Πότε θα κάνει Ξαστεριά… Δημιουργός: Νεφελοβάτης "Το Δίκιο χρώμα δεν έχει, ούτε παρατάξεις. Μέσα μας είναι, γνώση Αληθινή, κι όχι από «παιδείες» και δόγματα φερμένο…" Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info
Από μικρό παιδί, κάπου το ’81, για την Εξέγερση του Πολυτεχνείου άκουγε. Για κείνη που φώτισε της Χούντας του ‘λέγαν τα σκοτάδια. Και για τη Χούντα. Που ήτανε λέει κάτι κακοί στρατιωτικοί που πήρανε την εξουσία από ένα καλό Γέρο. Το Γέρο της Δημοκρατίας. Που τον αγάπαγε ο λαός.
Μα εκείνοι τον ρίξανε με τα τανκς, με τους στρατιώτες, εκείνους που ο ρόλος τους να υπερασπίζουνε την πατρίδα και να πολεμάνε γι’ αυτήν ήταν. Και μετά κάτι παιδιά είπανε, κάποιοι φοιτητές ύστερα από έξι χρόνια δικτατορίας ξεσηκωθήκαν. Αν και μεγάλοι φαινότανε τότε στο παιδί που έβλεπε τις φωτογραφίες. Ο Γέρος, γέρος έμοιαζε μα και κείνοι ολόκληροι άντρες ‘φαντάζαν. Μακριά μαλλιά και μούσια είχανε.. Δεν ήτανε σαν τους συμμαθητές του..
Και τέλος πάντων ξεσηκωθήκανε και κλειστήκανε σε κείνο το κτίριο. Και είχανε και ένα ραδιόφωνο, που μια κοπέλα έλεγε «Εδώ Πολυτεχνείο!». Και μίλαγε για κάποια πράγματα που θέλανε. «Ψωμί, Παιδία, Ελευθερία», ζητούσαν εκείνα τα παιδιά.
Και αναρωτιότανε, καλά μα ψωμί;; Γιατί δε ζητούσαν κάτι πιο νόστιμο; Αφού ψωμί μπορούσες να πάρεις απ’ το φούρνο.. Και όλοι είχανε να φάνε.. Χμ…
Και κείνο κει το παιδεία..; Αφού φοιτητές ήταν, σε Πανεπιστήμιο, Πολυτεχνείο πώς το ‘λέγαν το κτήριο, είχαν κλειστεί.. Είχανε λοιπόν Παιδεία. Άσε που του φαινόταν και λίγο άσχημο αυτό. Τι να μεγαλώσει να τρέχει κάθε μέρα στο σχολείο, με κείνα τα βαρετά μαθήματα, με διαγωνίσματα, φροντιστήρια και όλα αυτά τα χαζά; Και να μη μπορεί να παίξει καθόλου..;
Όσο για το Ελευθερία.. Μα καλά το ’21 δεν ‘κάναν επανάσταση και γίναμε Ελεύθεροι; Αφού ‘φύγαν οι Τούρκοι που μας είχανε σκλάβους; Άρα Ελευθερωθήκαμε σκεφτόταν. Τι ελευθερία ζητάγαν..;
Και μετά έβλεπε στις φωτογραφίες εκείνους εκεί τους κακούς αστυνομικούς που χτυπάγανε τους φοιτητές. Μα και όλο τον κόσμο.. Και πυροβολούσανε κιόλα.. Γι’ αυτό ταράζονταν λοιπόν η γιαγιά του κάθε που έβλεπε αστυνομικό.. Όλοι αυτοί με τη μπλε στολή.. Πολύ κακοί άνθρωποι θα ήταν για να χτυπάνε μαθητές.
Σαν και κείνη τη δασκάλα που είχε στην πρώτη τάξη, που όταν έκανε φασαρία του χτυπούσε το χέρι με τη βέργα. Και τον χαστούκιζε, μέχρι που άλλαξε στην Τρίτη το σύστημα..
