To δακρυσμένο χαμόγελο

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>To δακρυσμένο χαμόγελο</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>To δακρυσμένο χαμόγελο</b><p>Δημιουργός: rosestar, <i>Ελευθερία</i><p><i> 28/12/08</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>                                         [color=fuchsia][B] ΤΟ ΔΑΚΡΥΣΜΕΝΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ[/B].[/color]<br />
<br />
       [B][color=purple]Η μικρή Μαρλίν έμοιαζε πολύ με τη Μόνα Λίζα του Λεονάρντο Νταβίντσι.Δεν είχε καμία σχέση εμφανισιακά με την εμφάνιση εκείνης της γυναίκας. Η Μαρλίν ήταν κοπέλα με καστανά σκούρα κυματιστά μαλλιά όπως τα κύματα της θάλασσας,δεν είχε μαύρα και ίσια όπως η Τσοκόντα.Τα μαλλιά της σκαλωτά όπως τα σκαλοπάτια που ανέβαινε.Δεν φορούσε μαύρα ρούχα,αλλά όμορφα παστέλ φορέματα.Τι κοινό είχαν τότε,αφού απέιχαν όσο η ανατολή από τη δύση, όσο η μέρα από τη νύχτα; Σε μια λεπτομέρεια...στο χαμόγελο.Ήταν κυκλοθυμική κάποιες φορές λόγω της ευαισθησίας που την διακατείχε,έκλαιγε,χαιρόταν ,γελούσε,δάκρυζε.Πόσες φορές την έβλεπα να στέλνει γράμματα σε φίλους...έδινε ευχές με τα καλλιγραφικά της γράμματα χρησιμοποιώντας μια πένα μουσκεμένη στα δάκρυα.Έστελνε όμορφες εικόνες,ζωγραφιές που αποτύπωνε στον καμβά της.Ήταν πονεμένη.Πώς να μην ήταν! Και η γρατζουνιά των γύρω της την πονούσε,αφού η ίδια ματώθηκε από αγκάθια...<br />
      Το απόγευμα έπαιρνε την κιθάρα της και έβγαινε στον μαραμένο της τον κήπο να τραγουδήσει στα λουλούδια που πέθαιναν από το κρύο του ανελέειτου βοριά! Το βράδυ,άνοιγε το καπό του πιάνου και εκείνο την παρακαλούσε να μην παίζει λυπητερές μελωδίες.Ανέβαινε τα σκαλοπάτια της ζωής της,χτενιζόταν στον καθρέπτη και έβλεπε τον πίνακα της Τσοκόντα αντί το είδωλό της.Το πρωϊ ξυπνούσε με ένα δάκρυ που από το κρύο γινόταν παγάκι,εκείνη το χρωμάτιζε με ασημόσκονη,γινόταν δαχτυλίδι και το φορούσε στα λεπτά της δάχτυλα.Τα χέρια της ξυλιασμένα και τρεμάμενα από το χιόνι,έμοιαζαν με φοβισμένα περιστέρια.<br />
<br />
  - Μικρή Μαρλίν που είσαι;<br />
  - Θα΄μαι μια μορφή που δεν θα βλέπεις,μια φωνή όμως που θα ακούς.Ζω σ'έναν άλλο κόσμο που έπλασα μόνη μου μακρυά από αυτόν τον κόσμο που κούρασε την αδύναμη καρδιά μου.Ζω με την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων.Ζούμε σε μέρη μαγικά,περπατάμε μόνες σε δύσκολα και πολλές φορές σκοτεινά μονοπάτια.Το χαμόγελό μας το γλυκό γίνονται δυο φωτεινοί ήλιοι από σπινθήρες της μοναξιάς. Ένα πράμα που μας κάνει γνωστές είναι το δακρυσμένο χαμόγελο,που όταν σβήσει σημαίνει πως θα έχουμε κλείσει τα νεανικά μας μάτια.Τα γράμματά μας θα είναι πια αναμνήσεις στα δικά σου δακρυσμένα μάτια.[/color][/B]<br />
<br />
                [color=fuchsia][B]Ο κόσμος μέσα από τα καστανά μου μάτια.<br />
<br />
                              Ελευθερία  23  ετών[/B]<br />
<br />
[B][I]Με υγεία,χαρά και αγάπη <br />
μέσα από την καρδιά μου σας εύχομαι...[/I][/B][/color]<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-01-2009</td><td valign=top></td></table><br />