Στον Σπήλιο αντί μνημόσυνου Δημιουργός: isidora, www.facebook.com/maria.kekkou. Καλή χρονιά σε όλους μας Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Εγώ τον Σπήλιο δεν τον γνώρισα προσωπικά, όπως άλλωστε και κανέναν από το Site, όμως σχημάτισα την ιδέα ότι είναι μια ισχυρή ποιητική φωνή – η ισχυρότερη ίσως στην ιστοσελίδα- και, επειδή κατέβαζε πάντα τα ποιήματά του, τα κρατούσα σε δικό μου αρχείο για να τα μελετώ, τώρα νομίζω ότι αξίζει να διαθέσω όσα έχω αντί μνημόσυνου στη μνήμη του, γιατί θα πρέπει να είναι κοινό κτήμα όλων, τώρα ιδιαίτερα καθώς πλησιάζουν 40 μέρες από τότε που έφυγε για τα αστέρια
Ζωες
Πριν Απο Μενα
Δημιουργός: spil, Σπήλιος Παπαγιαννόπουλος
Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info
[B]ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΜΕΝΑ
Πριν από μένα, σ΄ είχαν πάρει φαντασιές
κι ονειρικοί, χέρσων εκτάσεων, ζευγολάτες
κι είχες σε ρείθρα κυλιστεί καί σε πρασιές
σε νύχτες πού τις πατρονάρουν οι αυταπάτες.
Υφάντρες χίμαιρες σού κέντησαν τατού
καί ξωτικά βαθιά σού αργάσανε τη σάρκα,
πού είχες στραγγίξει χίλιες θάλασσες προτού
σού τάξει η μοίρα θλιβερά, στημένα μπάρκα.
Πριν από μένα, σε θρυμμάτιζε μιά ευχή
σκαστή απ τα σπάργανα της, πριν, υπόστασής σου
κι η μοναξιά σου ήταν μονάχα μιά πτυχή
σιωπής στο σάβανο εκλιπόντος παραδείσου.
Της λησμονιάς νιφάδες σούστρωσαν χαλί
πού δεν ευδόκισες να το αλαφροπατήσεις.
Σε μιάν εικόνα είχες ξοκείλει τού Νταλί
καί στου Σααντί βυθίζοσουν τις θείες εκκρίσεις.
Πριν από μένα, μοσχομύριζες σκουριά
κι ανολοκλήρωτη, αγχόδικη αμαρτία.
Μιά γλυκερή φθοράς ανάδυες ευωδιά
κάτι από ίλιγγο, από σήψη κι απουσία.
Ελπίδες σκότιζαν με βάσκανο κι οργή
το φιλντισένιο λυκαυγές των ουρανών σου.
Αιμορραγώντας, πόρφυρη έβαφες τη γη
με δάκρυ απ τον ευνουχισμένο στοχασμό σου.
Πριν από μένα, μες στον τάφο με είχες δεί
να βαυκαλίζομαι, πως ήμουν καί πως ζούσα.
Πριν από μένα, μ΄ αγαπούσες επειδή
αν καί νεκρός, μέχρι θανάτου σ αγαπούσα.[/B]
Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-10-2008
Δημιουργός: spil, Σπήλιος Παπαγιαννόπουλος
Σ΄ όλους μας !
Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info
[B]ΖΩΕΣ ...
Μοναχικοί , θλιμμένοι μου ερημίτες ,
τη ρετσινιά φοράτε αμαρτωλού .
Στη σφαίρα αυτή σάς σπείραν προ πολλού ,
μιάς φάρσας γυιοί. Του Ολύμπου οι ισοβίτες .
Του Προμηθέα γυιοι κι αντίσκαστοί του ,
που γύπες σας εράστηκαν βαθιά ,
την άσβεστη της γνώσης τη φωτιά
ο δαίμονας κρατάει στη δούλεψή του .
Την πέτρα κουβαλώντας του καμάτου ,
δεσμώτες του τροχού και του κενού ,
βλογάτε τις βουλές τ αντάρτη νου ,
στο έλεος της φλόγας και του αιμάτου .
Τ΄ αρχέγονου ψαριού τα κυήματά του ,
απόγονοι και γόνοι ερημιάς ,
σκιά ιδεατή ανασεμιάς ,
η Κόλαση κι η Εδέμ είναι εδώ κάτου .
Ζωές λειψές , αγάπες μου ,
που ψέμα έχει κολάσει ,
σ αυτό το τσίρκο αντέξετε
τη δίνη του κενού .
