Εντολοδόχος

Δημιουργός: poetryf

Αυθόρμητο... Στην Έφη μου, εξαιρετικά...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ένα ξερό δάκρυ στον τοίχο
λες κι έχουν μάτια οι σιωπές και με δικάζουν’
Τα ένστιχτα μου σε αντίστιξης πορεία.
Κωφεύουν τάχατες μπρος στα ουρλιαχτά μου
Μα η γονατισμένη μου ύπαρξη αλλοφρονεί
και ταλαντεύεται γυμνή με’σε ψιθύρους.
Είναι αισθητή η έλλειψη σου απόψε.
Κάθομαι και κουβεντιάζω με σκιές ,
Μια αδημονούσα υπόληψη επιβεβαίωσης μου
με στοχεύει στις ενδότερες μου πεποιθήσεις
Όχι δεν είσαι εδώ. Δαγκώνω ένα ξύλινο γιατί
που με κοιτάει μέσα απ’το πλαίσιο
αρνούμαι να κοιτάξω όσα ‘φύγαν.
Καινούριοι κόποι, άλλο παρόν
που δεν τα΄χεις γνωρίσει κι όμως νιώθω
πως μαζί μου τα΄χεις βιώσει.
Όχι. Δεν είναι αλήθεια.
Αρνούμαι να δεχτώ την προσμονή και το έλεος της.
Κλέβω παράσημα απ΄τη ράχη της νυχτός
χλωμά αστέρια τα κολλάω με επιμέλεια
πάνω στο θάμπος της ανάσας στο γυαλί
Κι εσύ κοιτάς! Κάνω να σου ξεφύγω
Αναποδογυρίζω τον κόσμο μου, παίρνω τη μοίρα της κλεψύδρας
ίσως για’σενα , ίσως για’μενα
ίσως χωρις λόγο.
Μια ανεπαίσθητη ταύτιση έρχεται να μου θολώσει το βλέμμα.
Αυτός ο τοίχος είμαι εγώ.
Εγώ που χρόνια κουβαλάω τις στιγμές σε χέρσα μνήμη
κι επιδιώκω με το νότισμα εκείνο να αναστήσω μόνο εσένα.
Όχι. Δεν γίνεται. Εσύ είσαι εδώ. Με’σε μια ξύλινη κορνίζα καρφωμένος
σαν τον Χριστό λίγο πριν το «Ηλί ...Ηλί, λαμά σαβαχθανί»...
Ναι. Εσύ είσαι καρφωμένος όμως το σώμα το δικό μου αιμορραγεί
λίγο πιο έξω απ’την πύλη του λαθραίου παραδείσου'
Όχι δεν πέθανες ποτέ. Θα ρίξω βέτο στην προνόηση της μοίρας.
Εγώ κλωνάρι λησμονιάς κι εσυ άνθος ενθύμησης κι ελπίδας.
Πόσο αλλάξανε τα χρώματα , πόσο τα ξεθώριασε η ανάσα μου
Πόσο ο χρόνος, πόσο οι άνθρωποι, πόσο ο Θεός.
Όλα θαμμένα σε ποσότητες. Σωρός κιβώτια και τέφρα των ονείρων.
Όχι δεν χάνω την ελπίδα μου. Αυτή είναι η τρίτη από τις οκτώ σου μέρες.
Δημιουργία κι αναγέννηση συνάμα.
Δεν ήρθε η ώρα, όχι ακόμα
για την Κρίση!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-12-2008