Το σπίτι

Δημιουργός: νετη541, ΕΦΗ

Κάποτε πέφτει η ψυχή, εκεί που το κορμί σκοντάφτει. Πέφτει σαν αρμαθιά κλειδιά, μένεις απ' έξω (Μ.Γκ.)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Το σπίτι


Είχα ένα σπίτι δίπατο σε μια πλαγιά χτισμένο
Που έμοιαζε να κατρακυλά, προς τα γκρεμνά να πέφτει
Πίσω απ’ την πόρτα κρέμασα τον πρώτο μου καθρέφτη
Τότε που ένα χαμόγελο φορούσα ανθισμένο

Τα πρωινά περίμενα να ‘ρθει να με ξυπνήσει
Δεν άνοιγα τα μάτια μου πριν νιώσω το φιλί του
Μετρούσα πόσα βήματα μέχρι που η αναπνοή του
Το πιο γλυκό της άγγιγμα επάνω μου αφήσει

Τα βράδυα όταν γύριζε πάλι στην αγκαλιά μου
Σχήμα είχα το σχήμα του, ρυθμό απ’ τους παλμούς του
Την παιδική του θύελλα κι όλους τους στεναγμούς του
Πάλευα μα ήμουν τόση δα κι όλο έχανα άρχοντά μου

Κι ήρθε μια νύχτα που ο γκρεμός το σπίτι ζήλεψέ μου
Κι είπε πως θα το καταπιεί κι άλλο δε θά ‘χει ζήση
Και σαν αγρίμι έψαξα τριγύρω να ‘βρω λύση
Που μπρος μου για παντοτινά η αγάπη μίσεψέ μου

Παζάρεψα τις ώρες μου μ’ έναν τελώνη χρόνο
Που, ως μέτρησέ μου τις χαρές, ζήτησε τη δεκάτη
Από το γέλιο μού ‘κοψε το πιο ακριβό κομμάτι
Κι έχω στα μάτια ανοιχτή πληγή κι όλο ματώνω

Κατέβηκα στα υπόγεια να ψάξω τα θεμέλια
Αράχνες μόνο ένα σωρό και χώμα νοτισμένο
Κι ένα μπαούλο με όνειρα πιο κει αποξεχασμένο
Παραδομένο σε υγρά της λησμονιάς ξεστέλια

Πήρα αξίνα κι έσκαψα μα ίχνος τους δεν είδα
Γέμισα λάσπη μοναχά κι άνοιξα μου το λάκκο
Κι ήταν η ώρα η σωστή, ξημέρωμα Σαββάτο
Πού ‘πα, δεν έχω σπιτικό, δεν έχω πια ελπίδα

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-11-2008