Αθάνατοι

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Αθάνατοι</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Αθάνατοι</b><p>Δημιουργός: Νεφελοβάτης<p><i> «Συνεχίζουμε να Ζούμε στη μνήμη όλων εκείνων που μας θυμούνται», λένε κάποιοι… Που μπορεί να ξέρουν… </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Πρώτη φορά είδα σε νοσοκομείο να γιορτάζεται του Πολυτεχνείου η επέτειος.. Βλέπεις στην επαρχία ήμουνα τόσα χρόνια.<br />
<br />
Και από την Πέμπτη είδα αφίσες που καλούσαν το προσωπικό στην εκδήλωση μνήμης.<br />
<br />
Και απόρησα.<br />
<br />
Και ρώτησα το Διευθυντή πώς και συμβαίνει αυτό;<br />
<br />
Το νοσοκομείο μας μου είπε, είναι από κείνα που δέχτηκαν το μεγαλύτερο αριθμό τραυματιών τη νύχτα εκείνη…<br />
<br />
Στους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό, του τότε Ρυθμιστικού, σήμερα ΓΝΑ Γ.Γεννηματάς, μα και σ’ κείνους που τη ζωή τους έδωσαν για αξίες πανανθρώπινες, το παρακάτω γραπτό αφιερώνω..<br />
<br />
<br />
Συννεφιασμένος ο ουρανός. Πάει με τη μέρα σήμερα. Με τη Μνήμη της μέρας, με το Νόημα, με την Ουσία της. Μόνο που έχει μια διαφορά. Σήμερα η σκοτεινιά βροχή φέρνει. Από νερό.<br />
<br />
Κι όχι από στάχτες όπως τότε..<br />
<br />
Μα κι άλλες ειν’ οι διαφορές απ’ το χθες. Πιο βαθιά πάνε..<br />
<br />
Και τώρα φυσάει.. Μόνο που ο αγέρας θρηνητικό τραγούδι κουβαλά. Μ’ απελπισία ποτισμένο. Και παραίτηση γιομάτο. Με απόγνωση, για τη σκοτεινιά που από παντού μας ζώνει, θρηνεί..<br />
<br />
Τότε ..<br />
<br />
Α, τότε.. <br />
Ναι, είχε θρήνο το τραγούδι.. Μα με μεγαλείο ήταν χρωματισμένο. Σαν τις ζωγραφιές παιδιών, που μ’ άφθονα χρώματα το χαρτί μετουσιώνουν. Το φως, την Ελπίδα υμνούσε. Μια και που τον κλαίς το Διγενή και κάθε Αντρειωμένο, κάθε ψυχή που χάνεται. Μα πάνω απ’ όλα χαίρεσαι, μια και έφυγε όπως ήθελε.<br />
<br />
Όρθιος, Λεύτερος, με χαμόγελο που την ψυχή φωτίζει. Τη δικιά του, μα και τη δικιά μας, όλων μας. Από κείνα τα φώτα που το σκοτάδι ξορκίζουν.<br />
<br />
Από κείνα που καίνε κάθε «κοινή λογική». Που την Αλήθεια τους δεν αντέχει.. Την Αλήθεια εκείνη που δείχνει πως υπάρχουν Άνθρωποι που πέρα απ’ την «πάρτη» τους μπορούν να δουν, να παλέψουν, να πεθάνουν, μα πάνω απ’ όλα να Ζήσουν!<br />
<br />
Μ’ αυτή η Αλήθεια σε άλλη μας παει. Γιατί τρελοί δεν ήταν, ούτε είναι. Τον παρα- λογισμό μας φανερώνει. Μια που σαν θε κανείς τον εαυτό του να κοιτάξει, μ’ έναν τρόπο μπορεί να το κάνει. Αυτόν για τον οποίο η κοινωνία φτιάχτηκε. Τη συνεργασία τη σύμπνοια, την αγάπη για τον πλησίον, μια και χωρίς αυτόν, χαμένοι μέσα στην αρχέγονη τη λάσπη που μας γέννησε θα ‘μασταν.<br />
<br />