Α όχι ήξερε πως το ξύλο πονάει, και από κακούς γινόταν σαν και κείνη τη δασκάλα..
Και μετά έβλεπε τον κόσμο που μαζεύτηκε γύρω από το κτήριο, και φώναζε μαζί με κείνους που ήταν μέσα. Και τους έδινε φαγητό, γιατί δεν τους άφηναν να βγουν.. Και μετά εκείνοι οι κακοί στρατιωτικοί, φέρανε πάλι τα τανκς. Και Φώναζε η κοπέλα στο ραδιόφωνο, «Είμαστε αδέρφια σας, μη μας χτυπάτε..».
Βέβαια πώς μπορούσε να ‘ναι η κοπέλα αδερφή εκείνου του κακομούτσουνου, που έλεγε «Αποφασίζουμε και Διατάζουμε», που έμοιαζε με κακό Διευθυντή σχολείου, δεν καταλάβαινε…
Μα εκείνοι βάλανε μπροστά το τανκ και πέσανε πάνω τους. Και χτυπούσαν με τα τουφέκια. Και σκοτώθηκε πολύς κόσμος..
Από άοπλα παιδιά μια και κείνοι φοιτητές ήταν και όχι φαντάροι.. Και ‘θέλαν λευτεριά.. Βέβαια είχε μια απορία. Πώς θα κερδίζανε τη λευτεριά χωρίς τουφέκια; Αφού με πόλεμο τους είχανε διώξει τους Τούρκους, με καριοφίλια, με καράβια και πυρπολικά.. Μα μπορεί να ήτανε σαν το Χριστούλη και κείνοι, που έλεγε πως αν μας χτυπήσουν να γυρνάμε και το άλλο μάγουλο, και δεν άφησε το μαθητή του, τον Πέτρο(;), να βγάλει μαχαίρι, και κόλλησε το αυτί του σκλάβου των Ρωμαίων που έκοψε εκείνος… Ουφ μπέρδεμα δηλαδή..
Και σκοτώσανε λοιπόν τα παιδιά και μετά από λίγο τους είπανε πως έπεσε η Χούντα και όλα καλά. Και τους θυμόμαστε γι’ αυτό που ‘κάναν τότε. Που ξεσηκώθηκαν και έδιωξαν τη Χούντα…
Αυτά θυμόταν απ’ το δημοτικό για το Πολυτεχνείο. Α ναι και πως έχανε το μάθημα, πράγμα καλό!
Σιγά σιγά μεγαλώνοντας, και στο γυμνάσιο και στο λύκειο γινόταν «γιορτές». Λίγο πολύ τα ίδια, για τους φοιτητές, που όλο και πιο κοντά στην ηλικία του φαινόταν, αν και τι ρούχα ήταν αυτά μωρέ.;
Και πάλι τα τανκς, αν και λιγότερη εντύπωση του ‘κάναν. Μια και είχανε και έγχρωμη τηλεόραση στο σπίτι, οπότε εκεί να δεις μάχες και Ράμπο, και τανκς. Εκεί να δεις αίμα και σκοτωμούς. Αλλά πάντα οι καλοί Αμερικανοί τους κακούς Ρώσους, Βιετναμέζους, Ινδιάνους, και όποιον έβρισκαν τέλος πάντων, σκοτώναν. Και όχι όπως έγινε στο Πολυτεχνείο που οι κακοί νικήσαν.. Μα εντάξει δεν το πολυέψαχνε..
Και περνούσαν τα χρόνια. Και πιο πολύ λέγανε εκείνοι οι κύριοι οι δημοσιογράφοι, που για την ενημέρωσή του κόσμου μας μιλούσαν, για κάτι λέει «αναρχικούς» και κουκουλοφόρους που κάιγανε, και παίζανε ξύλο με τους αστυνομικούς (καλά αυτοί πάντα οι ίδιοι, στον ίδιο το ρόλο..). Και κάψανε λέει και το Πολυτεχνείο ολόκληρο..
