Πόσο Ακόμα ;

Δημιουργός: Maximus, Nikos

Για τα δακρυγόνα και το ξύλο που φάγαμε όλοι μας απο το ίδιο βράδυ στισ 6/12

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

..Έχει περάσει ένας μήνας... κι ακόμα σωπαίνεις ;
...Έχει περάσει ενας χρόνος κι ακόμα να φωνάξεις ;
...Έχει περάσει ένας αιώνας κι ακόμα δέχεσαι τις βουρδουλιές στην πλάτη σου ;
Έχει ανθίσει η άσφαλτος απο το αίμα αθώων κι ακόμα να μυρίσεις το υπέροχο άρωμά τους ;
Αυτό που σε κάνει να θες να αφήσεις κι εσύ τη δική σου σταγόνα στο τσιμέντο που έχτισαν για να μας φυλακίσουν;

Σταμάτα να κρύβεις το σαρκίο σου στην βολεψιά του καναπέ σου...
Σταμάτα να χειραγωγείς τον έρωτα και να τον αναγκάζεις να αυνανίζεται μονάχα όταν πιάσει τις εφτά χιλιάδες στροφές...
Σταμάτα να φοβίζεις το συνάφι σου με το ίδιο υλικό που φόβισαν κι εσένα...Που τώρα μοναχά γίνεσαι άνθρωπος κενός και μοιάζεις σαν ανδρείκελο μπορστά στην αυθεντία τους...
Σε ποιά γωνιά της Ερμού βρήκες την γαλήνη σου αδερφέ μου ;
Την ώρα που ρυθμίζουν το μηχανισμό σου ;
Γιατί αυτό το τικ-τακ που ακούς δεν θα είναι μάλλον η καρδιά σου...
Αυτή έχει το δικό της ρυθμό και σείει κάθε πεζοδρόμιο στο διάβα της,
Κάθε συνείδηση κρυμμένη στη ντροπή της
Και κάνει να τρέμει την καθεστηκυία τάξη αυτού του τόπου...

Γιατί με κοιτάζεις ;
Το φουλάρι που φορώ είναι για να με προστατεύει να έχω τα μάτια μου καθαρά και να μην δακρύζω...
Να κοιτάζω στα ίσια αυτό που εσύ φοβάσαι και κλείνεις τα μάτια...
Μπροστά σε αυτό το τέρας που του γλείφεις τα δάχτυλα, λίγο κι εσύ τον ίλιγγο της εξουσίας για να γευτείς ... Ναι! Για σένα με την κουκούλα που φοράς και ντύνεσαι με την ασπίδα και την κάβλα σου...για να κρύψεις την ανέραστη πτυχή σου...

Κατηγορώ τον εαυτό μου που τόσα χρόνια λάδωνα τα ίδια μου τα γρανάζια κι ήμουν άνθρωπος σκυφτός...
Αλλα πόσο να αντέξεις ; Θα φωνάξεις....
Κατηγορώ εσένα που σου δίνω το χέρι και φτύνεις την παλάμη μου...
Είναι βρώμικη το ξέρω...
Μα πιο καθαρή απο αυτούς που κρύβονται στις ξύλινες καρέκλες και διαφεντεύουν το κόσμο σαν χρηματικές μονάδες...
Αυτούς που σταμάτησαν να ερωτεύονται και αυτόματα σταμάτησαν να ονειρεύονται... Ξέρεις ο έρωτας είναι ένα όνειρο..Το ένα χωρίς το άλλο δεν υπάρχει.


Κατηγορώ εμένα που δεν μπορώ να σε κάνω να δεις ...
Αν το αίμα μου είναι αυτο που θα σε ξυπνήσει...Μην διστάσεις να το πείς ...
Δεν έχεις παρά... νά μου το ζητήσεις....

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-01-2009