Με τη συν- εργασία απ’ τις σπηλιές βγήκαμε. Μ’ αυτήν φτιάξαμε Πολιτισμό αληθινό και όχι αυτό το χάλι.. Τον πολιτισμό εκείνο, που η Ουσία του φωτίζει, έστω και αμυδρά ότι ατο τώρα μας αξίζει. Για σκέψου.. Δημοκρατία, Ανθρωπιά, Δικαιοσύνη, Ελευθερία. <br />
Από πού Πηγάζουν; <br />
Απ’ τους «επιστήμονες», απ’ τους θρησκευτικούς μας ηγέτες, απ’ τους πολιτικούς μας, από τ’ αφεντικά;; <br />
Ή από κείνους που αφεντάδες δεν είχαν, δεν τους πρέπαν..; Κι ας Ζούσαν χιλιάδες χρόνια πριν..;<br />
<br />
Αυτό είναι κάτι που τα’ αφεντικά να μας κάνουν να το ξεχάσουμε θέλουνε.. Γιατί αν το θυμηθούμε, αφεντικά δε θα ναι.. Η όψη τους η δυσθώρητη μπροστά μας θα ‘ρθει πάλι. Σκουλήκια και παράσιτα μες το γυαλί της οθόνης τους (βλέπε τηλε-οράσεις) στα σπίτια μας θα δούμε..<br />
<br />
Εκείνοι, μα και τα παιδία τους τα Πνευματικά, τα Αληθινά την βλέπαν. Την όψη των παράσιτων θωρούσαν..<br />
<br />
Και γι’ αυτό οι πράξεις τους, όσα χρόνια και να περάσουν είν’ επίκαιρες.<br />
<br />
<br />
«ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», εκείνα ζητούσαν..<br />
<br />
Και τώρα, 35 χρόνια μετά; Τι έχουμε;<br />
<br />
Ψωμί τάχατες..; Πώς με τα χρηματιστήρια που έγινε η πρώτη μπάζα; Με τα Ευρά που γίνηκε η δεύτερη; Που ένα ευρό κατοστάρικο το κάναν; Με τα ομόλογα και το γλέντι που κάνανε με των ταμείων του μεροκαματιάρη τον κόπο; Με την τάχατες του πετρελαίου αύξηση που έσκασε σα φούσκα; Με τα τωρινά των τραπεζιτών τερτίπια..;<br />
<br />
Α ναι κάτι έχουμε.. Κάτι σαν επανάληψη.. Ποιών; Των γεγονότων αν και θολή κι αυτή.. Μια που τώρα οι «αναρχικοί» που άρχονται απ’ το δικό τους κενό έχουν μολότοφ. Ενώ τότε οι πραγματικοί Αναρχικοί, αυτοί που από σκουλήκια σαν τα τωρινά να άρχονται δε θελαν, για μη- βία μιλούσαν. Και τις σφαίρες κατάστηθα δέχονταν.<br />
<br />
Και τα μπατσάκια τώρα έχουν γκλομπάκια. Με καουτσούκ επενδυμένα (προς το ανθρωπιστικότερο και καλά), και όχι σιδερόβεργες όπως τα τότε υποκείμενα. Α ναι, οι τωρινοί έχουνε και κράνη και ασπίδες, οπότε τους παίρνει θα μου πεις.. Μα όταν τους βλέπεις κάτι σου θυμίζουν.. Ρωμαίους Πραιτοριανούς ας πούμε, εκείνους που το Χριστό σταυρώσαν..<br />
Και νιώθεις πως καταλαβαίνεις ένα σύνθημα παλιό μα επίκαιρο κι αυτό..<br />
<br />
Το «Μπάτσοι Γουρούνια Δολοφόνοι..».<br />
<br />
Δεν το καταλαβαίνεις απλά. Να ξεπηδά το βλέπεις απ’ τις μαυρόασπρες οθόνες μιας του τότε ιστορίας. Μια και νιώθεις, στην καρδιά σου το νιώθεις, πως μόνο Δολοφόνοι μπορούν εν Ψυχρό να πυροβολούν άοπλα παιδιά.. Που τι ζητάν άραγε;;<br />
<br />
Αυτό που ο κάθε Άνθρωπος να είναι θα πρεπε..<br />
<br />
Ελεύθερος! Τη Λευτεριά ζητούταν!<br />
<br />
Αυτή που έχουμε σε κείνο κει τον Εθνικό Ύμνο.<br />
<br />
Τον ύμνο της Πατρίδας που τάχατες προασπίζουν!<br />