Κι αν είναι ο αναμάρτητος
την πέτρα να πετάξει ,
λιθοβολήστε αδιάκριτα
τα βάθη τ ουρανού .[/B]
Δημοσίευση στο stixoi.info: 24-03-2008
ΣΤΟ ΧΟΡΟ ΤΩΝ ΑΠΟΝΤΩΝ
Στο μασκέ των εμβίων, μιά μορφή σου φοράω.
Σε μιά μάσκα χωράω,
κοινή.
Στροβιλίζομαι κι άρχω στων ρυθμών σου τη δίνη.
Μιά ματιά σου με πίνει,
αδειανή.
Το κορμί σου εργαστήρι χοχλαστών οραμάτων.
Πλάι σε τύμβο βιωμάτων,
πενθείς.
Ευωδιάζεις σα σήψη στα παρτέρια τού νού μου.
Στα άγονα τού κενού μου,
ανθείς.
Στους σπασμούς σου ανιχνεύω μιά τού πόθου πλεκτάνη.
Με τυφλώνει καφτάνι
ηδονής.
Τα στρωσίδια σου, ντύμα σε κιβούρι Αρλεκίνου.
Σήμα εκπέμπω κινδύνου.
Κανείς.
Στο χορό των απόντων ένα βαλς μού χαρίζεις.
Τρυφερά με ευνουχίζεις.
Γελάς.
Ψηλαφίζεις της μάσκας το ηδονόπλαστο αχείλι.
Τού θανάτου τα χείλη
φιλάς.
Ρεκβιεμ Μιασ Πορνησ
Δημιουργός: spil, Σπήλιος Παπαγιαννόπουλος
Το κάτι τις μου, στη χάρη τους...
Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info
[B]ΡΕΚΒΙΕΜ ΜΙΑΣ ΠΟΡΝΗΣ ...
Γύψινοι μαίανδροι σε σέρνουν σε χορό
σε κάποια χαίνουσα οροφή του άδειου χώρου .
Τα κρίματά σου αναδεύοντας, σωρό ,
με βούρκο αλώνεις τα παράλια του Βοσπόρου .
Στης Πόλης, σ είχα συναντήσει, ένα στενό ,
στα πόδια ενός χαοτικού γονατισμένη .
Ξεγυμνωμένο είχες το μπούστο το φτενό
και μεταλάβαινες το όμπιο , χαυνωμένη .
Του όπιου ασκήτρια , της άρνησης πιστή ,
από της κόκας το φευγιό μεταλλαγμένη ,
είχες σταυρώσει το Χριστό και το ληστή
από τη γνώση του κενού αφιονισμένη .
Στο Μαρμαρά , σ ένα πορνείο σ είχα δεί
στην έκστασή σου , από πρέζα νοθευμένη .
Θυμάμαι βύζαινες αμάλιαγο παιδί
κι είχες , στη γεύση του , μεθύσει από Ειμαρμένη .
Σε μαύρο Πήγασο , Αμαζόνα , αναχωρείς
στερνό φευγιό από τη ζωή που σε ρυπαίνει .
Δοτοί εκδορείς σ έχουν σφαγιάσει από νωρίς ,
πρίν σφίξει η σάρκα σου , η χιλιομαλαγμένη .
Της πλάνης λάφυρα , τα μόνα σου προικιά .
Σάρκινο η ύλη σου κιβούρι του ονείρου
δε θ αξιωθεί τη τύχη νάχει ενός παπύρου ,
ν αυλακωθεί στης Ιστορίας τη χαρακιά . [/B]
Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-06-2007
Μανα
Δημιουργός: spil, Σπήλιος Παπαγιαννόπουλος
Στή μνήμη της...
Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info
[B]ΜΑΝΑ ...
Λαχτάρησε τον ύπνο μου
η άγια σου οπτασία .
που απ την Αχερουσία
ξεστράτισες ,
να με μυρώσεις με άσπιλα
ροδάνθια της αβύσσου .
Σκαστή του Παραδείσου ,
κι αμάρτησες .
Σε πυρετό κι απόσκυψες ,
με χείλια πανιασμένα ,
να μάθεις για τα μένα ,
που δάκρυσα .
Κι ως σίμωσες , σου γέλασα
με μάτια λιγωμένα ..
" Μάνα " , σου είπα , " αγάπησα " .
Κι είπες " Πονάω για σένα " ![/B]
Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-09-2007
Ωρεσ Μου
Δημιουργός: spil, Σπήλιος Παπαγιαννόπουλος
Στην Εφη...
Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info
[B]ΩΡΕΣ ΜΟΥ ...(ε)
Ωρες μου ατέλειωτες , κενές , συντρόφισσές μου ,
το χρόνο φθείρουμε στην ίδια τη γωνιά ,
στην ίδια τρύπα , πού συχνάζει η λησμονιά
κι οι θυγατέρες της ερ'μιάς , οι ρήγισσές μου .