Και πιο πολύ για τα επεισόδια μιλούσαν παρά για τους φοιτητές που σκοτώθηκαν. Και μαλώνανε κάτι παρατάξεις για το ποιοι ήταν μέσα. Και δεν αφήνανε λέει τους δεξιούς οι αριστεροί να καταθέσουν στεφάνι. Λες και δε θα τιμούσαν τη μνήμη των νεκρών, λες και αυτοί οι φοιτητές οι «δεξιοί» εκείνους τους άλλους σκοτώσαν.. Και μετά είπανε πως δε σκοτώθηκαν πολλοί εκεί. Μα κυρίως έξω. Και πάλι πιο λίγοι απ’ ότι νομίζαν αρχικά.
Και ύστερα είδε κάποιους που ήτανε τότε μικροί και μέσα στο Πολυτεχνείο, να παίρνουν εξουσία. Μέχρι και βουλευτές γινίκαν.. Και αντί να δώσουν Ψωμί, έγιναν κλέφτες.. Και παίρνανε του κράτους τα λεφτά..
Μονάχα μια φορά του είχε μείνει όλα εκείνα τα χρόνια, ένας καθηγητής τους το ‘87, μαθηματικός ήτανε, που τους μάζεψε στο αμφιθέατρο και τους μίλησε. Όχι έτοιμους λόγους και τέτοια. Που ήταν στην Αθήνα εκείνη την εποχή. Όχι, δεν ήτανε μέσα. Μα άκουσε, έζησε όσα έγιναν. Και τους τα είπε. Απλά και χωρίς μεγάλα λόγια. Ναι εκείνος, η μαρτυρία του, του έμεινε.. Μα ήταν μόνο ένας, μια φορά..
Και ύστερα περνώντας τα χρόνια πέρασε και κείνος στα ΤΕΙ στην αρχή. Και πήγαινε σε συνελεύσεις. Και μαλώναν αυτοί οι οργανωμένοι φοιτητές του ΚΚΕ με άλλους φοιτητές από άλλες παρατάξεις, λέγοντας κάτι για διαδικασίες συνέλευσης και δεν ξέρω και γω τι. Και ‘χάναν την ουσία.
Σα ρομποτάκια λέγανε το τροπάρι τους, μα λίγα ήταν εκείνα που αναφέρονταν στα ζητήματά τους. Κάτι για να μη συνδέεται η εκπαίδευση με την παραγωγή (και δηλαδή τι θα έμεναν άνεργοι;), κάτι για τον πόλεμο του Κόλπου το ’91 και Αμερικάνους σε μια συνέλευση που έγινε γιατί δεν είχανε βιβλία. Άσχετα δηλαδή.
Και θυμωμένοι οι άλλοι πάντα. Λες και είχανε καταπιεί κανένα σκαντζόχοιρο. Και όταν τους μιλούσες, όταν έλεγες μια διαφορετική άποψη, σε λέγανε διάφορα, άσχετα.. Να ο ένας φασίστας, ο άλλος δεξιός, ο άλλος του συστήματος.. Καλά ρε να μιλήσουμε για κείνα που μας νοιάζουν ήρθαμε. Όχι να μη μας αφήνετε εσείς και να λέτε μόνο εκείνα που έχετε στο κεφάλι σας τους έλεγε.
Τίποτα, το τροπάρι τους αυτοί. Και πήγε λοιπόν με τους άλλους που τουλάχιστον είχανε πιο χρήσιμα, πιο άμεσα πράγματα να πούνε και να συζητήσουν ,και δε μιλάγανε με λέξεις ξενόφερτες, που μοναχά εκείνοι καταλάβαιναν.