<br />
«Χαίρε ο Χαίρε Λευτεριά» που βροντοφωνάζει!<br />
<br />
Τι να ξέρουν, τι να νιώθουν όμως τα ρομποτάκια θα μου πεις..; Αν είχανε καρδιά, ψυχή, απλά θα αρνούνταν μαριονέτες να γίνουν…<br />
<br />
Όσο για κείνη την Παιδεία… Βιασμένη κατάφορα κι αυτή. Από ξενόφερτους και ντόπιους «επιστήμονες» τάχατες..<br />
<br />
Που η επιστήμη τους μετριέται στην επιστασία της καρεκλίτσας τους. Αυτής που φιλώντας κατουρημένες και χεσμένες ποδιές αποκτήσαν. Αυτούς που είναι σαν τους σημερινούς «πολιτικούς».. Από το άξιος κρατεί, ο ανάξιος να κρατεί, γεννημένοι. Δυναστείες ανάξιων υποκειμένων, σε συμφέροντα όχι απλά ξενόφερτα, μα μη- ανθρώπινα που είναι φερμένοι. Μια και που Άνθρωπος είναι αυτός που ψηλά θωρεί, ενώ εκείνοι τη λάσπη να βλέπει τον θένε.<br />
<br />
Αυτούς που εφάρμοσαν εκείνο που ο αφέντης τους είπε..<br />
<br />
«Αν θες τους Έλληνες (μα και όλους τους ανθρώπους) να άρχεις, τότε την Πίστη, την Οικογένεια μα πιο πολύ απ’ όλα την Παιδεία τους θα πρέπει να χτυπήσεις.» Ανάπηρη κουτσή να την καταντήσεις, και να τους φυλακίσεις. Σε μια φυλακή που να δουνε δεν μπορούν.<br />
<br />
Σε κείνη που το μυαλό τους θα σκλαβώσει..<br />
<br />
Γιατί τι είναι αυτό που ελεύθερους μας κάνει; Που Ελευθερία μας δίνει;<br />
<br />
Μπας και είναι τα λεφτά;<br />
<br />
Μπας και είναι η καρέκλα;<br />
<br />
Μπας και είναι η δουλειά;<br />
<br />
Τα Όνειρα είναι.<br />
<br />
Για ένα άλλο αύριο, για κείνα που θέλουμε, για όσα θα μπορούσαμε να ζήσουμε μα δε ζούμε..<br />
<br />
Τα Όνειρα, που από Σκέψη είναι φτιαγμένα.<br />
<br />
Από Λόγο.<br />
<br />
Τα ουσιώδη, τα εκ Ουσίας και Σοφίας Ορθής γεννημένα.<br />
<br />
Και πώς να έρθουν σ’ αυτό τον κόσμο, αν Παιδεία δεν υπάρχει; Αν αυτή που υπάρχει της σκλαβιάς είναι χορηγός; Αν αυτή που μας μαθαίνουνε Δούλους πειθήνιους του συστήματος Κο-παδούς παράγει;;; <br />
<br />
Θα μπορούσα να γράφω για ώρες, κι όλες του Κόσμου οι σελίδες το γραπτό δε θα χωρούσαν.<br />
<br />
Μα επιλέγω, να μιλήσω μέσω ενός απ’ τους προγόνους μας. Μια και όπως γνωρίζουμε, η Αλήθεια ( και των Ηρώων του Πολυτεχνείου, μα και η δικιά του), χρόνο δεν έχει.<br />
<br />
Και καμιά αλυσίδα να την κρατήσει δεν μπορεί..<br />
<br />
[I]«Καθώς λοιπόν έβλεπα αυτά και τους ανθρώπους που ασχολούνταν με την πολιτική και τους νόμους και τον τρόπο της ζωής, όσο περισσότερο τα συλλογιζόμουνα κι όσο προχωρούσα στην ηλικία, τόσο δυσκολότερο μου φαινόταν, να διαχειρίζεται κανείς σωστά την πολιτική εξουσία.<br />
<br />
Γιατί ούτε χωρίς προσωπικούς και πολιτικούς φίλους πιστούς είναι δυνατόν να ενεργήσεις ―κι αυτούς, ούτε αν υποθέσομε πως υπήρχαν ήταν εύκολο να τους βρεις, γιατί η χώρα μας δε ζούσε πια με τα ήθη και τις ασχολίες των πατέρων μας, ούτε άλλους καινούργιους ήταν δυνατόν με κάποια ευκολία να κάνεις―,<br />
