πάντα έφευγα

Δημιουργός: χρήστος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ο ήλιος ανεβαίνει κι εξατμίζομαι
δεν έχω σώμα κι όπως γίνομ’ άυλος
απ’ όσα με δεσμεύαν φεύγω, λύνομαι
από τα κρίματά μου αγνός και άσπιλος

Από διπλούς αυλούς καθοδηγούμενος
ως σκίζω τον αιθέρα αποκαθαίρομαι
με ό,τι είμαι αισθάνομαι χαρούμενος
μήτε μεμψιμοιρώ μα μήτε επαίρομαι

περνώ τη σάλα των διπλών πελέκεων ...
κι όπως κοιτάζω χρόνια όσα απέφευγα
με βρίσκω στην αμφισημία των λέξεων
ποτέ εδώ δεν ήμουν πάντα έφευγα

Πως γίνεται; Πετώ και δε ζαλίζομαι
λες κι είχα πάντοτε φτερά στις πλάτες μου
πως δεν πενθώ για όσα αποχωρίζομαι;
τους κόπους τις θυσίες τις αγάπες μου

Μονάχα μια ματιά σ’ όσα δεν άλλαξα
σ’ όσα ήτανε να ‘ρθουνε κι όμως άργησαν
ρίχνω, κι ένα γαρύφαλλο στη θάλασσα
εις μνήμην όσων έσπασαν ή ράγισαν

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-12-2008