Παλιά κι αγαπημένα 2 Δημιουργός: Γιώργος_Κ, Γιώργος Σ. Κόκκινος Είχε κατέβει τότε και ξανανεβαίνει, γιατί ο,τι ανεβαίνει κατεβαίνει κι ο,τι αρχίζει σταματά... εις μνήμην και παραδειγματισμό στους νεότερους.. Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info [I][B]ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΤΟ ΧΕΙΜΩΝΑ
25/06/2007 (εν μέσω καύσωνα, έσπασα το κεφάλι μου να θυμηθώ που το είχα καταχωνιάσει..)
Τελειώσαμε λοιπόν και τι να πούμε;
Έτσι δε λέει ένα ακόμα τραγούδι για το χωρισμό, όπως εκείνα τα όμορφα τραγούδια του Γιάννη Πάριου; Τι άλλο να πούμε όμως, που μέσα σε δυο μέρες τα είπαμε και τα δώσαμε όλα. Όρκους, υποσχέσεις, φιλιά, χάδια, αγκαλιές και πολλά ακόμα νερόβραστα ζυμαρικά, σαν μακαρόνια που έχουν στουμπώσει στα έντερα και δε λένε να βγουν από το στομάχι μας ποτέ.
Τώρα μένει να αναλογιστούμε τις ευθύνες, ώστε να μην ξανακάνουμε [U]τα ίδια λάθη[/U] μέχρι την αληθινή ενηλικίωση. Κι όταν θα πασχίζουμε με μανία να παραδώσουμε την ακάθαρτη ψυχή μας, στους αγγέλους του καθαρτηρίου, ας αποδοθούν οι ευθύνες εκεί που χρειάζεται, χωρίς αυτή την ανθρώπινη αδιαφορία που αντιμετωπίσαμε σε όλη τη ζωή μας από τους κοινούς θνητούς. Γιατί στην αδιαφορία Κυρίες μου, απαντούμε με αδιαφορία. Τουλάχιστον έτσι ενεργούμε εμείς οι Παρθένοι, για τα υπόλοιπα ζώδια απευθυνθείτε στον αστρολόγο της γειτονιάς σας. Κάπως έτσι λοιπόν παίζεται σήμερα το παιχνίδι στον έρωτα. Σε γράφω, με γράφεις και πάμε γι’ άλλα. Γιατί εσείς ρωτούσατε πάντα τις φίλες και τις κολλητές σας, πως θα ρίξετε τον όμορφο γκόμενο στο κρεβάτι σας, αντί να συμβουλευτείτε την καρδιά σας, να σας πει εκείνη τι σημαίνει αγάπη, αλλά και πόσο η αγάπη ταυτίζεται με το φιλότιμο και την ψυχή, όταν αυτή παραμένει αγνή.
Το λιώσατε το παλικάρι Κυρίες μου. Κι είναι το έρμο τόσο μαθημένο απ’ τις συνήθειές σας, που πλέον δε χαμπαριάζει. Απλά σας διαγράφει με ελλειπτική τροχιά και προχωρεί με την όπισθεν, χωρίς να μπορεί να βρει το κουράγιο, να ανεβεί τις σκάλες τις εκκλησίας μια μέρα, όταν θα έρθει ο καιρός να αποδημήσει εις Κύριον.
Ραντεβού το χειμώνα λοιπόν, για περισσότερα ψυχογραφήματα με σορόπια, γρανίτες φράουλας και παγωμένους φρουτοχυμούς γρέιπφρουτ. Με κομμάτια ζάχαρης από προδομένες αγάπες και ανεκπλήρωτους έρωτες, που έμειναν στα χάδια και τα φιλιά της ωμοπλάτης, χωρίς να βρίσκουν ποτέ το δρόμο για τα χείλη τα μελωμένα. Έτσι όπως έμεινε το κυπελλάκι με τη γρανίτα φράουλα που μοιράσαμε στα δύο, την Κυριακή με τον καύσωνα, κι έλιωσε παρατημένη στο τραπεζάκι από τη ζέστη.
Εγώ θα θυμάμαι μόνο τα λευκά νύχια της Κυρίας, που καθόταν στο απέναντι τραπεζάκι με τα δύο μωρά της, την ώρα που κούναγε τα πόδια της μέσα στα πέδιλα και μου ‘γνεφαν έτσι όμορφα, πως η ζωή είναι ένα μεγάλο ψέμα φυτεμένο στην άμμο. Ψέματα χιλιοειπωμένα, που τα θάψαμε μια νύχτα με πανσέληνο στην παραλία κι αυτά μεγάλωσαν και έκαμαν παιδιά και εγγόνια και δισέγγονα και τρισέγγονα.
Γέννησαν καρπούς που τους παρέσυρε το κύμα και τους ξέβρασε η θάλασσα στα κατά τόπους λιμάνια της χώρας. Πολλά ψέματα, χιλιάδες ψέματα που τα μπουχτίσαμε.
Και τώρα είναι η ώρα για να πιάσουμε το μολύβι μας, να γράψουμε για όλα εκείνα τα ψέματα που μας κυνηγούσαν από την παιδική μας ηλικία, κι ύστερα να τα κλειδώσουμε μέσα στο μπαούλο της γιαγιάς, να τα βρουν οι επόμενες γενιές κιτρινισμένα και ξεβαμμένα από τα δάκρυα των ματιών μας κι απ’ τον πόνο.
Γελαστήκαμε καρδιά μου; Κι όμως περάσαμε τις πιο γλυκές εβδομάδες μας, μακριά απ’ την κακούργα τη μοναξιά του χθες και την κατάμαυρη μοναξιά του αύριο.
Τώρα ποιος θα ξεσκονίζει τις στάχτες του τσιγάρου μου, όταν θα καίει μόνο του για παρέα; Εσύ θα μένεις εκεί, εγώ θα βρίσκομαι εδώ και θα ‘χει ο καθένας μας από μια μοναξιά να μεγαλώσει. Κι όταν θα γνωρίσουμε τον επόμενο, θα παραδώσουμε [U]ένα ελάττωμα παραπάνω[/U], μαζί με την ψυχούλα μας, από μια ατελή, παθιασμένη σχέση. Χρειάζεται λοιπόν να πούμε περισσότερα;;;
“Τελειώσαμε λοιπόν και τι να πούμε,
το δάκρυ μας σταγόνα που παγώνει.
Τα λόγια μας στα χείλη ξεψυχούνε
κι η νύχτα πάλι νύχτα ξημερώνει….” (στίχοι: Γιάννης Πάριος)
~~~
Γιώργος_κ[/B][/I] Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-01-2009 | |