Kαι πως να μη σε θυμηθώ

Δημιουργός: AndreasChristodoulou

αφιερωμενο στην γλυκιά ύπαρξη που τόσο υποφέρει

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Kαι πως να μη σε θυμηθώ
Στην ώρα ετούτη,στην ώρα του κόσμου
Στην ώρα του τέλους
Κι αν ήθελα να σε ξεχάσω
Κι αν ήθελα ν’αφήσω τα χρόνια να κυλήσουνε
Το κύμα τους θολό
Για να σκεπάσει τη φλόγα της νιότης μου
Για να σκεπάσει εκείνες τις χρυσές μου ελπίδες
Εκείνο το φέγγος που πηγάζει απ’τα μάτια σου
Κι αν ήθελα όλα να τα ξεχάσω
Αν ήθελα να μην έχω μνήμη
Αν ήθελα να γίνω ένα γερόντιο που κουράστηκε πιά
Και δεν τολμά να κοιτάξει πίσω
Γιατί δεν θέλει να προχωρήσει μπροστά
Κι αν ήθελα να μείνω γυμνός απο μέλλον
Ορφανεμένος απο παρελθόν
Δεν μ’αφήνει το γέλιο σου
Δεν μ’αφήνειη φωνή σου
Δεν μ’αφήνει εκείνη η μορφή σου
Που μου κάνει σινιάλα με τα μάτια της
Μου φωνάζει πως έσπειρε τη νιότη σου
Μέσα στα τσιμεντένια κιβούρια,
Πίσω απ’τα κάγκελα του νέου κόσμου
Για να μου θυμίσει την τόση δική μου νιότη
Που φυτεύτηκε σπειρί-σπειρί
Μες στις σκλαβωμένες φυλακές του νησιού μου

Η μορφή σου μου λέει, πως πολύ την βασάνισαν
Κι εγω βλέπω κάτι τοίχους δικούς μας
Ολόστικτους απο κόκκινες δαχτυλιές
Εγώ ξανακούω το ελευθερία,δικαίωση
Σ’όλες τις γλώσσες του κόσμου και στη δικιά μας

Μου θυμίζει η μορφή σου πως Ελλάδα και Κύπρος
Ήταν ,είναι αδερφές
Πως βρεθήκανε πιστάγκωνα δεμένες ,μα δεν σπάσανε
Πόσο δε χάθηκαν οι ελπίδες οι χρυσές της νιότης μας
Κι ας περάσαν οι μαινόμενοι ταύροι,κι ας ανασκάψανε
Όλους τους κήπους που τότε ετοιμάζαμε
Μαζί μ’όλες τις ευτυχίες που ποτίζαμε για να λουλουδιάσουν
Μαζί με τις ομορφιές που απαντέχαμε να τις κάνουμε δέντρα μεγάλα
Μαζί με τα τραγούδια ,του Σεφέρη,του Ελύτη,του Ρίτσου
Και τα τόσα δικά μας ,τα τραγούδια τα φτωχά

Και πως να μη σε θυμηθώ
Και πως ετούτη την ωρα να μην ξανατραγουδήσω
Τραγούδι ελληνικό
Που ανεβαίνει,διπλό τριαντάφυλλο,σ’ένα κλωνί μονό
Τραγούδι της νιότης που δεν πεθαίνει ποτέ
Τραγούδι για το χρυσό μονοπάτι
Που δένει το νησί μου με τον κόσμο σου
Για το γεφύρι που δένει τους τάφους με τις πηγές
Για το γάμο που σμίγει τις ήττες με την αναπότρεπτη νίκη

Μα εγώ δεν ξέρω να υψώσω φωνή τρελλή
Δεν είναι η καρδιά μου καθόλου βιολί
Πόχει ολομέθυστο το δοξάρι
Και παίζει τόπι με το φεγγάρι
Ως να το φέρει κι ως να το πάρει
Κι ως να το ρίξει σκαλί σκαλί
Πάνω στη γή μας τη χαμηλή

Για να ξομπλιάσεις ελληνική μαντίλια
Θέλεις πιο ανάλαφρα τα δαχτύλια
Και πιο περίσσια τη μαστοριά
Τρελλό ένα χρώμα που να ξέρει να σμίγει
Ερώτων αίμα με ερώτων ρίγη
Κάθε φιλί με μιά μαχαιριά
Μα εμέ τα χέρια μου είναι βαριά
Κι η τέχνη μου είναι λίγη

Εγώ δεν έχω παρά το φτωχό μου τραγούδι
Εγώ ξέρω μονάχα να λέω σ’αγαπώ
Πως ο κόσμος είναι τριαντάφυλλα μύρια
Πιασμένα σε κλωνάρι μονό.........

Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-11-2008