Αλήθεια είναι

Δημιουργός: Νεφελοβάτης

Αλήθεια είναι εκείνο που βλέπει η ψυχή, κι η «λογική» φοβάται..

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Αλήθεια να ‘βρεις από παιδί, το ξέρω, ψάχνεις,
Μες σε βιβλία σε σχολειά σε διδαχές,
Μα όσο την αναζητάς, πάντα τη χάνεις,
Μια και γύρω σου, παντού, βλέπεις ψευτιές.

Σα να ναι χίμαιρα, τη νιώθεις να ξεφεύγει,
Εκεί που σου πανε σαν πας για να τη βρεις,
Μα αναλογίσου για μιά στιγμή μονάχα,
Μήπως πας σε λεωφόρους να χαθείς;

Μια κι η αλήθεια στους δρόμους που χεις πάρει,
Είναι όλα όσο σου ‘χουν πει από παιδί,
Οι του σχολειού σου οι πολύ σοφοί δασκάλοι,
Από τεφτέρια που από άλλους έχουν δει,

Από εκείνους που σου λεν, δες τρομοκράτες,
Εκεί που βλέπεις αγωνιστές για λευτεριά,
Σαν τους προγόνους σου που θέλανε να ζήσουν,
Σαν Άνθρωποι, και όχι στη σκλαβιά,

Αυτοί σου λεν, δες τη δικαιοσύνη,
Μα εσύ βλέπεις πως δεν είναι πια τυφλή,
Πως τους φτωχούς χτυπά με το σπαθί της,
Με τα λεφτά να τη μετρά την αρετή,

Σου είπανε πως ευτυχία είναι,
την πάρτη του να την κοιτά καθείς,
μα σαν το κάνεις νιώθεις μόνο δυστυχία,
μια και γύρω σου δεν είναι πια κανείς.

Λεφτά και χρήμα λεν πως είναι η αλήθεια,
Και πως τον κόσμο αυτά τον κυβερνούν,
Μα εσύ τα δάση βλέπεις τα καμένα,
Και τα ποτάμια λάσπη να ξερνούν.

Βλέπεις πλημμύρες, και παγόβουνα που σπάνε,
Παιδιά που λιώνουν πριν να αντρωθούν,
Τον αετό να φεύγει απ ‘τον αγέρα,
Και τα δελφίνια που δολοφονούν.

Νιώθεις πως αλήθεια αυτό δεν είναι,
Και ας το λένε τόσοι πια «σοφοί»,
Μια και καλά που πια καταλαβαίνεις,
Πως είναι στην καρδιά λειψοί.

Τους δρόμους τους μαθαίνεις ν’ αποφεύγεις,
Και μονοπάτια πια ακολουθείς,
Μια και αυτό που τώρα δα γυρεύεις,
Μόνο σε κείνα θα μπορέσεις να το βρεις.

Μοναχικά και σκοτεινά σου είπαν είναι,
Μα τα σκοτάδια δε σε φόβισαν ποτέ,
Της μέρας τους τα φώτα σε φοβίζουν,
Μιας μέρας που μαυρίζει την ψυχή.

Λεύτερος σου πρέπει και το ξέρεις,
Κι ας σου ‘τάξαν σκλάβος να γενείς,
Σε φυλακή χρυσή κι αν σε χουν βάλει,
Εσύ τα σύννεφα πάντα αναζητείς.

Καθώς πατάς στο μονοπάτι το δικό σου,
Η αλήθεια θα ‘ρθει να σε βρει,
Το μυστικό της θα σου ψιθυρίσει,
Κι όλο το ψέμα τους στους δρόμους θα χαθεί.

Σαν το αγέρι θα σου σιγοτραγουδήσει,
Και των πουλιών τη γλώσσα θα μιλά,
Μες στην καρδιά σου θα σου ζωγραφίσει,
Όλα τα τάχατες κρυμμένα μυστικά.

Ένα μονάχα θα σου πω τώρα να ξέρεις,
Για να γνωρίζεις πως είναι εκείνη που μιλά,
Κι όταν το κάλεσμα ακούσεις να κινήσεις,
Για την καρδιά σου λίγο πιο κοντά.

Αλήθεια είναι πως υπάρχει η αγάπη,
Π’ αξίζει πιο πολύ απ’ τα δικά τους αγαθά,
Εκείνη είναι που σε ταξιδεύει
Και όλα τα σκοτάδια τα σκορπά.

Σαν σ’ το πει αυτό, να το θυμάσαι,
Εκείνη είναι που ζητάς για μια ζωή,
Το ψέμα άσε και προχώρα την έβρεις,
Των ξωτικών τα δάση για να δεις…

Κι αν σου είπαν θα χαθείς, μη το φοβάσαι,
Χαμένοι είναι, απλά υπάρχουν όλοι αυτοί,
Μια και Αλήθεια είναι πάντα μόνο εκείνη,
Που στον Άνθρωπο μαθαίνει πως να Ζει…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-11-2008