Πέφτει η σκοτεινή μου αυλαία

Δημιουργός: ΑΝΤΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ετσι νόμισα
Γιατί με κυνηγούσε ο ανθρωποφάγος άνεμος
Γιατι είχε κατέβει απ’ολούθε μια σκοτεινή αυλαία
Και στένεψε τον ασυνόρευτο μου κόσμο
Γιατί γιόμισε ο κόσμος απο κορακοφορεμένους ανθρώπους
Που τριγυρνάνε σαν μαύρες φωτιές
Και καίνε τα κρίνα ,καψαλίζουνε τα φτερά
Αναγελούνε τ’ανθρώπινα κτυποκάρδια
Μισερώνουνε τη ζωή,εμφιαλώνουνε τ’ασυνόρευτο κύμα της
Το μεταμφιέζουν σ’επιτραπέζιο νεράκι
Και παγιδεύουνε τους ανέμους του τραγουδιού
Τους μετασχηματίζουν σ’ένα βιομηχανικό κλιματισμό
Για τις αίθουσες θεαμάτων και συνεδριάσεων
Και χαμηλώνουν τις ουρανομήκεις φλόγες του χρέους
Τις ψαλιδίζουν,τις ψαλιδίζουν,
Οσο να τις κάνουν μοναστηρίσια καντηλάκια
Παπικές βούλλες ,κατατόπια ιερών κειμένων
Και δέκα ή περισσότερες εντολές
Ετσι είναι ,......και μείς που δεν αγαπάμε τα κατατόπια
Νομίζουμε πως οι άνθρωποι δεν αγαπάνε το τραγούδι
Νομίζουμε πως ένα μύνημα είναι μια ανώφελη στιχουργία
Και δεν είναι μήτε ένα μπουκάλι στο κύμα


Το μύνημα μου τόριξα στους τέσσερεις ορίζοντες
Μα πουθενά δεν έφτασε και δεν εστάθη πουθενά
Δε βρέθηκε ένας άνθρωπος ν’απλώσει τα δαχτύλια του
Να τ’αγκιστρώσει στο φτερό,καθώς σαν άνεμος περνά

Ένα δέντρο δεν βρέθηκε μες στη μεγάλη έρημο
Ν’ανοίξει καλολίμανη μιαν τραγουδίστρα φυλλωσιά
Ο διαβατάρης άνεμος να βρεί λίγο ξεκούρασμα
Λίγη καρδιά,λίγη στοργή και μιά σταλαγματιά δροσιά

Το μύνημα μου πέρασε ,σκορπίστηκε και χάθηκε
Με στην μεγάλη έρημο και τόπιε η άμμος η καφτή
Και τότε μόνο ανάγειραν το πρόσωπό τους οι άνθρωποι
Και ψάχνανε και τέντωναν το απορεμένο τους αυτί

Ποιός ξέρει!Ιως ν’αγροίκησαν στερνόν απόηχο μάταιο
Την ώρα που ξεψύχαγε μες στην απέραντη σιγή
Ισως ,γιατί ένας κούνησε τα χείλη και μουρμούρισε:
«Δικιά μας σάμπως νάτανε τούτη η φωνή,τούτη η κραυγή».

Μονάχα αυτό.....Καλύτερα! και ποιός ο λόγος νάλεγε
Ποιός νάλεγε,τι νάλεγε ,κι αν έλεγε θε ν’άκουαν ποιοί;
Μιάν ιστορία τόσο παλιά,τόσο μικρή κι ανώφελη
Για μιά φωνή που η έρημος την έχει καταπιεί

Βέβαια θ’ανθίσει η έρημος,οι άνθρωποι μαλακότεροι
Θα γίνουν και θα ξέρουνε κάθε φωνή τι τους μηνά.
Δεν κλαίω που χάθηκεν αυτή...........τέτοια φωνή,καλύτερα
Ξανά κι αν εγεννιότανε ,θε να χανότανε ξανά................

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-12-2008