Πρέπει Να Σώσουμε Τον Κόσμο

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Πρέπει Να Σώσουμε Τον Κόσμο</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Πρέπει Να Σώσουμε Τον Κόσμο</b><p>Δημιουργός: mychoco<p><i> !!! Πρέπει να τον αλλάξουμε...Πρέπει ν'αλλάξουμε τους εαυτούς μας..</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>[I][B]Περπάτησα πολύ στους δρόμους που με κάλεσε ο εφιάλτης,<br />
να δώ χιλιάδες όνειρα ανθρώπων να σκάνε μέσα από μια βόμβα,να πέφτουνε διαμελισμένα στο κενό,να καταστρέφονται αφήνοντας σε εκείνους μόνο στάχτες...<br />
Περπάτησα πολύ μες στα στενά της σκέψης μου.Χάθηκα ταξιδεύοντας σε δύο μέρη διαφορετικά,αντίθετα...Δυο μέρη μέχρι τότε άγνωστα,δεν τα'χα ξανασυναντήσει.<br />
Ήτανε λέει στα μισά του δρόμου εποχή ειρήνης,λευτεριάς.<br />
Στ'άλλα μισά καιροί πολέμου,ζητούσαν ηρεμία και ας ξέραν σαν επέστρεφε όλα θα μένανε τα ίδια,τίποτα δεν θα άλλαζε.Μόνο στη θέση του πυραύλου θα ερχόταν μία συναίνεση,λιγότερο αιματηρή μα καταστροφική ίσως και περισσότερο από πόλεμο...<br />
Περιπλανόμενο και το μυαλό μου αναζητούσε διαφορές ανάμεσα σε χρόνους.Ανάμεσα σε τόπους.Μπερδεύτηκα πολύ...Πόλεμος ή ειρήνη;Πόλεμος άδικος κι αισχρός ή μια ειρήνη μέσα στο συμβιβασμό και τη μιζέρια;Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στα δύο;<br />
Από τη μία ένα σπίτι να μετράει ένα ένα τους νεκρούς του μέσα στα ερείπια που απομείναν.Οι μόνοι κάτοικοι οι μαύροι τοίχοι.Ακόμα και τα ζώα που περάσαν απ'αυτό τον τόπο είχανε ένα τέλος κάτι παραπάνω από φρικτό.Ήταν καιρός πολέμου.Τα αίτια κι οι αφορμές όλα γνωστά,τα αποτελέσματα αναμενόμενα.Φρίκη,απανθρωπιά και θάνατος.<br />
Ήταν καιρός πολέμου...<br />
Από την άλλη σαν σε άλλη εποχή,περπάτησα στον τόπο της ειρήνης.Περίμενα ουράνιο τόξο,μία κάλυψη του εφιάλτη από όνειρα ανώτερα κι ιδανικά...Ακόμα μεγαλύτερη απογοήτευση.<br />
Κι εδώ συνάντησα σπίτια κλεισμένα,ανθρώπους να ακροβατούν,να χάνονται χειροκροτώντας τους εκτελεστές τους...Ήτανε λέει νόμος φυσικός αυτός που έχει δύναμη να επιζεί,η εξουσία να κρατά και το κλειδί εκείνο του θανάτου και το κλειδί της πόρτας της ζωής.<br />
Ήταν καιρός ειρήνης,λέγανε...<br />
Δεν ήθελα να μείνω άλλο.Ήθελα ν'αντιδράσω στην ξεφτίλα που σε λίγο θα μ'ανάγκαζαν ν'αποδεχτώ,θέλαν να τη δεχτώ σαν κάτι φυσικό,όπως ο ήλιος,η βροχή ή το ουράνιο τόξο που είχα τόσο λαχταρίσει...Δεν ήθελα να μείνω και το έβαλα στα πόδια.Ξεκίνησα να τρέχω μέχρι εκεί που αντιλήφθηκα τη ματαιότητα...Ώσπου κατάλαβα πως δεν υπήρχαν άλλοι δρόμοι.<br />
Και πού να πήγαινα;Είχα περάσει από τον τόπο του πολέμου,τώρα για μένα ήταν μια ανάμνηση, μία εικόνα από αυτές που είδα χτες το βράδυ στις ειδήσεις...<br />
Ο μόνος δρόμος ήτανε αυτός που'χα μπροστά μου.Πόσο να έτρεχα;Γιατί να έτρεχα αφού ποτέ δεν θα ξεπέρναγα το μήκος του...ήτανε ήδη χαραγμένος..<br />
Τότε ο εφιάλτης χαμογέλασε,"έλα μαζί μου,παραδώσου"μου ψιθύρισε μία φωνή.<br />
Γύρισα πλάι το κεφάλι για να αρνηθώ.Η απανθρωπιά ήτανε ίδια με εκείνη του πολέμου...<br />
Δίπλα από μένανε μπορούσα πια να δω πόρτες ορθάνοιχτες,παιδιά να αναρωτιούνται πως μπορεί να λείπουν όλη μέρα οι γονείς,γιατί δε βρίσκουν χρόνο ο μπαμπάς και η μαμά και πώς δεν έχουν χρήματα πολλές φορές για τα απαραίτητα,τα βασικά,τί είναι αυτή η δουλειά που όλο απαιτεί όμως ποτέ δεν δίνει;<br />
Σε άλλα σπίτια δεν υπήρχε καν.Όλοι είχανε παράπονα.Άλλοι μικρά,άλλοι μεγάλα.Ακόμα πιο παράξενο οτι κανείς δεν τόλμαγε να βγεί και να φωνάξει...Πολλοί πεινούσαν.<br />
Τώρα περπάταγα σιγά.Έψαχνα πια με αγωνία έστω και μία διαφορά σ'αυτούς τους δύο τόπους,στις δυο εποχές που η σκέψη κι οι αισθήσεις μου ταξίδευαν...<br />
Ήθελα λέει να βεβαιωθώ οτι ο πόλεμος ήτανε πόλεμος και η ειρήνη ειρήνη.Οτι είναι αντίθετα...<br />
Μα όσο έψαχνα τη διαφορά όλο και περισσότερες ήταν οι ομοιότητες...<br />
Παντού ερειπωμένα όνειρα,κουφάρια από ελπίδες που'χαν σβήσει.Κι εδώ η εξαθλίωση.<br />
Η εκμετάλλευση σ'όλο το μεγαλείο της..<br />
Πιο πέρα είδα μία μάνα μ'ένα βρέφος αγκαλιά.Δεν είχε παρά μόνο δυο κουρέλια για να το σκεπάσει,φαίνονταν άρρωστο μα αυτό ήταν ασήμαντο...Το κυριότερο ήταν λίγη τροφή που έλειπε,άραγε θα την έβρισκε;;;;Και αν την έβρισκε,για πόσο;<br />
-Τί με κοιτάς;μ'αγριοκοίταξε η μάνα.Δώσε μου κάτι να ταίσω το παιδί..Υπάρχουν κι άλλοι πίσω μου που περιμένουν...<br />
-Αυτό που κάνεις δεν το σώζει,απαντάω εγώ.<br />
Της δίνω για το γεύμα του παιδιού της σήμερα.Ύστερα φεύγω πάλι τρέχοντας.<br />
Όχι για να ξεφύγω απ'την πραγματικότητα όπως παλιά.<br />
Το αύριο μας περιμένει.<br />
Ελάτε σύντροφοι,πρέπει να σώσουμε τον κόσμο...[/B][/I]<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
[B][I]<br />
<br />
<br />
Choco,<br />
30 Δεκέμβρη 2008[/I][/B]<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-12-2008</td><td valign=top></td></table><br />