Το παιδί όλων μας

Δημιουργός: peiraiotissa, AΘΗΝΑ

Λόγω της ημέρας...τίποτ΄άλλο!Καλησπέρα....

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Είχα γράψει κάτι για τον Αλέξη...
τη μέρα της κηδείας του...
Μου ζήτησε ο γιος μου να το δει...δάκρυσε..
Πάμε!-μου λέει χθες βράδυ...
Δεν ρώτησα..ήξερα!!!!
Τύπωσα το γραπτό του Αλέξη.
Ανεβήκαμε στο μηχανάκι και φύγαμε..
η ώρα μηδενική...
Δεν θυμόταν που ακριβώς ήταν...είχε ξαναπάει..
Λίγο πριν φτάσουμε στο ματωμένο στενό...
η καρδιά μου σφίχτηκε...
όπως και το χαρτί στη χούφτα μου...
καθώς άσπρισαν οι κλειδώσεις...
Μια διμοιρία ΜΑΤ στον πάνω δρόμο...
με τα δακρυγόνα στη ζώνη...
ένοιωσα αναγούλα...
Τόσα λουλούδια....δεν μπορεί...
ένας ολάνθιστος κήπος πάνω στο νωπό ακόμα αίμα..
το αίμα του μικρούλη Αλέξη...
Τόσα χαρτιά στον τοίχο...
λέξεις γραμμένες με πόνο...με θυμό..
το ένα δίπλα στο άλλο...μαζί και το δικό μου
Το μελάνι δεν σβήνεται απ΄το δάκρυ.....αρνείται..
Μένει εκεί...ανεξίτηλο...
Ογιος μου βρίσκει ταινία.....το κολλάμε όπως-όπως...
τι σημασία έχει...
Με μια αφιέρωση...στον Αλέξη..."το παιδί όλων μας"...
Τον κοιτάω κλεφτά...δακρύζει...
κοιτάζει τα κεριά που λιώνουν αργά ...η φλόγα ήρεμη...ούτε αεράκι
Μια παρέα από παιδιά τραγουδάει "να μ΄αγαπάς"...
Η κιθάρα κλαίει...
Μια μικρή φωτιά καίει σε μιαν άκρη...συντροφικά...
Κάνουν παρέα στον Αλέξη-μου λέει ο γιος μου-
κάθε βράδυ εδώ είναι ....φίλοι του...ή και όχι..
Όλα τα παιδιά είναι φίλοι του τώρα...κι ας μην τον ήξεραν..
Τον έμαθαν σκληρά....ανελέητα...επειδή δεν φοβήθηκε...
επειδή είχε το θάρρος να βγάλει τη γλώσσα στον δολοφόνο του..

Μαμά....πάμε?
Πάμε...αν και...δεν φτάνει μισή ώρα...
ούτε δυο στάλες δάκρυ...αντίο--------------------------------------------------

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-12-2008