όταν οι Θεοί αναλάβουν τις ευθύνες τους

Δημιουργός: montekristo

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σαν ξένος βάδιζε πάνω στην Γή μας
Άγνωστος. Σκιά.
Πέρα εκεί στους γαλαξίες
άστρα εκρήγνυνται. Καταβαραθρώνονται.
Κι ήταν σαν ένα από τα άστρα τα νεκρά
να μετοίκησε στο πρόσωπο
αυτού τ' αγνώστου.
Δεν αντικρίζονται τα μάτια του.
Ποιος έχει το θάρρος να κοιτάξει?
Χαράδρες θλίψης είναι
Σκοτάδια που φτεροκοπούν στην άβυσσο.
Τα ίχνη του βαριές αλυσίδες που σέρνονται
σπασμένοι τάφοι και πνιγμένα βογγητά ηδονής
Τα ίχνη του. Αλλόκοτα!
Προφανή κάποια-τα άλλα ανέκφραστα.
Ποιος τολμά να τ' ακολουθήσει?
Το ξορκισμένο το κακό και τα στοιχειά τ' Αλόγου.
Ούτε για μια στιγμή δεν σκεφθήκαμε
πως άνθρωπος ήταν.
Το προφανές. Άνθρωπος.
Αντάρτης του καιρού
Με μεγάλα βιαστικά βήματα
να προλάβει κείνο που δεν προφταίνεται
Άνθρωπος. Με πρόσωπο σβησμένου άστρου.
Ανέκφραστο.
Η δόξα του θανάτου.
Όχι! Δεν μπορούσε να ήταν άνθρωπος.
Η αυλή της κολάσεως ήταν.
Η πεθυμιά της ανόργανης ύλης
να σβήσει ότι ζωντανό.
Γυρνάγαν οι σκέψεις στα μυαλά μας
λες και είχαν πέσει σε ρουφήχτρα.
Ούτε για μια στιγμή δεν σκεφθήκαμε
πως είχε τελειώσει ο καιρός
Η συμπόνια χάθη προ πολλού.
Κι αυτός ο γιος του ανθρώπου
Το ξερε. Καταραμένος να 'ναι.
Τα δέντρα!
Βγάλαν τις ρίζες από το χώμα
και τον ακολουθήσαν.
Μαζί και τα πουλιά.
Εμείς ριζώσαμε στο φόβο
Τότε είδαμε τις παλάμες μας
που είχαν γεμίσει λέπια.
Απληστίας.
Καταραμένος να 'ναι.
Τα παιδιά τα σακάτικα πήγαν μαζί του.
Κι η σκόνη, ο άνεμος
κάποτε καταλαγιάσαν.
Κοιτούσε ο ένας το κορμί του αλλουνού
που έμοιαζε σκασμένη άνυδρη γη
Και δεν μας είχε μείνει ούτε ένα δάκρυ
Γιατί ψεύτικα ξοδευτήκαν όλα.
Μείναμε εκεί, ακίνητοι σαν τα ξερά δέντρα.
Μόνος ένας,
πιασμένος στο αγκίστρι του πόνου
Ούρλιαξε:
Πότε επιτέλους οι Θεοί
θα αναλάβουν τις ευθύνες τους!

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-12-2008