Η τελευταία απόχρωση

Δημιουργός: Ανδρέας Ανδρέου

Μια πρώτη άσπρη τρίχα στο κεφάλι ίσως δεν είναι τίποτα.Όμως όταν είσαι ακόμα 20 χρονών ίσως είναι κάτι.Αυτή λοιπόν η άσπρη τρίχα με παράσυρε πολύ μακριά και με οδήγησε σε χώρους που η αποτύπωσή τους εδώ δεν είναι αρκετή:)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Αυτές τις μέρες έχω την όψη του Πηλίου,
μιλάω με Κένταυρους τα βράδια
κι άκου, ίσως είναι καλύτερα.
Με πάνε σε μέρη μυστικά που δε ξέρει κανείς
ανάβουν την πιο μεγάλη φωτιά
που έχω δει ποτέ, το πιστεύεις;
Φτιάχνουμε φαγητό πεισματικά
γλεντάμε με έναν δικό μας τρόπο.
Ψήνουμε κάστανα στη φωτιά
όπως και παλιά το συνηθίζαμε
στο σπίτι, στο τζάκι με τον μπαμπά
και τα ξύλα αργούσαν να τελειώσουν.
Νομίζω πως είναι αλλιώς η τροφή τους
ξεσυνήθισα απ' τη δικιά μας σχεδόν.
Μετά λένε ιστορίες για γενναίους
σωπαίνω κι ακούω, όλο ακούω...


Και κάτω, η πόλη, η ίδια πάντα πόλη
με την εγκλωβισμένη νύξη που κρύβεται
κι ένα λιμάνι με προβοκατόρικο κτίσιμο,
τα πλήκτρα, το σκρίνιο, τα καινούρια βιβλία.
Οι Κένταυροι τα βλέπουν και χαμογελούν.
Μια μέρα κοιτάξαμε στους δρόμους
οι άνθρωποι περπατούσαν επίμονα
κι έφτιαχναν βιαστικά τα μαλλιά τους.
Δε ρωτήσαμε που πήγαιναν
κανείς δεν απαντάει ποτέ στο δρόμο
ίσως γιατί δε ξέρει ακόμα να πει...
Σήμερα παρατήρησα πρώτη φορά
μια άσπρη τρίχα στο κεφάλι μου.
Μπορείς ν΄ακούσεις το ξέσπασμα μου;
Μπορείς ν' ανιχνεύσεις την ύλη μου;


Αστυάνακτας.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-02-2005