Πίνουμε αμίλητοι τού χρόνου το κρασί
καί λέμε λόγια , πού αγαπάν να λεν τα μάτια .
Της νύχτας λόγια .. Της αυγής τα σκαλοπάτια
σε πόρτα βγάζουν σφαλιστή απ τη θύμηση .
Χρόνο , το χρόνο κι ο καιρός μας τελειώνει .
Μιά νυχτωδία μας ξαποστέλνει στο γκρενά .
Ετούτη η τρώγλη είναι η ντροπή τού πουθενά
κι όσο ανταμώνουμε αισθανόμαστε πιό μόνοι .
Μιά πέρλα η θλίψη , σ άλλου κόσμου το υφαντό ,
πού μες στη μέθη μας ριχτό έχουμε φορέσει .
Αυτό το στέκι δεν μας πάει , δεν μας αρέσει ,
μας κρύβει κάποιο ηλιοβασίλεμα μουντό .
Καλοκυράδες , άγιες ώρες μου στερνές ,
συντρόφισσές μου στη σιωπή καί στο μεθύσι ,
ταγκό χορεύει το μηδέν με το αχανές
καί μεις ξωκείλαμε στης ύπαρξης τη φύση .[/B]
Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-06-2008
Ωρα Μηδεν
Δημιουργός: spil, Σπήλιος Παπαγιαννόπουλος
Χασάπικο του σεβνταλή ! Καλησπέρα σας.
Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info
[B]ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ (ε)
Στη γειτονιά του πουθενά
στα καλντερίμια τα στενά
το βαρυγκόμι σου έσερνες κι αποφορούσες.
Στ αδιέξοδα του πουθενά
βρήκες τα νιάτα σου γυμνά
και τα προσκύναγες τρελή και τα φιλούσες.
Σ ένα υπόγειο ώρα μηδέν
όλα τα όχι και τα δεν
που σε στεγνώσανε, τα βρήκες πεταμένα.
Χτυπάει η ώρα σου μηδέν
κι απέξω απ τη ζωή ουδέν
νεώτερο απ το περιθώριο για σένα.
Στη γειτονιά του πουθενά σου
κυλιέσαι εσύ κι η μοναξιά σου
και λέτε λόγια που τα χείλια δεν τα λεν.
Οσα μετάλαβες τ αρνιέσαι
κι ό,τι αγαπούσες καταριέσαι
κι έχουν οι δείκτες σου κολλήσει στο μηδέν.[/B]
Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-06-2008
ΑΣΚΗΤΕΥΩ
Απομονώθηκα σ, ό,τι μού αιμορραγεί
να μεταλλάξω την αμαρτωλή μου φύση,
που όση ασχήμια τελικά μου αναλογεί
έχω με πάθος εραστή τρελά αγαπήσει.
Σφαγιάζω ευχές σ΄ακάθιστον εσπερινό.
Με τέφρας σκόνη επουλώνω τις πληγές μου.
Νηστεύω χρώματα απο γη κι από ουρανό
κι αναβαπτίζομαι στις μνήμες τις θολές μου.
Σε μιά ρυτίδα σου βαθιά, βασαλτική,
ερημητήριο του νου καθαγιασμένο,
παραχαράζω κάθε σου εφιαλτική
εικόνα του αύριο, με χέρι τρεμισμένο.
Ζω της μετάνοιας την πλήρη αναστροφή
και στων ενστίκτων μου το έλεος προσπέφτω.
Εχω σαλτάρει απ του κενού την οροφή
κι απ το πιό κάτω του, πιό κάτω ακόμα πέφτω.
Προσκυνητάρι και κανόνα μου ιερό
την ύπαρξή σου έχω, τις νύχτες που ασκητεύω.
Βάτο φλεγόμενη που ευλαβικό χορό
στήνω καθώς στ΄αναστενάρια σου χορεύω.
ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ...
Στό λιμάνι την είδα
να μετράει στην νυχτιά
κάτι σύννεφα γκρίζα ,
σταχτιά .
Είχε φρέσκο κι αγιάζι
κι η ματιά της θολή .
Κάποιο κύμα της τάζει
φιλί .
Σε παλάντζα μιά σκούνα
την καλεί ηδονικά .
Η καρδιά στην φουρτούνα
αλυχτά .
Σιγοψέλιζε ο μπάτης
λόγια μεθυστικά
κι έσερνε το όνομά της
πνιχτά .
Στο κουδούνι της , φάρος
να ρωτάει συνεχώς ,
αν πονάει τού ήλιου
το φως .