Και γινότανε οι γιορτές για το Πολυτεχνείο, μα αφού πηγαίνανε εκείνοι οι περίεργοι, και είχανε και ταραχές με τους αναρχικούς, ε σιγά μην ασχοληθεί. Πήγαινε σε άλλα συλλαλητήρια. Σαν και κείνο για τη Μακεδονία ας πούμε. Και ναι συμμετείχε σε καταλήψεις μα με ζητήματα που τους ενδιέφεραν. Εδώ θέλανε οι ιδιωτικές σχολές να τους πάρουνε τα επαγγελματικά δικαιώματα, και λέγανε οι άλλοι να βγάλουνε ψήφισμα για τον Κόλπο και τον Πόλεμο των Αμερικάνων. Ρε μια μανία.
Μα θα μου πεις Ρωσοκίνητοι ήταν, όπως λέγανε οι τηλεοράσεις και οι εφημερίδες, οπότε τι περιμένεις. Σαν και κείνους τους Κομμουνιστές που όπως τους είχανε πει, συμφώνησαν με τον Τίτο να του δώσουνε τη Μακεδονία αν νικούσαν στο αντάρτικο..
Μα που να τους τα πεις, φασίστα θα σε λένε, εκείνοι που φασιστικά φέρονταν. Όλα με ταμπελίτσες τα λέγανε.. Σαν να τους είχανε μάθει ένα τροπάρι (σαν και κείνο που λέγανε οι παπάδες), και το παπαγάλιζαν. Μα μια και δεν ήταν ποτέ καλός στην παπαγαλία, σημασία δεν τους έδινε.
Ακούς εκεί να λένε, πως τώρα χτυπάνε τον Κόλπο οι Αμερικάνοι το ’91, και μετά θα χτυπήσουν εμάς. Καλά ναι τα Αμερικανάκια βλάκες ήταν, μα όχι κι έτσι. Είπαμε μωρέ.. Εδώ Βαλκάνια είναι, εμείς κανονίζουμε τα δικά μας.
Καλά με το που έπεσε η Σοβιετική Ένωση και φανήκανε αυτά που γινόταν εκεί μέσα, ποιος έδινε σημασία στους άλλους. Μια έδρα στις εννιά παίρνανε πια, κι αυτή με το ζόρι.
Οπότε ασχολήθηκε και κείνος με τα φοιτητικά με μια «σοβαρή» παράταξη, πάντα με γνώμονα εκείνα που τους απασχολούσαν. Και άσχετα με ιδεολογίες. Η πράξη τον ενδιέφερε. Μόνο να που θα ‘θελε να είχαν και κάτι σοβαρό, κάτι πέρα από τα συνηθισμένα να μιλήσουν στις συναντήσεις. Όχι όμως για κείνα τα στεγνά, τα κολλημένα, των άλλων..
Και περνούσανε τα χρόνια, και κερδίζανε τις πιο πολλές φορές αυτά που θέλανε απ’ τους δικούς τους αγώνες, για κείνα που σημαντικά ήταν τότες. Απ’ τις καταλήψεις. Μα πάντα προσέχανε τα κτίρια, δεν ήτανε σαν τους και καλά «αναρχικούς».
Και με καθηγητές τα έβαζαν, και υπουργούς ρίξανε, και νόμους αλλάξαν. Μα μιλώντας για αυτά που τους ενδιαφέρανε και όχι για θεωρίες..
Και ποιο Πολυτεχνείο τότε. Απλά κλείνανε τη σχολή κι όλα καλά… Την κάνανε για τα σπίτια τους οι πιο πολλοί που ήταν από κοντά, εκείνος επιτέλους κοιμόταν σαν άνθρωπος μια και φοιτητής ήταν, μέχρι το απόγευμα, και μπορούσε να βγει κανονικά το βράδυ..
Πάντως κάτι δεν του πήγαινε καλά με όσους ανακατεύονταν με τα συνδικαλιστικά. Όλο με το συμφέρον τους, με τη βόλτα, με γκόμενες, και τίποτα παραπέρα. Και εντάξει είπαμε να μην έχουνε ακαταλαβίστικη και σκουριασμένη ιδεολογία, μα καμιά ιδεολογία..;
Και περνούσαν τα χρόνια και τέλειωσε και με τη σχολή στα ΤΕΙ και έδωσε εξετάσεις μια που ήθελε να συνεχίσει, και πέρασε Πανεπιστήμιο..