<br />
κι απ' το άλλο μέρος οι διατάξεις των νόμων και τα ήθη διαφθείρονταν και η διαφθορά αυτή προχωρούσε καταπληκτικά.<br />
<br />
Έτσι, ενώ στην αρχή ήμουν γεμάτος ορμή για πολιτική δράση, καθώς κοίταζα όλα αυτά και τα έβλεπα να γίνονται άνω κάτω, στο τέλος μ' έπιασε ίλιγγος.<br />
<br />
Και να ερευνώ βέβαια δεν έπαψα, με ποιον άραγε τρόπο θα ήταν δυνατόν να διορθωθούν και όλ' αυτά πού ανέφερα και ―προπάντων― η πολιτεία γενικά, για τη δράση όμως περίμενα πάντοτε την κατάλληλη ώρα•<br />
<br />
και στο τέλος κατάλαβα, ότι κανένα απολύτως από τα σύγχρονά μας κράτη δεν κυβερνάται σωστά<br />
<br />
―αφού η νομοθεσία τους βρίσκεται, μπορεί κανείς να πει, σε μια κατάσταση, που δεν επιδέχεται καν θεραπεία χωρίς σοβαρή προετοιμασία μαζί με τη βοήθεια κάποιας καταπληκτικής τύχης―,<br />
<br />
κι έτσι αναγκάσθηκα να κάνω το εγκώμιο της αληθινής φιλοσοφίας<br />
<br />
και να λέω ότι μέσ' απ' αυτήν είναι δυνατόν να δει κανείς το δίκαιο παντού, και στης πολιτείας και στων ατόμων τη ζωή,<br />
<br />
και ότι επομένως οι γενεές των ανθρώπων δεν θα πάψουν να υποφέρουν, παρά όταν, ή εκείνοι που σωστά και γνήσια φιλοσοφούν, πάρουν στα χέρια τους την πολιτική εξουσία, ή οι πολιτικοί ηγέτες, από μια θεία βουλή, φιλοσοφήσουν αληθινά.».[/I]<br />
<br />
Και μια και για Παιδεία μιλάμε, που τη Σοφία προάγει..:<br />
<br />
Φιλόσοφος: «Φίλος» της σοφίας.<br />
<br />
Σοφία: (η) ουσ. η ιδιότητα κάποιου να συνθέτει πείρα και γνώσεις για να σχηματίσει ορθές κρίσεις και να παίρνει σωστές αποφάσεις..<br />
<br />
Πλάτωνος Επιστολή Ζ'. Εισαγωγή, μετάφραση, σημειώσεις. Αθήνα: Στιγμή. Μτφρ. Η.Ε. Κορμπέτη. 1997.<br />
<br />
2500 χιλιάδες χρόνια πριν.. Και η μέρα από τότε ως τα σήμερα όλο και σκοτεινιάζει..<br />
<br />
Σα σήμερα ακούγεται..<br />
<br />
Σαν χθες..<br />
<br />
Σαν τότε που εκείνα τα Παιδιά, εκείνοι οι Ήρωες στο Πολυτεχνείο, τις αποφάσεις τους πήραν.<br />
<br />
Και έζησαν μ’ αυτές μέχρι το τέλος..<br />
<br />
Έζησαν!!!<br />
<br />
Κι ας ‘πέσαν τάχα από σφαίρες..<br />
<br />
Ποτέ δε έπεσαν! Έγιναν κάτι που μας είπαν πως δε γίνεται..<br />
<br />
Αθάνατοι!!!<br />
<br />
Εμείς…;<br />
<br />
Τίποτα θα πουν κάποιοι.. Μοναχά διαβάζουμε και..<br />
<br />
Και σκεφτόμαστε!<br />
<br />
Μα η Σκέψη πράξη αντίστασης είναι.<br />
<br />
Και κάθε Ορθή Σκέψη, κάθε πράξη είναι ένα βήμα. Όσο μικρό κι αν φαίνεται..<br />
<br />
Προς τα κει που θέλανε και κείνοι, μα και κάθε Άνθρωπος..<br />
<br />
Προς τη Λευτεριά..!<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 19-11-2008</td><td valign=top></td></table><br />