Μάσκες και κλειδιά

Δημιουργός: poetryf

Αναδεύοντας κάτι κόκκους πέτρινης ζάχαρης (rock sugar)....

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[font=Georgia] [color=black]Κροταλίζουν τα δόντια της σιωπής’
στην άκρη μια ακρωτηριασμένη, μονόπτερη μέλισσα
αναπαράγει τον ήχο της μελλοντικής μου κιθάρας.
Σπασμένες χορδές, μισό μοιρολόϊ
και τ’άντιφέγγισμα του λογισμού στης νύχτας το τετράδιο
χαράζει δυο πεντάγραμμα κι ένα κλειδί του Σόλ
Πόσο φτηνά εξαγοράστηκε ο κόσμος μου κι απόψε!
Του έδινα όνειρα και τα εξαργύρωνε σ’ακίνητα μνημεία
Του’παιρνα σχέδια και μου ‘κλεβε παρόν από το μέλλον
Ποιος αρχιτέκτονας να γεωμέτρησε το σύμπαν στρογγυλό
Όλα ένας φαύλος κύκλος’
Μυστηριακές κι απόκοσμες μορφές
μετρίου αναστήματος.
Ρηχές μορφές μα βυθισμένες σε σκοτάδια πλέρια.
Παντού βυθοί. Πάντα βρυθεί το άχτι της μελαγχολίας
σημαδεμένες φιγούρες στο τζάμι της ατέλειας.
Είμαστε άνθρωποι. Είμαστε άνθρωποι. Μα όχι όλοι.
Κάποιοι φοράνε μάσκες για να παίξουνε το ρόλο τους
Γεμίζουν παλκοσένικα , μοιράζονται με τον εαυτό τους τις ατάκες
Κάποιοι φοράνε μάσκες!
Σφιγμένα τα δόντια της σιωπής
Κουράστηκε τ’άγαλμα. Θέλει να βγει από το μάρμαρο , να τρέξει.
Το άγαλμα. Ο Ποιητής. Ο πεθαμένος Ποιητής που με κοιτάζει.
Κάποιοι φοράνε μάσκες για να κρατιούνται στη ζωή
Κάποιοι φοράνε μάσκες μοναχά για να αναπνέουν
Γέμισε ο κόσμος καυσαέριο! Μπουχτίσαμε σωτήρες του θανάτου
Και υποστηρίζω Σ’ΑΦΟΥΓΚΡΑΖΟΜΑΙ
γίνομαι ιέρεια των πιο κρυφών φραγμών σου
Όχι σωτήρας σου , όχι Θεός σου.
Τέμνω ένα χέρι στο τετράγωνο της οιονεί επαφής μας.
Στάσου, μη φεύγεις. Έχει η φωνή μου κάτι που τρομάζει, το ξέρω
κάτι που μοιάζει με τ’ασύγκριτο το βουητό των μελισσών
μα στάσου, είπα. Αν με ακούσεις... αν το θέλεις να μ’ακούσεις
γίνονται οι λέξεις μου αυτόματα από μέλι.
Τα δυο πεντάγραμμα, οι εννιά μου οι δρόμοι
και ο τελικός μου εσύ προορισμός’ Βγάλε τη μάσκα!
Τώρα μπορείς να αναπνέεις μέσα από’μενα.
Τώρα μπορείς να ξεκλειδώσεις το μπαούλο της υπόσχεσης.
[B]Σ[/B]ε [B]ό[/B],τι [B]λ[/B]αχτάρησες
Ήμουνα εκεί.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-11-2008