με την ελπίδα

Δημιουργός: Βασίλης Βαθύαλος, Βασίλης Παπ....

είναι φοβερό να είσαι κλεισμένος μέσα σε ένα δωμάτιο με το μολύβι στο χέρι..... και να περιμένεις.... πόσο αντοχή είχαν, Θεέ μου, τα νιάτα μας!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

26/05/1997..... ξημερώματα....

Μες τους δρόμους γυρίζουν τα πόδια γυμνά
και δεν βρίσκουν στην άκρη τους λίγη φροντίδα

τά σοκάκια της σκέψης μου μένουν βουβά
τα παιδιά που τα τρέχανε πάλι δεν είδα.

Ένας σπίνος μικρός ζαλίζει μια βιόλα
μες το κόκκινο σώμα της ζητά ν χωθεί

στων χεριών μου το σκότος χαθήκανε όλα
σαν ο χρόνος στενεύει δίχως νά' χει πνοή.

Στον καυτό τον αγέρα πετάει ένα στάχυ
και σκορπίζονται οι σπόροι στην έρμη τη γη

τα στερνά μου τα όνειρα γίνανε στάχτη
δε γεμίζουν τα μάτια μου με την άλλη ζωή....

27/05/1997..... μεσάνυχτα.....

Την νύχτα ανασταίνει όμως η γνωστή σε μένα φωνή
κι η σελλήνη μετράει τα μικρά τες αστέρια

απ' τη θάλασσα βγαίνει μια νέα ζωή
θα κρεμάσει στους ώμους μου δυο όμορφα χέρια.

Θε να βρουν πια φροντίδα τα γυμνά μου τα πόδια
και στο κόκκινο θα βρει καταφύγιο ο σπίνος

το χρυσό μου το στάχυ θα ξανάβρει τ' αλώνια
κι η σελλήνη στα ουράνια θα λάμψει σαν κρίνος.

Τα σοκάκια της σκέψης θα γεμίσουν πάλι παιδιά
και δροσιά στα δυο χέρια με ολόφρεσκο νάμα

στ' όνειρο μου θα ανθίσει μια αιώνια ματιά
και στο στέρνο θ΄αράξεις δίχως άλλο πια κλάμα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-01-2009