Μαυσωλείο

Δημιουργός: poetryf

"Τί ζητάς αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά.... "Αφιερωμένο στον Νεφεληγερέτη που με εμπνέει, στον Τάς που με συγκινεί και στη Σελίνα που κάποιες φορές με εκφράζει καλύτερα κι απ'τον εαυτό μου.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[font=Georgia] [color=black]Τα σφιγμένα μου χείλη μονολογούν’
αθλιότητας στίχους, περιπαικτικά λογάκια
«Το μήλο δεν το δάγκωσε η Εύα
το μήλο ήταν η Εύα
Η Εύα ήταν η Μ(έδ)ουσα’
Πήρε μια έχιδνα απ’την κόμη της
και είπε πως την άκουσε να μιλάει.»
Λογικό. Και πιστευτό.
Πολλοί είν’αυτοί που έρπονται σε λογισμού χωράφια,
Κι ακόμα πιο πολλοί εκείνοι που το θέλουν να ακούστουν.
Εμπνευσμένη ατάκα. «Το πονηρό φταίει φίδι»
Και ο Αδάμ; Τί σόι άντρας και αυτός!
Άξαφνα απόκτησε της γνώσης το χρησμό,
μάλιστα τον εξόρυξε σα λάφυρο απ’τα χείλη της γυναίκας.
Κύριος της κυρίας του. Στο μαυσωλείο της Εδέμ
τάφηκε πρόωρα μα μεγαλόπρεπα η αθανασία.
Επί το μάλλον, φτάνοντας στης γης το κατακάθι
πήρε τρεις κόκκους από χώμα και τις έκανε Θεό.
Τα σφιγμένα μου ονόματα σε απόγνωσης πλέον χαλάρωση.
Eπί το ήττον.
Να πιστέψω. Όμως τί.
Να πιστέψω εκείνη τη γάτα
που μια τέτοια χειμωνιάτικη νύχτα αγκαλιάζει ένα κρύο πυραμίδι;
Να πιστέψω τη λάμπα που έσβησε για να μάθω τη νύχτα,
να πιστέψω το πρώτο μου κλάμα πως δεν ήταν προνόηση;
Να’μαι και πάλι. Στα ίδια βλάσφημα πεδία να πατάω τις νάρκες.
Να τραβάω τα μαλλιά μου, μήπως ξεριζώσω από τη φλέβα καμιά Έχιδνα
και μίλησει και σ’εμένα. Να της ρίξω το φταίξιμο. Τόσο αμάρτησα απόψε.
Που δεν θυμάμαι αν υπάρχω , που δεν ξέρω αν θέλω να υπάρχω.
Στο μαυσωλείο της θλιμμένης μου ύπαρξης, στην υπόγεια ηχώ κάθε μου λέξης
Άραγε αναπνέει η θαμμένη αθανασία;
Αν όχι, πώς την ακούω να ασθμαίνει ακόμα εντός μου;

Αν. Όχι.
Ξεχάστηκα. Εδώ είναι κόλαση.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-11-2008