γωνιές της για να βλέπω
λέει πως με βάζει τιμωρία για να μάθω να αντέχω.
Μα δεν αντέχω!
Πάει καιρός που με μυρίζω και σιχαίνομαι
γυμνό λιβάνι, μωβ σκιά κι άσπρο σεντόνι,
τυλίγομαι να ζεστάθω κι όμως κρυώνω.
Ίσως να πέθανα’ κι αυτό το θάνατο αγνοώ.

Απλώνω ενστικτωδώς κάποιο απ’τα χέρια μου
μάλλον θα είναι το δεξί , γερά να αγκιστρωθώ
Βρίσκω κενό, μόνο κενό . . .
Καμία αίσθηση πως είμαι και υπάρχω.
Ποιος θα με νιώσει σιωπηρά όπως κραυγάζω;

Περνάνε οι δώδεκα γριές με τη μαγκούρα τους
νιώθω το σώμα να πληγώνουν της σιωπής μου
Πολλές πληγές, μύριες πληγές
θα τις μυρώσει μία μία , κάποιο δάκρυ υγρό κι ανέξοδο.
Η πρώτη ένδειξη πως είμαι.
Τί είμαι; Ας μην το παρακάνω απόψε με τα ερωτήματα.
Θέλουν όλα το χρόνο τους.
Θέλω μόνο να ζήσω.

Κι αφού το θέλω,
κυπαρισσένιο θα υψώσω το ανάστημα της νιότης μου
θα μπω σε ευθεία με ταχύτητα φωτός...
Μ’ένα αγιοκέρι και της μνήμης μου το βέλο
θα βγει σα χήρα που πενθά η ανθρωπότης μου
θα γίνω εγώ της λησμονιάς γλυκός λωτός . . .

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-11-2008