Χωρισμός/ Τροφή Θεών

Δημιουργός: poetryf

Κλέβω ένα στίχο απ'την ευτυχία... λέω να μιλήσω για αγάπη...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center][B] ΧΩΡΙΣΜΟΣ[/align][/B]

Κρέμομαι πάλι από μια αόρατη κλωστή
που την κινούνε κάποια χέρια πειραγμένα...
Μοιάζει η ζωή μου σα χαρτί που θα σκιστεί
για να σκορπίσει στον αέρα τα γραμμένα.

Πέφτουν αλήθεια γύρω χάρτινες νιφάδες
-αν δεις θρονιάζονται σε θέσεις κυκλικές-
από ποίηματα διαλέγουνε αράδες
σκηνές μου παίζουνε αγίων , βιβλικές.

Κι έτσι όπως κάθησα στη μέση τους εγώ
κρασί και άρτο, το συσσίτιο τους δίνω..
Δυο-τρία δάκρυα αστείρευτων πηγών
έχουν στα μάτια τους και σα βοτάνι πίνω.

Ποιος να’ναι άραγε ο στίχος που θα μείνει
της προδοσίας το φιλί για να μου δώσει..
Να σταυρωθώ , να βρω αιώνια γαλήνη
ποιος θα΄ναι ο στίχος που απ’τον πόνο θα με σώσει;

Γονατισμένη είναι εμπρός μου μια γυνή
πλένει τα πόδια μου, μαντεύει τις πληγές μου
της λέω «σήκω, τώρα πια Μαγδαληνή
‘συ θα μαζεύεις τις απάρθενες κραυγές μου..»

Παίρνει το μύρο με αλείφει μυστικά
με αναπνόες από το στόμα της στεγνώνει
Κείνο το θάνατο που μέσα μου νικά
και ανασταίνεται η μοίρα μου η πόρνη...

Βγαίνω απ’τον τάφο μου και κόβω την κλωστή
χιλιάδες σύρματα τα λόγια και οι λέξεις...
Τώρα ελεύθερη η ζωή μου θα αφεθεί
κι ίσως να τύχει κάποτε να με γυρέψεις...
---------------------------------------------------------------------------------

[align=center][B] ΤΡΟΦΗ ΘΕΩΝ[/align][/B]

Πνοές πολύφωτες, μικρά-μικρά αστέρια
τα ρίχνω άγκυρες στο σώμα του χεριού μου...
Να βαλσαμώσουνε βυθούς μες στην παλάμη
να ξεπλυθούν οι αναμνήσεις στην αλάρμη
πουλιά τα κλέβω απ΄τη φωλιά του ουρανού μου.

Παντότε πέφτουν με ένα άηχο «μακάρι»
Παίρνουν τη θέση τους στο κάστρο των ευχών...
Ιππότες που έχουν διοικητή τους το φεγγάρι
και για ασπίδα τους το σίδηρο ψυχών.

Ποιανού πραγμάτωση φτερά σ’εμέ θα δώσει;
Είχα ευχηθεί να σ’ανταμώσω πριν χαθώ...
Δετά τριαντάφυλλα με ευωδιά καμπόση
να αφαιμάξω , να σε πλύνω , να πλυθώ..

Μα μαραμένοι όλοι εμπρός μου πια οι κήποι
ψάχνουν νεράιδες κι ανάστασης καρπό
Του έρωτα ήταν νερό οι τόσοι κτύποι
μα τώρα δίψασε παλμό το σ’αγαπώ.

Πνοές που ασθμαίνουν, πεφταστέρια μόνο είναι
λάμπουνε αν δεις δύο στιγμές προτού χαθούν...
Φαίνεται ήτανε γραφτό κι ακόμα είναι
ό,τι αγάπησα... χοή στο θεαθήναι
να θυσιάζω οι Θεοί για να τραφούν.


..................................................................................................

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-11-2008