Κόκκινη ανταύγεια

Δημιουργός: Μοιάζω μ'εσένα, Αθανασία Γ.

Στη νοτισμένη υπεροχή της Νέτης!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πέφτει το φως σε μία κόκκινη ανταύγεια
κι εσύ ξαπλώνεις στα μισά του φεγγαριού
κι έχεις την όψη του πιο ήμερου θεριού
που νανουρίζουν οι νεράϊδες τα βράδια.

Μένει στο χέρι μου μια τούφα από πόθο
κι ένα κομμάτι σου στη θέση του παλμού
στήνεις δυο γέφυρες στις ράγες του συρμού
κι έρχεσαι ολόκληρη τα βράδια να σε νιώθω.

Πέφτει το φως σε μία κόκκινη ανταύγεια
ρίχνεται ο θάνατος σα δόρυ αιχμηρό’
πάντα φοβόμουνα μα τώρα το μπορώ
να γίνω αθάνατος , να λύσω αυτά τα μάγια.

Ξόρκια σου διάβασα και άλλα αληθινά
που’χαν το όνομα του χρέους και της μοίρας,
όλα τα έκαψε ο μικρός σου αναπτήρας
με δύο πύρινα φιλιά , μελαχρινά.

Μα ζωντανεύουνε αν θες τα παραμύθια
κι όρθιο το φως του έρωτά μας θα σταθεί’
ό,τι σκοτώσαμε μπορεί να αναστηθεί
μη στρίβεις άλλο το μαχαίρι μες στα στήθια.

Στέκει το φως μα η πορφύρα επιμένει
να μου θαμπώνει αυτό το βλέμμα το υγρό...
Κόκκινη ανταύγεια μου στο μαύρο των καιρών
Είν’η ζωή μου σ’ένα δάκρυ κλειδωμένη.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-11-2008