Με τού Νότου το αστέρι
χάραζε διαδρομή ,
στα όνειρά της να δώσει
αφορμή .
Βυθισμένη την είδα
σε πορνείο αραχτή ,
Μπρος της νάχει η ελπίδα
σφαχτεί .
ΠΑΝΑΘΕΜΑ ΣΕ ...
Πανάθεμά σε πού περνάς
στού νού μου τα σοκάκια ,
μες στ άγρια χαράματα , τρελή καί με ξυπνάς .
Πανάθεμά σε πού γυρνάς
στουπί απ τα ταβερνάκια
καί τραγουδάς γι αφορεσμούς καί πόνους της καρδιάς .
Πανάθεμά σε πού γυρνάς
στον νού μου μεθυσμένη
καί με ξυπνάς με ερωτικά τραγούδια , θλιβερά .
Πανάθεμα πού ξαγρυπνάς
καρδούλα αποσταμένη
καί την στερείς απ τ όνειρο , πού δεν σε αφορά .
Πανάθεμά σε πού απ τον ύπνο με ξυπνάς ,
το γλυκοχάραμα , πού πάω μακριά από μένα .
Πανάθεμά σε που όταν πίνεις αγαπάς
να με σκοτώνεις με τραγούδια μεθυσμένα
Πανάθεμά σε πού άργησες
απόψε να περάσεις ,
να αναστατώσεις τού είναι μου τη φτωχογειτονιά .
Πανάθεμά σε αν άλλαξες
στέκια καί διασκεδάσεις ,
πού έχω χαμένο το όνειρο κι ύπνο δεν έχω πιά .
ΕΛΑ ...
Με αρμούς τριζάτους ,
πανάθεμά τους ,
καί μιά ασυμάζευτη μπουρού ,
φόρτσα παρτίδα ,
χωρίς πυξίδα ,
καλάρουμε στα κουτουρού .
Με ξάρτια χύμα ,
κόντρα στο κύμα
κι εξήντα μήκη πετονιά .
Μεθολογάμε ,
παραμιλάμε
κι άνετοι ανοίγουμε πανιά .
Τα παλιά , τα στεριανά σου ,
ρίχτα στη φωτιά .
Σούχω δυό κουπιά
καί μιά κουτουρού πορεία .
Φόρεσε τα γιορτινά σου ,
πέπλα αναρριχτά
κι έλα στ ανοιχτά
γιά να γράψουμε ιστορία .
ΚΑΙ ΚΑΠΟΤΕ (ε)
Και κάποτε θ αναδυθούν λησμονημένες
χλομές μορφές ναυαγισμένων οραμάτων
απ το βυθό της κολυμπήθρας των θαυμάτων.
Μορφές παρθένες.
Μνήμες σου κι άκλαυτες θα νεκραναστηθούνε
κι απ των χειλιών σου τη ρωγμή θα δραπετεύσουν,
μ άναρθρους φθόγγους τη σιωπή να μακελέψουν.
Να γδικιωθούνε.
Πόθοι ανεκπλήρωτοι, τυφλοί κι ευνουχισμένοι
θε ν ασελγήσουν στο αύριό σου, ψαύοντάς σε,
καθώς στ ανέμελου τη γάστρα θα κοιμάσαι
ευτυχισμένη.
Τα ένστικτά σου, ένα αδέσποτο κοπάδι,
σκαστά απ τα κάτεργα που τάχεις φυλακίσει,
θα σου ερμηνεύσουνε της ηδονής τη φύση,
μ΄ ύαινας χάδι.
Και κάποτε θα εξεγερθούν παραληρώντας
τα όσα λαχτάρησες και τάχεις θάψει εντός σου.
Ε, τότε απόλαυσε τον άγριο σπαραγμό σου,
χαμογελώντας
ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕ ΜΟΥ…
Ένα τραγούδι στο άκλαυτο το παρελθόν μου πες,
καθώς πνιχτά το σέρνουνε στις μοναξιές του αντάμα
του βρύου το παράπονο, οι πέτρινες σιωπές
και του ακορφολόγητου του αμάραντου το κλάμα.
Τραγούδησέ μου με άπνοη, μοιρολογιού φωνή
στιγμές που νεκροστόλισαν του αύριο μου τον κοιτώνα.
Την πίκρα όποιου της μοίρας του τα πάθη εγκυμονεί
στης θλίψης τον απλάγιαστο, παρθενικό νυμφώνα.
Ψάλε μου το μονότονο τροπάρι της βροχής,
όπως το κλαίνε, όταν υμνούν την πλάση, οι κολασμένοι.