Έλα όμως που τελείωσε η αναβολή και έπρεπε να πάει στρατό.. Όταν του λέγανε να πάει παλιά στο στρατό, να κάνει «καριέρα», ούτε να το σκέφτεται δεν ήθελε. Ακούς εκεί να ξυπνάει έξι το πρωί..! Έλεος δηλαδή! Και τώρα πώς στο καλό θα το ‘κανε..;
Πήγε πάντως. Πριν πάει είχε προετοιμαστεί, ότι θα ακούσει ότι πιο χαζό μπορεί να φανταστεί του είπαν. «Εκεί που τελειώνει η λογική, αρχίζει ο στρατός», μα να μην ανησυχεί, μια και άλλαξαν τα πράγματα, «κολλέγιο» έγινε.. Δεν τους πολύπίστευε, μα πήγε προετοιμασμένος. Αν και το ξύπνημα θα ‘ταν ζόρι..
Και είδε.. Τη βλακεία σ’ όλο το μεγαλείο της.. 26 χρονών πήγε, φοιτητής Πανεπιστημίου τώρα πια, και να ‘χει κάτι 19χρονα με μια σαρδελίτσα (βαθμός δεκανέα), που γινήκαν και καλά υπαξιωματικοί, να του λένε «εδώ θα γίνεται άνδρες..». Αν και στην πλάκα τους είχε πάρει τους πιο πολλούς, Όμωςκάτι τον χάλαγε μέσα του.. Πολύ.
Αυτό το αίσθημα της αδυναμίας να αντιδράσει, έστω και λέγοντας τη γνώμη του, στον παραλογισμό που τον τριγύρναγε, που να τον πνίξει απειλούσε.. Ποιο Πολυτεχνείο τότε..
Πώς να βγει και η άλλη μέρα, πώς να περάσει ο καιρός.. Και πήγε και σχολή δοκίμων, και άλλα παλαβά, παρά-λογα εκεί. Και μετά το ίδιο. Εκατομμυρίων υλικά, νοσοκομεία ολόκληρα σε αποθήκες να σκουριάζουν. Υλικά του ’50 με το χεράκι της Αμερικάνικης βοήθειας, μαζί με σύγχρονα μηχανήματα του ’95. Ένα μπάχαλο γενικά. Και να μην μπορεί να πει κουβέντα. Ναι υπήρχαν και σωστά άτομα, μα τόσο λίγα.. Που κι αυτοί να φύγουν από κει ‘θέλαν ουσιαστικά..
Και τέλειωσε κι αυτό, μετά από 23 μήνες. Εκεί που στα όρια είχε φτάσει.. Και πήγε να τελειώσει τη σχολή. Μοναχά που τώρα κάτι πάθαινε όταν άκουγε για «εξουσίες». Πήζει έλεγαν το μυαλό σαν πας φαντάρος.. Ναι το δικό του έπηξε, κατάλαβε στο πετσί του πως κάτι πάει στραβά σ’ αυτόν τον κόσμο. Πως όλο το σύστημα χωλαίνει. Το ήξερε και πριν, μα το ‘χε νιώσει πολύ έντονα πια..
Στη σχολή του πάλι με τα συνδικαλιστικά ασχολήθηκε. Είχε πια σαν αρχή να μην κάθεται να κριτικάρει και να γκρινιάζει απλά για τα κακώς κείμενα. Αλλά να είναι μέρος των γεγονότων και να αλλάξει ότι μπορεί.
