Ταλαντώσεις νευρικής φύσεως

Δημιουργός: justawoman, Στέλλα Γεωργιάδου

παλαιό μεν, αναδομημένο δε... την καλή καλημέρα μου στιχόπολη :-)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Βράδυ βαρύ, μνήμες γεμάτο
παρούσες –άφθαρτες–
στον υπνοβάτη χρόνο
που δε χαρίζει δευτερόλεπτο
απ’ τη διάρκειά του
για να χωρέσει ξέμπαρκες στιγμές
μα ούτε κι ότι βρέθηκε στο δρόμο

Η μικρή μου θλίψη αποπροσανατολισμένη
κούρνιασε στην αγκαλιά μιας ευχής

Oι προσδοκούσες εποχές των ρηγμάτων
–ιχνηλάτες σε παμπάλαια δρώμενα–
ανατέλλουν στ’ ακούσματα
κάποιων ανάλαφρων χειμέριων φλοίσβων

Να ξανάρθεις, φωνάζει το απρόσμενο
Θα ξανάρθω, ψελλίζει η ανάμνηση

Πάλι γυρίσαμε, πίσω γυρίσαμε
σ’ εκείνο το μαγκούφη δισταγμό
που μας περίμενε καρδιά μου

Πώς να μην υποκύψεις
Μικρό παιδί το κλάμα του και φόβος
για κάθε βεβαιότητα που τείνει
να υποσκελίσει την κυριαρχία του

Κράτησα δύο σπιθαμές αδράνειας
κι από τα χρώματα, το πιο μουντό μπεζ
Μ’ ένα χλωμό βλέμμα –αδιάφορο–
σε ανοιχτό παράθυρο καθρέφτη
έντυσα την υπομονή και την οδύνη

Και μοναχά η αμφισβήτηση
Έμειν’ ορθή κι ακέραια
Άγγελος; δαίμονάς μου;
ή στιγμιαία έξαρση
ασύνειδης προσπάθειας;

Βαρύ που είναι το ξημέρωμα
στη χώρα της αυτογνωσίας.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-11-2008