Με υπόκωφο ισοκράτημα στο ξόδι γριάς ευχής,
σεργιάνισέ με όπου επαιτούν ελπίδα οι απελπισμένοι.
Ένα πνιχτό νανούρισμα στο παρελθόν μου πες,
που δε σφαλάει τα μάτια του στον ύπνο να κινήσει.
Ροκάνισαν το χρόνο μου παμφάγοι αλχημιστές
κι είναι το χθες μου έτοιμο το χθες του ν αντικρύσει.
ΣΥΝΗΘΗΣ ΕΡΩΤΑΣ, ΘΑΝΑΣΙΜΟΣ…
Το γενικό είχε με βιάση κατεβάσει,
μην πέσει η νύχτα του στο φως κι αυτοκτονήσει.
Συνειδητά, όσο θυμάται, είχε σφαγιάσει
του ήλιου τη φύση.
Στοιχειά παραίσθησης, σκαστά απ τ όραμά του,
πίσω απ τα μάτια του, το βλέμμα του στραγγίζουν.
Πέτρινες θύμησες τα γυάλινα φτερά του
τα θρυμματίζουν.
Χαΐδεύει η πείνα του τ΄ αειπάρθενο σκοτάδι
ηδονικά, καθώς τη σάρκα μοιχαλίδας,
να χορταστεί από το γλυκόπιοτο μαγνάδι
κούφιας ελπίδας.
Κι απέ απογέρνει σε στιγμές ναυαγισμένες
-Λυσσάει η αιτία, η ψυχή όταν αγαλλιάζει-.
Με πόρνες χίμαιρες, τυφλές, βλογιοκομμένες,
γλυκά πλαγιάζει.
Κι ως φιδοσέρνονταν η απουσία εντός του
νωχελικά, σα βήμα ολέθριου περιπάτου,
τον ερωτεύτηκε ο ανέραστος εαυτός του
μέχρι θανάτου.
Βιραρω
Δημιουργός: spil, Σπήλιος Παπαγιαννόπουλος
Στις φευγάτες ώρες και στον ταμπή μου
Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info
[B]ΒΙΡΑΡΩ
Βιράρω κόντρα σ άγρια πλημμυρίδα
χωρίς την πήλινη, αραχτή μου βάρκα,
γυμνός στού ουρανοξάγναντου τα μπάρκα
παρέα με μιά ανυφάντρα καταιγίδα.
Στο ανεμοκύλισμά μου, οιστρηλάτης
πλαγιάζω σε μιά αχλή, πού με συνθλίβει.
Μισεύω με της άγνοιας το ταξίδι,
από έναν σε άλλον κόσμο αυταπάτης.
Μελίρρυτες μού αρπίζουνε Σειρήνες
καί σμέρνες εντρυφούν στα σπάραχνά μου.
Ωκεανού βοή στα σπάργανά μου,
με αρμύρα με χνωτίζει καί με οδύνες.
Στις εκβολές τού νού μου ασταρώνω
φιδόσχημες, θαλασσινές μου αγάπες.
Αντάρτες, τού σκαριού μου κουπολάτες,
στα αμπάρια της εξάρτησης, σταυρώνω.
Με επιχρυσώνει ο ήλιος κι απατός μου
τον Μίδα στο άγγιγμά του προσδοκάω.
Απ την νεροσυρμή, φωτιά ζητάω
πού αγιόφυλλα μού στρώνει ο θάνατός μου.[/B]
Βιράρω στού καιρού την πλημμυρίδα,
πού η σκιά μου η στεργιανή, αραχτή μού γνέφει,
των θαλασσών να μάσω το σιντέφι,
με δίχτυα υφαντά από καταιγίδα.
Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-10-2007
Ποσο Σου Παει
Δημιουργός: spil, Σπήλιος Παπαγιαννόπουλος
Μετακόμιση θαυμάτων απο τον Παρθενώνα...
Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info
[B]ΠΟΣΟ ΣΟΥ ΠΑΕΙ
Πόσο σού πάει η γκρίζα η θλίψη πού φοράς
κι οι ρύποι αιθάλης, πού σκοτίζουν τη ματιά σου.
Σε ένα τού απόβραδου σημείο αναφοράς
κοιμιέται η νύχτα στην ανάγλυφη αγκαλιά σου.
Πόσο σού πάει η στιγμή πού ο πανικός
γλιστράει στο βλέμα σου απ το αναπόλημά σου.
Πού αριά το αγέρι, εραστής σου ιδανικός,
γλυκολιγώνεται στο κορφολόγημά σου.
Πόσο σού πάει η ασάλευτη σιωπή,
πού εντός της μαίνεται η κραυγή σου, απελπισμένη.