Μαζί με συμφοιτητές που απ’ όλα τα κόμματα προέρχονταν, που τα κόμματα και τους κομματάρχες σιχαθήκαν την έφτιαξαν την παράταξη. Μια έδρα παίρνανε, όχι παραπάνω, μα μπορούσαν να μιλήσουν, να έχουν λόγο και ψήφο για κείνα που στη σχολή γινόταν. Και πάλι υπήρχαν εκείνοι οι αριστεροί, που πάλι λίγο πολύ τα ίδια λέγαν.. Καλά δεν είχαν βαρεθεί μωρέ..;
Έλα όμως που υπήρχαν διαφορές. Δεν ήταν σαν τους άλλους με οργάνωση κομματική. Σχήματα είχαν που με δημοκρατικό τρόπο και όχι με γραμμές τις αποφάσεις παίρναν.
Μα και η κοινωνία είχε αλλάξει. Προς το χειρότερο όμως. Οι και καλά σοσιαλιστές του ’99, πιότερο σαν οικονομολόγοι και μάλιστα αποτυχημένοι φαινόταν πλέον. Και σκέτο ληστές φάνταζαν. Η «ένωση» η Ευρωπαϊκή, ο «Πλανητάρχης» ο «καλός», ο «νικητής» του ψυχρού πολέμου, όλο και πιο απάνθρωπος έμοιαζε.
Και άρχισε να συνειδητοποιεί, πως η Σοβιετική Ένωση, ναι μπορεί να είχε πολλά στραβά, μα είχε και ένα καλό μεγάλο. Την ισορροπία κράταγε. Και οι άλλοι ‘δίναν και κάνα ψίχουλο στο λαό, όχι για τίποτα άλλο, μα για να μη δελεαστούμε και ακούμε και ‘μεις τους Κομουνιστές..
Μα εκεί οι μάσκες άρχισαν να πέφτουν. Όλο και πιο πολύ δουλειά, όλο και πιο πολύ λιτότητα, όλο και πιο πλούσιοι οι καρχαρίες των επιχειρήσεων, όλο και πιο πολύ αδικία.
Βέβαια όχι τόσο πολύ που να φαίνεται ιδιαίτερα έντονα τότε. Απλά είχε μάθει πως η εξουσία τους, μόνο το καλό του δεν ήθελε, παρά το δικό της καλό να συντηρήσει. Και άρχισε να βλέπει τα ψιλά των εφημερίδων, των «νέων» της τηλεόρασης, περιοδικά ανεξάρτητα απ’ τα μεγαλοεκδοτικά συμφέροντα..
Και ακόμα ψιλοτσακωνόταν με τους άλλους τους αριστερούς που πάλι τα δικά τους λέγαν στις συνελεύσεις. Καλά μωρέ τώρα θα κάνουμε στη συνέλευση ολόκληρο θέμα πως σας την είπε ο Πρύτανης γιατί γράφετε συνθήματα στους τοίχους; Ε καλά δεν ξέρετε πόσο κάνει να τους βάψει; Και να κάνατε καμιά όμορφη εικόνα, κάνα γκράφιτι, πάει στο καλό, μα αυτό είναι το θέμα; Ή τα χάλια της σχολής που δεν έχουμε βιβλία κι αμφιθέατρα; Που οι καθηγητές είναι οι πιο πολλοί «Ιπτάμενοι». Που έρχονται μια δυο μέρες με το αεροπλάνο στην επαρχία, μας τρέχουνε στο μάθημα και μετά μην τους είδαμε. Αφού έχουν και ιατρεία στις μεγαλουπόλεις; Και τόσα πάλι πρακτικά που μας απασχολούσαν.. Βιβλία, διδασκαλίες, μαθήματα που σε κομμάτια χωρίζονταν για να έρθουνε και άλλοι καθηγητές, έδρες να καταλάβουν..
