Η ομίχλη

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Η ομίχλη</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Η ομίχλη</b><p>Δημιουργός: avantage, <i>Ελένη</i><p><i> </i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Στην απέραντη γαλήνη που με ταξίδευες όταν με έπαιρνες στην αγκαλιά σου<br />
τώρα ψάχνω να βρώ το πραγματικο μου εαυτό για να μπορέσω να συνεχίσω να ζώ<br />
Αλλού είσαι πλέον σε άλλη αγκαλιά και μαζί βαδίζετε τα μονοπάτια του έρωτα<br />
κι εγώ εδώ σαν ένα πεσμένο φύλο που σε λίγο θα το μαζέψουν και θα το πετάξουν<br />
Εσύ που μου χάριζες απλόχερα όλη την ευτυχία μαζεμένη σε μία αγκαλιά σου<br />
εγώ τώρα λαμβάνω όλη τη δυστυχία του κόσμου με μιά ματιά σου και μόνο<br />
Στο κελάιδημα των πουλιών δεν μπορώ να ανταποκριθώ πια γιατί έχασα και μ'αυτά την επικοινωνία<br />
μα ούτε εσύ με ακούς γιατί το ένα που ήμασταν παλιά χωρίστηκε και ο καθένας ζεί για αυτόν και μόνο<br />
όλα τα ψέματα και οι φοβίες ξεκλειδώθηκαν απ'το σεντούκι που τα είχαμε φυλαγμένα<br />
και ξαφνικά βρίσκομαι να πολεμάω μαζί τους σε έναν άνισο αγώνα<br />
που ενώ ξέρω πως θα ηττηθώ ακόμη ελπίζω πως ίσως μπορώ να κερδίσω τη μάχη<br />
πως ακόμη και τώρα που όλα χάνονται μέσα στον χρόνο με μιά ομίχλη για να μη τα παρατηρήσει κανείς<br />
εγώ προσπαθώ να βαδίσω ευθεία για να βρώ τον χαμένο μου δρόμο και κόσμο<br />
μα στην ομίχλη είναι πιο δύσκολο να βρείς αυτό που ψάχνεις,πρέπει να κάνεις ένα βήμα τη φορά<br />
κι εγώ που βιάζομαι,μα πόσο βιάζομαι,δε μπορώ να κάνω ένα ένα βήμα,γιατί βιάζομαι......<br />
Κι έτσι χάνομαι μέσα στην ομιχλώδη ατμόσφαιρα ξέροντας πως κανένας δε θα με αναζητήσει,<br />
κανείς δε θα μάθει ποτέ για το κορίτσι που έψαχνε τον δρόμο του,που πάνω σε αυτόν υπήρχαν χιλιάδες συναισθήματα<br />
σκόρπια κι όχι μαζεμένα για να'χει μια γλύκα να το ψάξεις..μα το κορίτσι που βιαζόταν να τα βρεί,βρέθηκε όπως πάντα...<br />
πάλι μόνη......... <br />
μόνη μέσα στο σκοτάδι που κανείς δε μπορεί να ξεχωρίσει τα χρώματα που υπάρχουν στον αέρα<br />
γιατί βλέπουν μόνο το μαύρο που ξεχωρίζει,μα αν ψάξεις λίγο βαθύτερα θα δείς και τα χρώματα που αχνοφαίνονται<br />
κι έτσι μες στο σκοτάδι έχω μια ελπίδα να δώ το χρώμα των ματιών σου,αυτό που με γέμιζε έρωτα και όχι δυστυχία<br />
έπειτα θα προσπαθήσω να βρώ και την αγκαλιά σου,μπορεί ο δρόμος να είναι μακρύς και ατελείωτος,αλλά αν το θελήσεις<br />
μπορείς να βρείς αυτό που ζητάς αρκεί να το πιστέψεις..<br />
Μα είμαι μόνη,χωρίς βοήθεια,χωρίς αγκαλιές,και τα χρώματα σιγά σιγά ξεθωριάζουν<br />
ξεθωριάζουν μέσα στο μαύρο της ζωής των πολλών..Αφού κανείς δε μπορεί να δεί τα χρώματα που συνυπάρχουν,αυτά χάνονται..<br />
Μα εγώ ξέρω,βλέπω,φαντάζομαι,αλλά είμαι μία προς χίλιους και η γνώμη μου ποτέ δε μετράει,ποτέ δε μέτραγε....<br />
γι'αυτό κι εγώ χάνομαι στο δικό μου μαύρο,εκεί που ξέρω πως δε θα με βρεί κανείς,εκεί που μπορώ να κάνω όνειρα,<br />
που μπορώ να φανταστώ,να ελπίζω να υπάρχω για'μένα..εκεί που μπορώ με το μυαλό μου να φτιάξω την εικόνα σου και πάλι..<br />
στην αγκαλιά σου και πάλι να χαθώ μέσα να σε αφήσω για μια φορά να με πάρεις αγκαλιά και να τελειώσει έτσι..με όλη την ευτυχία του κόσμου<br />
ξανά χαρισμένη σε'μένα..και μόνο εμένα..<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-12-2008</td><td valign=top></td></table><br />