Το στεγνωμένο αίμα του Πήγασου

Δημιουργός: poetryf

Σκοτεινά μονοπάτια. . .

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[color=black][font=Georgia]Σπάω κομμάτια την ατσάλινη σιωπή μου
την καρφώνω σαν το πέταλο του χρόνου
που’ναι άλογο της κούρσας και του δρόμου
που νικάει την ανθρώπινη ροπή μου.

Χαλινάρι στα όνειρά μου πια δεν βάζω
μήτε ελέγχω της καρδιάς χτύπο τον χτύπο..
Καυσαέριο ενοχή , τον πόνο ρύπο
σα λουλούδι μες στο βάζο, τα δικάζω.

Ήμουν έρημο στο χώμα πεφταστέρι
τώρα έθρεψα και φαίνομαι για φάρος
δυο τα πλοία και η θάλασσα ο σμπάρος
σαν τρυγόνια μου τα σφάζει με μαχαίρι.

Το’να πλοίο που απ΄τα ξένα έχει φτάσει
παρανόμων κρύβει χίλια αλισβερίσια...
χέρια αλλάζουν οι ψυχές και τα χασίσια
ποιος Θεός μου’χει’ παράδεισο νοικιάσει;

Τ’άλλο πλοίο που το γέννησε η θλίψη
απ’τα ‘σώψυχα του κόσμου ξεπετιέται
μοιάζει Πήγασος χαμένος που πλανιέται
σε ορίζοντα πο’ομίχλη έχει κρύψει.

Μα η σιωπή μου παίρνει όψη της θαλάσσης
και ξεβράζει μες στο κύμα της το κρίμα...
Την’κονίζω με τη σκέψη μου σα λίμα
υλικό που πρέπει αρμύρα να διψάσεις...

Και ξεβάφεται το μπλέ της σ’ένα κάδρο
με μετάλλινο το πλαίσιο για μνήμη
Κι ας το νόμιζα πως ητανε ασήμι
μ’ένα δάγκωμα ευθύς εγίνη μαύρο!

Άλογο που τα φτερά σου δεν ορίζεις
αν με άκουγες στιγμές που αλυχτώ
θα΄χες μάθει από χρόνια το σκοπό
«με τις ώρες το κακό δεν το ξορκίζεις».

Χαμηλόβλεπες στα πέρατα τη γη
και τη μέτραγες με δράμια και με λούσα
τα ποτάμια της για δάκρυ δεν σου αρκούσαν
ώσπου στέγνωσε το αίμα στην πληγή.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-12-2008