Και τότε ήρθε εκείνο που σαν σταγόνα ξεχείλισε το ποτήρι της ανοχής για την «εξουσία». Που του έδειξε ξεκάθαρα πως το άδικο κυβερνά. Πως οι πλούσιοι, και οι κυβερνώντες μονάχα τα καλά και συμφέροντα της τσέπης τους κοιτάνε. Πως το δίκιο είναι μοναχά σαν τους συμφέρει. Αλλιώς…
Αλλιώς, ο Πόλεμος. Στη Γιουγκοσλαβία. Η αδικία σ’ όλο το μεγαλείο της.. Εκείνο το χαστούκι που τα μάτια του άνοιξε.. Που είδε πέρα απ’ όσα οι «δημοσιογράφοι» και οι τηλεοράσεις, και όλοι εκείνοι οι ψεύτες και ξεφτιλισμένοι εκεί μέσα λέγανε..
Τότε που πέσανε οι μάσκες.. Και άλλαξε κάτι μέσα του. Στον τρόπο που έβλεπε τα πράγματα. Και που σκεφτόταν ακόμα.. Όλα εκείνα που σαν μικρά του παζλ κομμάτια είχε, έφτιαξαν μια εικόνα.. Αυτή του κακού, της απληστίας, που τον κόσμο κυβερνά..
Είχαν συνέλευση εκείνες τις μέρες. Και τα παιδιά, οι παλιοί «αντίπαλοι» ήταν έξω. «Θέλω να σας ζητήσω μια συγνώμη τους είπε..». Με απορία τον κοίταξαν.. «Να εσείς τα λέγατε απ’ το ’92, μα εγώ, εμείς να καταλάβουμε δεν μπορούσαμε.. Βέβαια ήταν και ο τρόπος που το λέγατε, εκείνος που μιλούσε μόνο στην καρδιά ή μόνο στο μυαλό. Εκείνη η λογική, που με αξιώματα και όχι με γνώσεις μιλούσε. Και τώρα τους βλέπουμε ποιοι αλήθεια είναι. Τώρα που ο πόλεμος και τη δικιά μας γειτονιά χτύπησε..». Αμήχανοι εκείνοι, μια που θα ‘θελαν να μην είχε γίνει έτσι, μα στα μάτια όλων τους η κατανόηση.
Εκείνη τη χρονιά έγινε εκδήλωση και πορεία για το Πολυτεχνείο..
Ήταν η πρώτη χρονιά που πήγε..
Αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι, φοιτητές, εργάτες, οικοδόμοι, καθηγητές,. Όλοι μαζί, χωρίς χρώματα, σαν Άνθρωποι που το Δίκιο καταλάβαιναν και ζητούσαν, ήταν στην πορεία. Πρωτόγνωρο για επαρχιακή πόλη. Και ομάδες περιφρούρησης. Και οι αστυνομικοί μαζί, αμήχανοι, με σκυμμένα κεφάλια. Λες και το κάναν αγγαρεία εκείνη τη μέρα..
Και φώναζαν το «παλιό» εκείνο σύνθημα. «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». Το τόσο επίκαιρο κι ας είχαν περάσει τα χρόνια.
Μια και το Ψωμί τους έπαιρναν τα «αφεντικά», την Παιδεία να διαλύσουν ήθελαν οι «ειδήμονες», όσο για Ελευθερία… Πιο καλά να ‘ταν των Τούρκων σκλάβοι, παρά των Οικονομολόγων και των Δωσίλογων, των ξεπουλημένων στους ξένους. Γιατί τον κάθε εχθρό που κατοχή στην χώρα σου κάνει, που σκλάβο σ’ έχει, τον βλέπεις. Εύκολο να τον πολεμήσεις είναι.. Μα τον τάχατες «δικό» σου..; Το έβλεπε και κείνος και όλοι τους καθαρά. Πόλεμο είχανε..
Γι’ αυτό και όλοι τραγουδούσανε..
Πότε θα κάνει Ξαστεριά…
Και από τότε, το τραγούδι, μα και το πολυτεχνείο μέσα του είναι. Όλο και πιο πολύ κάθε μέρα…
Όσο για κείνους, που τότε στο σκοτάδι μιας άλλης Χούντας, κι όχι «κοινοβουλευτικής» αντισταθήκαν...
Αθάνατοι...!
Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-11-2008 | |