Μιά σου ανυπόφορη, παιδιάστικη ντροπή
γερτή στο πλάι σου, ξεχνιέται αποσταμένη.
Ταιριάζει τόσο η γκρίζα η θλίψη πού φοράς
σε μιά μορφή, χυτή, με το άδειο ερωτευμένη.
Σε επιτύμβια στήλη αρχαίας αγοράς
σε καμαρώνω, στο όνειρό σου να χωράς.
Πόσο σού πάει νάσαι στην πέτρα σκαλισμένη.[/B]
Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-10-2007
8/9/2008 1:50:24 πμ
ΙΔΕ Ο ....
Στον Σέραπι καί στην Αστάρτη,
σ ένα μεθύσι έχεις ταχτεί,
μιά σκιά φευγάτη κι αραχτή
στο μεσιανό της γης κατάρτι .
Ν αντιφεγγίζει ολόγυρά σου
λάμψη γαλάζια, ατομική
καί συ σε φάση ονειρική
να υψώνεις φράχτες στα όριά σου.
Στην ερημιά σου, πού βρυχάται,
στείρος, σακάτης κι ασκητής,
ένας στυγνός διακορευτής
ύλης πανάρχαιας , πού θυμάται.
Σε χάσματα κορφολογιέσαι
καί σε απόβλητα αστρικά.
Πως είσαι από τα αφεντικά
μες στο μικρόκοσμο, λογιέσαι.
Από πυρήνα αναδύεσαι αστρικό
καί διασπάσαι σε τραγούδι καί σε θρήνο.
Στο παραμύθι της γιαγιάς το παιδικό
σ έχω γνωρίσει καί στην τύχη σου σ αφήνω.
Ιθακη
Δημιουργός: spil, Σπήλιος Παπαγιαννόπουλος
Στον TAS...
Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info
[B]ΙΘΑΚΗ ...
Τού γυρισμού πήρα τον δρόμο , πού η κραυγή
της σκόρπιας Τροίας στά άδεια αμπάρια μου ταγγίζει .
Κάτι πού μίσησε κι αγάπησε αφορμίζει ,
μακριά απ τού έρωτα την νιοκαμμένη γη .
Πόσες πατρίδες , πόσοι τόποι αγαπημένοι
καί πάντα η Ιθάκη ένα τέλος καί μιά αρχή .
Ζευγάς ο χρόνος κι ό,τι οργώνει , μιά αμυχή
στη σάρκα τού άπειρου , τη χιλιομαλαγμένη .
Σβήνουν στον νόστο ιαχές θριαμβικές μου .
Στην τιμονιέρα μου , μιά δόκιμη απειλή .
Το νεκρικό της Τροίας φιλί μού πυρπολεί
καί καίει στα Τάρταρα σοδειές παρθενικές μου .
Των Λαιστρυγόνων το χορό έσυρα κι ανάρια .
Δεντρί καί λύγισα στης Κίρκης τη γητειά .
Η Καλυψώ με μιά με απόρριξε ματιά ,
στης λησμονιάς σου τα ανθονέρια , τα καθάρια
Σφιχτά δεμένος στο κατάρτι τού κορμιού σου ,
να με αλλοπαίρνει η λαγγεμένη σου φωνή
καί να σε ψάχνω σε μιά Ιθάκη μακρινή ,
πού είμαι ένα νήμα στο στημόνι τού αργαλειού σου .
Τού γυρισμού μετράω το δρόμο . Κι η κραυγή
της Τροίας πούπεσε , μετράει την αντοχή μου .
Μιά θάλασσα είναι , αφιλόξενη , όλη η γη
κι αν είναι Ιθάκη , υπάρχει μόνο στην ψυχή μου .[/B]
Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-09-2008
Φαντασου
Δημιουργός: spil, Σπήλιος Παπαγιαννόπουλος
Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info
[B]ΦΑΝΤΑΣΟΥ…
Φαντάσου μιά νύχτα χωρίς
αστέρια νεκρά στο ταβάνι.
Με τ΄όνειρο ν΄αναχωρείς
γιά εκεί που ούτε ο νους σου δε φτάνει.
Φαντάσου να φεύγεις χωρίς
το δίδυμο αναφυλλητό σου.
Να αργείς και να φτάνεις νωρίς
εκεί που γεννιέται ο εαυτός σου.
Φαντάσου έναν κόσμο αδειανό
απ όσα σε μίκρυναν τόσο
κι εμένα, σαν άστρο αυγινό,
να σβήνω στη λάμψη σου ωστόσο.
Φαντάσου έναν κόσμο που δεν προσποιείσαι
πως ζεις, πως υπάρχεις, πως νοιώθεις, πως είσαι..
Ενα άφθαρτο κόσμο που ειν όλα ανθισμένα
μακριά από αλήθεια και ψέμα.
Φαντάσου έναν κόσμο που δεν προσποιείσαι
πως ζεις, πως υπάρχεις, πως νοιώθεις, πως είσαι
κι απλώσου σε μέρη βαθιά σου κρυμένα
μακριά απ την αλήθεια και μένα.[/B]
Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-09-2008
Τα Γυαλινα
Δημιουργός: spil, Σπήλιος Παπαγιαννόπουλος
Καλησπέρα σας.
Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info
[B][align=center]ΤΑ ΓΥΑΛΙΝΑ
Σπας τον καθρέφτη μου και να
χίλια κομμάτια γυάλινα
ο εαυτός μου.
Συμμάζεψέ τα, να χαρείς,
προσεκτικά όσο μπορείς,
μη μου κοπείς.
Κι όσο για μένα μη νοιαστείς,
είναι ο πόνος μου εραστής
κατάδικός μου.
Κι αν σου στοιχίσει αυτή η ζημιά
μιαν αγγαρεία, ακόμα μιά,
μην του το πεις.
Μ’ αργορουφάς στα σκοτεινά
με καλαμάκια γυάλινα
σε παραζάλη.
Μα όση απ τη θάλασσά μου πιείς,
τους ποταμούς μου αν καταπιείς
να δροσιστείς,
θα μείνει κάτι να γεννά
άπειρες θάλασσες για να
πνιγώ και πάλι.
Μόνο μη μου ξεγελαστείς
και στα νερά τους ξανοιχτείς
και βυθιστείς.
Τα θρύψαλά μου συγυρνάς κι έχω μιά θλίψη.
Απ τους χυμούς μου αργομεθάς κι αιμοραγώ.
Μες στα σκουπίδια σου έχεις την καρδιά μου ρίξει
και τα συντρίμμια από το γυάλινό μου εγώ.[/align][/B]
Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-09-2008
Τα Πεπραγμενα Μου
Δημιουργός: spil, Σπήλιος Παπαγιαννόπουλος
Στον ΤΑS και στην επιστροφή του !
Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info
[B]ΤΑ ΠΕΠΡΑΓΜΕΝΑ ΜΟΥ
Τα πεπραγμένα μου σταυλίζει ο ελκυστής τους
στο γέρμα του ήλιου, στης σιωπής τους βοσκοτόπους.
Συμβάντα που έρπουνε στα χνάρια της ντροπής τους
καθώς οι θρίαμβοι ιπποτών στους Αγιους Τόπους.
Γυρνάω το βλέμα μου στο χθες, που αντιφεγγίζει
μαβιές εικόνες απ το ρου των προσεχώς μου.
Πλέγμα απο λάθη το παρόν μου εξοστρακίζει
ως την ιδανική αποσύνθεση του κόσμου.
Τέμπλα κοσμώ με πανστρατιές δαιμονισμένων
στα μπαρμπουτάδικα, που θύω τα ιερά μου.
Πριμοδοτώ το συρφετό των κολασμένων
με τα φτερά τα χάμουρα, τα ανάπηρά μου.
Ο,τι ορίζω μες στο χώρο, με συνθλίβει.
Χωστές οι ρίζες μου, μετρούν το ανάστημά μου.
Σε έρωτα πέφτω με ό,τι απόλυτα με θλίβει
καί με ό,τι υφαίνει κάθε ανουσιούργημά μου.
Τα πεπραγμένα μου, αυτόχειρα συμβάντα,
της ύπαρξής μου αρνητές και σταυροφόροι,
μού έχουν το ΄σήμερα ΄ αποκόψει απο το ΄πάντα ΄
καί ντύσαν το ΄αύριο ΄ με νύχτας μεσοφόρι.[/B]
Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-09-2008
Ελεησον Με
Δημιουργός: spil, Σπήλιος Παπαγιαννόπουλος
Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info
[B]ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ
Ελέησόν με τ΄ όραμα Στυγός του διψασμένου
στ ανάβρυσμά σου απ τις ρωγμές τ΄ αντικατοπτρισμού.
Τη δροσοστάλα ζήλεψα κυκλάμινου ανθισμένου,
που έχω από βρύα σαβανωθεί και στάχτες εθισμού.
Ελέησόν με η λαίμαργος σκιά των χορτασμένων
καθώς μιαν ατελεύτητη βιώνεις πεθυμιά.
Το φάντασμά μου στοίχειωσε στους κύκλους των παρθένων
ν΄ αδράξει κι άλλη μιά ζωή. Μα άλλη ζωή, καμμιά.
Ελέησόν με η σκευωρός ουσία των προσκυνούντων
ό,τι βαθιά απεχθάνονται, φοβούνται και φθονούν.
Εχω στ αντάρτικο ορκιστεί ενστίκτων μελλοδούντων
που λημεριάζουν μέσα μου κι ήττες εγκυμονούν.
Ελέησόν με η εύχαρις των αγνωμόνων μοίρα
κι η αστραπογέννα ανέλιξη του αγνωστικιστή.
Ξεχρέωσα άπειρες φορές τα ψίχουλα που πήρα
απ τ΄αποφάγια τού Αχρονου, Προαιώνιου Σιτιστή.
Κι ελέησόν με ο άφατος του απελπισμένου ο ήχος
όπως προικίζεις το αχανές μ΄αστείρευτο παλμό.
Τη σιωπή ενεδύθηκε ο ύστερός μου ο στίχος
και λούφαξε, κιοτεύοντας, σ ένα αναστεναγμό.[/B]
Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-09-2008
Τα Πεπραγμενα Μου
Δημιουργός: spil, Σπήλιος Παπαγιαννόπουλος
Στον ΤΑS και στην επιστροφή του !
Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info
[B]ΤΑ ΠΕΠΡΑΓΜΕΝΑ ΜΟΥ
Τα πεπραγμένα μου σταυλίζει ο ελκυστής τους
στο γέρμα του ήλιου, στης σιωπής τους βοσκοτόπους.
Συμβάντα που έρπουνε στα χνάρια της ντροπής τους
καθώς οι θρίαμβοι ιπποτών στους Αγιους Τόπους.
Γυρνάω το βλέμα μου στο χθες, που αντιφεγγίζει
μαβιές εικόνες απ το ρου των προσεχώς μου.
Πλέγμα απο λάθη το παρόν μου εξοστρακίζει
ως την ιδανική αποσύνθεση του κόσμου.
Τέμπλα κοσμώ με πανστρατιές δαιμονισμένων
στα μπαρμπουτάδικα, που θύω τα ιερά μου.
Πριμοδοτώ το συρφετό των κολασμένων
με τα φτερά τα χάμουρα, τα ανάπηρά μου.
Ο,τι ορίζω μες στο χώρο, με συνθλίβει.
Χωστές οι ρίζες μου, μετρούν το ανάστημά μου.
Σε έρωτα πέφτω με ό,τι απόλυτα με θλίβει
καί με ό,τι υφαίνει κάθε ανουσιούργημά μου.
Τα πεπραγμένα μου, αυτόχειρα συμβάντα,
της ύπαρξής μου αρνητές και σταυροφόροι,
μού έχουν το ΄σήμερα ΄ αποκόψει απο το ΄πάντα ΄
καί ντύσαν το ΄αύριο ΄ με νύχτας μεσοφόρι.[/B]
Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-09-2008
ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ ...
Εβρισες κούφια τού πελάγου τα αχαμνά ,
πως δεν τολμάνε να αντιβγούν με τα στοιχειά σου .
Τα ίδια στοιχειά πούχουν ορίσει την τροχιά σου
να την βαδίζεις με τα πόδια ολογυμνά .
Το φως το αχνόθαμπο , πού σε τραβάει καί πας
καί μεταλλάζει σε εντελβάις τα κυπαρίσσια ,
είναι από χόβολη , μονάχα , αποσπερίσια ,
κι όχι απ την λάμψη τού αστεριού πού αγαπάς .
Βαριά είπες λόγια καί κατάρες τού νερού ,
πού σε κανάκεψε στα ανήλιαγά του βάθη .
Γιά όσα δέχτηκες καί γιά όσα έχεις πάθει
δεν φταίνε οι μοίρες ούτε η ρότα τού καιρού .
Να κουμαντάρεις το φθαρτό σου το σκαρί
κατά πως θέλεις , είναι δώρο από τη φύση .
Το ριζικό σου , παζαριού αλισβερίσι ,
δεν είναι αιτία πού η ζωή σου έχει φθαρεί .
Λύσε τους κάβους σου καί όρτσαρε γι αλλού .
Στούς ουρανούς , πού καμακώνουν τα άρμπουρά σου .
Ξόβεργες έστησες στα χρόνια τα άγουρά σου
κι αναρριχήθηκες στα φύκια ενός γιαλού .
Τού άγιου μπάρκου ορκισμένη καλογριά ,
τού ανέμου το όρντινο με ευλάβεια αφουγκράσου .
Βίρα τις άγκυρες καί όρτσα τα πανιά σου
κι εντος μου αρμένιζε κι ας είσαι μου μακριά .
Δημοσίευση στο stixoi.info: 02-01-2009 | |